Hij wilde haar uit zijn hoofd zetten, wilde niets meer om haar geven. Hij wist alleen niet hoe.
Aangekomen bij zijn auto, zag hij Ty op hem af komen lopen.
‘Alles goed met Lena?’ vroeg Ty kortaf.
‘Ja. Ze lijkt in orde.’
‘Geloof je het zelf?’ De toon waarop Ty sprak, was onheilspellend.
Wat Seth betrof was dat prima, hij was wel in de stemming om een robbertje te vechten. ‘Hang je het grote broertje uit?’
‘Waarom denk je dat?’ Ty keek hem kwaad aan. ‘Net als de rest van de jongens heeft ze ook mij afgewezen, ook al meende ik het meer dan de meesten. Lena verdient iemand die haar kan geven wat ze nodig heeft.’
‘En jij denkt te weten wat ze nodig heeft?’ Seth haatte dit soort gesprekken.
‘Misschien beter dan jij.’
Seth nam niet de moeite te antwoorden. Hij stapte in de auto, sloeg het portier dicht en startte de motor. De gedachte dat Lena zou lachen om Ty’s flauwe grappen zoals ze om zijn grappen gelachen had, was onverdraaglijk.
Ze had Ty echter afgewezen, zoals ze alle spelers had afgewezen. Alleen Seth niet. Waarom niet?
Vijf minuten na aankomst in zijn appartement stond hij met ontbloot bovenlijf als een idioot tegen de boksbal te slaan, in de hoop daarmee de pijn die hij vanbinnen voelde kwijt te raken. Voor het eerst in drie dagen begon hij te luisteren naar de argumenten die eindeloos in zijn hoofd rondspookten.
Hij haatte zijn vader en verafschuwde de minnares van zijn vader. Hij walgde bij idee dat Lena ook zo’n vrouw was geweest. Toch haatte hij haar niet.
Hij wist toch hoe het was om afgewezen te worden? Hij wist toch hoe afschuwelijk het voelde om niet goed genoeg te zijn? Zijn moeder had het hem nooit recht in het gezicht gezegd, maar op de avond van de scheiding had hij haar met een vriendin horen praten aan de telefoon. Huilend had ze verteld dat de minnares van haar man zwanger was, dat ze zo graag nog meer kinderen had willen krijgen. Seth had haar huwelijk niet kunnen redden. De enige conclusie die hij daaruit kon trekken, was dat hij het niet in zich had om iemand gelukkig te maken. Daarom had hij besloten nooit afhankelijk te worden van wie dan ook voor zijn eigen geluk.
Dat levensmotto had echter sinds kort een keerzijde gekregen. Lena had fouten gemaakt in het verleden, maar hij begreep wel waarom. Het feit dat zijn vader hem in de steek had gelaten, had ervoor gezorgd dat hij in de ban was geraakt van succes. Lena’s verwaarlozing in haar jeugd en de voortdurende vergelijkingen met haar broer en zus, hadden ervoor gezorgd dat ze naarstig op zoek was gegaan naar goedkeuring, het knagende verlangen om nodig te zijn. En ja, hij begreep haar behoefte aan ouderlijke goedkeuring en steun. Ze had gelijk. Ieder kind kende dat verlangen, zelfs volwassen kinderen.
Hijzelf had toch ook de goedkeuring van zijn vader gewild? Nu was het daarvoor te laat, maar wilde hij niet nog steeds dat zijn moeder geld van hem aannam, zodat hij zich op de een of andere manier nuttig kon voelen? Tot zover dus zijn vermeende emotionele afhankelijkheid.
Wie was hij om haar te veroordelen? Hij was net zo beschadigd als zij. Ze had gelijk, hij was zelfzuchtig, want hij wilde plezier beleven op zijn manier. Zijn reden om zich niet te willen binden was echter niet alleen goed excuus, het kwam vooral ook door angst. Welke vrouw zou nog in hem geïnteresseerd zijn als hij al zijn geld en status zou kwijtraken? Zelfs zijn eigen vader had zijn interesse in hem verloren.
Met oppervlakkige relaties beschermde hij zijn hart. Hij was altijd degene die er een punt achter zette. Nu pas begreep hij dat Lena exact hetzelfde deed. Ze had zichzelf tegen hem willen beschermen. Ze geloofde oprecht dat ze hem niet genoeg te bieden had.
En nu? Wat moesten ze nu doen?
Hij had zich kwaad gemaakt over haar verleden, maar maakten niet alle mensen fouten? Hij had willen weten waarom ze die fouten had gemaakt. Ze had hem moeten helpen om haar te begrijpen, want hoe beschadigd of wispelturig ze ook mocht zijn, hij hield van haar. Hij wilde bij haar zijn en haar ervan overtuigen dat hij van haar kon houden op de manier die ze nodig had. Dat ze genoeg konden hebben aan elkaar.
Gezien haar onzekerheid wist hij echter dat hij voor dat laatste meer nodig zou hebben dan woorden alleen. Lena zou onomkeerbaar bewijs willen zien. Voor haar, maar dan ook alleen voor haar, overwoog hij daarom een huwelijk. Hij kon haar zelfs een aanzoek doen met een enorm publiek erbij. Als het moest, zou hij zijn ziel voor haar blootgeven in een afgeladen stadion.
Kon hij dat maken? Zou ze hem durven afwijzen in het bijzijn van al die mensen? Haar kennende waarschijnlijk wel, maar hij wilde het haar niet aandoen. Hij wilde haar niet voor het blok zetten. Ze moest volledig vrij zijn in haar beslissing.
Voordat hij met haar verder kon, moest het verleden echter worden opgehelderd. Hoezeer hij er ook tegen opzag, hij moest hen allebei zien te bevrijden van hun bagage.