‘Tuurlijk.’ Ty knikte.
‘Jullie moeten je concentreren op de komende wedstrijd, en ik heb ook nog een hoop te doen. Zullen we dan maar?’ Het deed haar goed dat de jongens om haar gaven, dat ze haar waardeerden. Het was een pleister op haar gewonde hart, precies wat ze nodig had op dit moment.
Ze moest zichzelf weer onder controle zien te krijgen en verdergaan met haar leven. Ze zou nog harder werken. Hoe pijnlijk de situatie ook was, ze wist nu wat haar te doen stond. Ze was er sterker, wijzer en daadkrachtiger door geworden. Op een dag zou ze iemand ontmoeten die haar wist te waarderen om wie ze was, iemand die haar tekortkomingen kende en toch van haar hield.
Ineens zwaaide de kleedkamerdeur open. ‘Waar is –’
Lena staarde naar de deuropening en zag Seth met grote passen op haar af komen.
Ook Dion verscheen in de kleedkamer. ‘Seth was bij mij op kantoor toen de jongens Gabe kwamen halen.’
Hij was hier om Dion te zien. Niet om haar te zien. Ook haar laatste beetje hoop verdween nu als sneeuw voor de zon. Ze forceerde een glimlach. ‘Het gaat wel weer.’ Konden ze nu alsjeblieft vertrekken? Vooral hij?
Ty en Jimmy kwamen overeind, wierpen een dreigende blik op Seth, en troonden Dion mee de kleedkamer uit.
‘Dat is een aardig diepe snee. Moet je gehecht worden?’ vroeg Seth vertwijfeld, toen hij Gabe handschoenen zag aantrekken en een angstaanjagend uitziend hechtpistool zag pakken. ‘Moet dit?’
‘Tussen de verstuikte enkels en gescheurde pezen door doe ik zo nu en dan ook wel eens wat hechtingen,’ antwoordde Gabe koeltjes.
‘Maar het gaat hier om haar gezicht!’
Gabe rechtte zijn rug. Zijn ogen schoten vuur. ‘Ik heb al heel wat sneeën in gezichten behandeld, en geen van mijn patiënten heeft er iets aan overgehouden.’ Hij knielde voor Lena neer. ‘Ik zal je geen littekens bezorgen, lieverd. Ik in ieder geval niet.’
De stilte die volgde was om te snijden.
Gabe handelde kalm en voorzichtig. Lena zat er verstijfd bij. Seth bleef op een afstandje toekijken.
‘Zo, dat is dat,’ zei Gabe ten slotte, waarna hij overeind kwam. ‘Je zult wel wat hoofdpijn krijgen, want volgens mij heb je ook een lichte hersenschudding. Zorg ervoor dat je vannacht niet alleen bent.’
Had hij dat maar niet gezegd in Seths bijzijn! Ze streek haar rok glad, ging staan en dwong zichzelf overeind te blijven. Ze had geen enkele behoefte aan hulp.
Gabe pakte zijn tas en verliet de kleedkamer. Lena ademde een paar keer langzaam in en uit, om er zeker van te zijn dat ze kon lopen zonder opnieuw te kapseizen. Seth staarde nog altijd naar haar. Op de een of andere manier moest ze die vreselijke stilte zien te doorbreken.
‘Had je een afspraak met Dion?’
‘Heb je te hard gewerkt de afgelopen tijd?’ vroeg hij op exact hetzelfde moment.
‘Nogal,’ antwoordde ze na enig aarzelen. Ze rechtte haar schouders en liep naar de deur. ‘Maar het gaat prima met me,’ hoor.
‘Mooi,’ antwoordde hij kortaf. ‘Ik zie je ongetwijfeld wel weer een keer.’
Het was niet meer dan een beleefd afscheidswoordje. In ieder geval geen aanbod om een oogje in het zeil te houden, nu ze een hersenschudding had. Nee, achter die vermeende bezorgdheid school geen diepere betekenis.
Voorzichtig liep ze terug naar haar kantoor en drong haar tranen terug. Blij dat er voldoende werk op haar bureau lag om zich erin te kunnen begraven, sloot ze de deur achter zich.
Met grote passen maakte Seth zich uit de voeten. Bitter speeksel vulde zijn mond. Hij stond op het punt de moed te laten zakken. Niet haar bebloede hoofd had hij weerzinwekkend gevonden, maar die onbenaderbare uitdrukking op haar gezicht.
Hij haatte die blik, wilde dat hij Lena kon haten. Dagenlang had hij geprobeerd haar uit zijn hoofd te zetten. Hij was de stad uit gevlucht en had niets anders gedaan dan werken. Het had niets uitgehaald.
Na zijn terugkeer in Christchurch was hij meteen naar het stadion gegaan. Eenmaal bij Dion had hij om Gabes hulp horen roepen. Voor Lena. Met bonkend hart was hij naar de kleedkamer gerend en was zich rot geschrokken bij het zien van al dat bloed. Hij had haar wanhopig graag willen spreken, maar één blik was voldoende geweest om te beseffen dat het niet het juiste moment was. Het was zo duidelijk geweest dat ze zijn aanwezigheid niet op prijs stelde, dat ze hem niet nodig had. Ze had vreselijk koud en kil tegen hem gedaan.
Dat deed hem pijn. Zij had de relatie verbroken en had daar kennelijk vrede mee. Hoe was het mogelijk dat diezelfde stem hem die nacht zo liefdevol had toegefluisterd? Of fluisterde ze zoiets altijd tegen degene die toevallig in haar bed lag?
Nee, dat kon hij niet geloven. Hij kon echter ook haar bekentenis over die affaire met een getrouwde man niet geloven. Ook al wist hij dat ze het hem niet verteld zou hebben als het niet waar was.