‘We gaan iets leuks doen.’
De taxi bracht hen naar een heliplatform in de stad. Bij aankomst sloeg hij stevig een arm om haar middel en hielp haar instappen in de klaarstaande helikopter. ‘Geen zorgen, ook deze keer zit er een professionele piloot achter de stuurknuppel.’
‘Waar gaan we naartoe?’ vroeg ze opnieuw, toen de rotorbladen begonnen te draaien.
‘Naar het strand.’
De vlucht naar het afgelegen paradijs aan de kust ten noorden van Auckland duurde slechts vijfentwintig minuten. Nog geen twee minuten na de landing waadden ze samen blootsvoets door het ondiepe water.
‘Bedankt dat je vandaag met me mee bent gegaan. Sorry dat het tot nu toe nogal saai was.’ Seth lachte minzaam. ‘Ik wilde in eerste instantie niet gaan, maar ik werd gisteravond onder druk gezet, vandaar dat ik te laat was. Omdat je zei dat je vrij was vandaag, leek het me leuk om je mee te nemen.’ Hij nam haar hand en drukte er een kusje op. ‘Ik wilde je dit strand laten zien. Pas vanochtend kwam het in me op dat je me wellicht kon helpen tijdens een lunch. Dat heb je gedaan, en hoe. Ik kan nog nauwelijks geloven hoe snel je ze inpakte. Je wilt niet weten hoezeer ik dat waardeer.’
Het gevoel van bitterheid dat Lena de hele dag met zich mee had gedragen, loste op in het niets. Hoe had ze ook maar één seconde Seth durven vergelijken met haar ex? Seth had haar niet willen verbergen, hij had haar zelfs voorgesteld aan zijn zakenpartners. En nu bleek hij ook nog trots op haar te zijn. Ze zuchtte. Ze dacht dat ze de onzekerheid van zich af had geschud, maar zo nu en stak die toch nog altijd de kop op.
Toch wist ze maar al te goed waar de twijfels van vandaag vandaan kwamen en waarom ze gisteravond zo kwaad was geworden. Ze begon steeds meer om Seth te geven en het maakte haar bang. En toch… misschien, heel misschien, zou het allemaal goed uitpakken. Een sprankje hoop was aan de horizon verschenen. Hij had haar vandaag niet meegenomen voor een paar minuutjes vermaak, maar omdat hij graag in haar gezelschap verkeerde. Die wetenschap bezorgde haar een gevoel van gelukzaligheid. En bezorgdheid.
‘Waarom wilde je niet naar Auckland komen? Ze aten allemaal uit je hand,’ zei ze.
Seth lachte en kneep zachtjes in haar hand. ‘Ze willen gewoon niet buitenspel gezet worden.’
‘Niet waar. Ze waren echt onder de indruk van je.’
‘Ik ben blij dat je er zo over denkt.’
‘Wat was er dan zo moeilijk voor je vandaag?’
‘Het had niets te maken met de vergadering.’ Afwezig staarde hij naar de horizon. ‘Het was de locatie. Ik ben opgegroeid in Auckland.’
‘Echt waar?’
‘Ja, en ik weet dat het sneu klinkt, maar ik hou er niet van om hier terug te komen. Slechte herinneringen. Ik ben hier in geen jaren meer geweest. Dankzij mijn vader.’
‘Maar ik dacht dat hij –’
‘Overleden was? Klopt. Een paar jaar geleden, door complicaties van een griepje,’ vulde hij aan.
‘Wat erg voor je.’ Nu ze dit wist, kreeg ze nog meer sympathie voor hem. De toon waarop hij het zei, vertelde meer dan een relaas van vijf minuten. Ze wist zelf maar al te goed dat, hoe volwassen je ook werd, sommige dingen zeer bleven doen.
‘Hij ging ervandoor toen ik veertien was,’ vervolgde Seth kalm.
‘Wat is er gebeurd?’
‘Er was een andere vrouw in het spel.’
‘Had je vader een affaire?’ Ze voelde haar lichaamstemperatuur pijlsnel zakken.
‘Ja, met een vrouw die in leeftijd minder met mij verschilde dan met mijn vader. Ze raakte zwanger.’
‘Heeft ze de baby gehouden?’ Lena trok haar hand terug uit de zijne, om te voorkomen dat hij zou voelen hoe klam die was.
‘Zo wist ze hem aan zich te binden. In eerste instantie vertelde hij mijn moeder dat het voorbij was. Ik dacht dat het weer goed zou komen tussen hen, tot hij zes maanden later vertelde dat zijn minnares zwanger was en hij voorgoed zou vertrekken. Dat was een grotere shock dan zijn bekentenis een affaire te hebben.’
‘O, Seth.’
‘Ze was drie maanden zwanger. Hij had haar in de tussentijd kennelijk toch nog een keer opgezocht. Volgens hem zou ze het in haar eentje niet redden.’ Vol minachting schudde hij zijn hoofd. ‘Ze deed er alles aan om hem bij zich te houden.’
‘Denk je dat ze met opzet zwanger is geraakt?’
‘Natuurlijk. Het was de genadeklap voor mijn moeder, die zo graag meer kinderen wilde. Dat is er niet van gekomen.’
‘Dus de minnares van je vader heeft een kind gekregen?’
‘Ja, een jongen. Later zijn ze ook nog getrouwd. Die charmante lamzak wist zijn leven weer op de rit te krijgen. Ze woonden in Auckland en verhuisden naar het huis dat ooit van mijn moeder en mij was geweest. Hij liet ons berooid achter.’