‘Ze zijn wel mijn ouders.’
De diepe triestheid in haar grote ogen deed hem beseffen dat ze zijn opmerking niet als grapje had opgevat.
‘Welk kind is er niet op uit zijn ouders een plezier te doen?’ vroeg ze. Ze pauzeerde even, staarde hem aan en zuchtte. ‘Je wilt er in je hart toch van overtuigd zijn dat ze van je houden, dat ze je waarderen? Waarschijnlijk heb jij daar nooit aan hoeven twijfelen. Jij hebt zoveel bereikt in je leven dat je ouders niet anders dan trots op je konden zijn.’
Ze had het mis. Ineens was ook Seth niet meer in staat het gesprek luchtig te houden. Zijn successen waren niet voldoende geweest voor zijn vader. Die had hem altijd gewezen op zijn intelligentie en atletische talent, op alles wat hij verspeelde door ‘het zakenmannetje uit te hangen’, zoals hij het noemde. Maar wat dan nog? Zijn vader was niet eens gebleven. Ook zijn moeder was echter altijd ongelukkig geweest. Allebei zijn ouders hadden liever andere, of in ieder geval meer, kinderen gewild. Seth voldeed niet. Hij was een streber geweest, en toch was ook hij een mislukkeling geweest als het ging om aandacht krijgen. Of als het ging om iemand gelukkig maken.
‘Het zou niet mogen uitmaken,’ zei hij vastberaden. ‘Je moet blij zijn met de keuzes die je hebt gemaakt en met de baan die je hebt. Als je familie niet wil zien wat jij allemaal te bieden hebt, wat je in je mars hebt, is dat jammer voor hen.’ Het leek hem beter dat ze haar familie een beetje vergat. Het was beter om je er niet te veel mee bezig te houden, je te focussen op jezelf. Voor hem had dat in ieder geval gewerkt.
‘Ik weet dat je gelijk hebt. Ik doe mijn best. Ik heb een leuke en uitdagende baan. Misschien dat ze op een dag mijn succes zullen waarderen. Misschien ook niet. Toch is er nog altijd iets in mij dat op zoek blijft naar hun waardering, hun goedkeuring en aandacht.’
Seth wiebelde ongemakkelijk heen en weer op zijn barkruk.
‘Mocht ik ooit kinderen krijgen, zal ik ze nooit laten twijfelen over mijn liefde voor hen. Of ze nou slim en sportief zijn of niet…’
Omdat ze minder succesvol was dan haar broer en zus voelde zich echt minder geliefd door haar ouders. Seth begreep waarom. Hijzelf had weliswaar geen broers of zussen, in ieder geval geen volle, maar hij kon wel invoelen hoe erg het moest zijn om in de schaduw van andermans successen te moeten leven. Lena moest zich vreselijk eenzaam hebben gevoeld.
Ze tilde haar glas op en nam een flinke slok. Hij had spijt dat hij dit onderwerp ter sprake had gebracht. Het was niet zijn bedoeling geweest haar triest te stemmen, hij had haar juist willen laten lachen. Toen hij weer naar het beeldscherm keek, kreeg hij nog net de laatste momenten van de geweldige wedstrijd mee. ‘Hé, dat jonge joch van jou heeft zojuist nog een tegenstander weten te stoppen en wat punten weten te scoren.’
Lena tilde haar hoofd op naar het scherm en was net op tijd om de herhaling mee te krijgen. Onmiddellijk verscheen weer een haast tastbare, grootse en warme glimlach op haar gezicht.
Seth leunde achterover. Tot die dag had hij nooit eerder overwogen een vrouw mee te nemen naar een tent als deze. Toch genoot hij met volle teugen van de sfeer in deze aftandse bar in het gezelschap van deze vrouw, die gekleed was in zijn spijkerbroek en zijn T-shirt en die bier drinkend instructies schreeuwde naar spelers die haar niet konden horen.
De maandag erop was Lena vroeg klaar met werken. Afgezien van de gebruikelijke trainingen was er niets in het stadion te doen tot het einde van de week. Ze haastte zich naar huis en nam een douche. De opwinding over het plezierigste weekend van haar leven had haar nog altijd niet losgelaten. Seth had gezegd dat hij bij haar langs zou komen na zijn werk. Ze kleedde zich aan, fatsoeneerde haar haren en popelde hem weer te zien.
Ze wachtte en wachtte, en staarde naar haar mobiel. Ieder moment verwachtte ze dat hij zou bellen met een excuus. Dat gebeurde echter niet. Haar telefoon bleef stil, haar bloed begon te stollen. De ellende was dus nu eindelijk begonnen; het niet nakomen van afspraken, het breken van beloften.
Het kostte haar bijna drie uur voordat ze in staat was zichzelf stevig aan de tand te voelen. Waar was ze in vredesnaam mee bezig? Ze ging toch zeker niet op hem zitten wachten? Had ze niet meer dan genoeg tijd verdaan met wachten op een man die uiteindelijk toch nooit voor haar zou kiezen? Een man die haar welwillendheid voor lief had genomen, voor hoelang het duurde? Dat was exact waar Seth nu mee bezig was.
Met zijn actie herinnerde hij haar er weer even haarscherp aan waar ze mee bezig waren. Seks. Niet meer dan dat. Het weekend daarvoor had ze even het veilige gevoel gehad van een diepere verbintenis tussen hen, maar dat was niet meer dan een zorgvuldig door hem opgebouwde façade geweest. Even had ze gedacht dat ze wist waar zijn levensstijl als einzelgänger vandaan kwam. In werkelijkheid was hij gewoon zo’n vent die zijn vrijheid niet wilde opgeven.