‘O nee?’
‘Nee.’ Om haar mond verscheen een gepijnigd lachje. ‘Sterker nog, je kunt je er geen enkele voorstelling van maken.’
Seth probeerde het gesprek luchtig te houden met een grijns, maar Lena grijnsde niet terug.
Ze boog naar hem toe en keek hem aan met een intense blik in haar ogen. ‘Je had al die feestjes moeten zien. Mijn ouders wisten wel hoe ze een feestje moesten geven als er iets te vieren viel, hoor. En dat was regelmatig het geval, met mijn broer en zus in de familie. Ikzelf was meer kampioen verliezen, maar denk maar niet dat de lat wat lager werd gelegd voor een iets minder capabele atleet als ik.’ Lena schudde haar hoofd. ‘Mijn vader en moeder zijn allebei advocaat. Ontzettend gehaaid. Ze hebben elkaar op de universiteit ontmoet, speelden tennis op hoog niveau. Ze zijn strebers en verwachten ook van ons, als hun kinderen, dat we zo veel mogelijk bereiken in ons leven.’
Stil zat hij naar haar te luisteren.
‘Pas wanneer er successen werden geboekt, was het gezinsgeluk compleet,’ vervolgde ze. ‘O, iedereen werkte er hard voor, dat zal ik niet ontkennen. Maar weet je wat het is? Ik werkte er ook hard voor, ik deed mijn uiterste best, maar dat was niet genoeg. Je best doen was niet voldoende, je moest gewoon de beste zíjn.’ Ze hapte even naar adem en slikte.
‘Ik hou van mijn broer en zus. Ik ben trots op ze, maar ik ben ook vreselijk jaloers op ze. Ik kon en kan totaal niet tegen ze op. Ik weet dat ze het niet expres hebben gedaan, maar ik sta wel al mijn hele leven in hun schaduw. Dat is ook precies waarom ik het in mijn werk zo goed doe aan de zijlijn. Het is mijn tweede natuur geworden. Iedere schoolvakantie weer werd ik geacht mee te gaan naar een of andere nationale sportwedstrijd of wiskundeolympiade. De hele dag werden strategieën doorgenomen en werd er getraind.
‘En wat deed jij dan terwijl je ouders zich met je broer en zus bezighielden?’
‘Als van mij geen ondersteuning werd gevraagd, keek ik rugbywedstrijden op tv.’ Ze lachte, maar het was een treurige lach. ‘Ik was er dol op. En in dit land wordt altijd wel ergens een wedstrijd gespeeld.’
‘Lena,’ probeerde hij geruststellend. ‘Je kunt niet altijd alles winnen.’
‘O, jawel. Dat is inmiddels bewezen.’ Ze knikte met haar hoofd in de richting van het beeldscherm, waarop te zien was dat de Silver Knights weer hadden gescoord. ‘En omdat er mensen rondlopen die altijd alles winnen, moeten er ook mensen zijn die nooit iets winnen.’
‘Het is niet goed om je daar zo op te fixeren. Er is meer in het leven.’
‘Ja, dat weet ik. Ik zie de druk die mijn familieleden zichzelf opleggen, en besef dat het bizar is. En toch is het hoe onze familie in elkaar steekt. Zij veronderstellen dat dat de enige manier is om gelukkig te worden. En ik wilde niets liever dan ook succesvol worden, om me met mijn eigen familie te kunnen meten.’
‘Heb je je er niet tegen verzet dan? Heb je er niet alles aan gedaan om op welke manier dan ook aandacht van ze te krijgen?’ Hijzelf had dat gedaan, kort na de scheiding van zijn ouders, totdat hij zich had gerealiseerd dat hij daar alleen zichzelf pijn mee deed.
‘Er is wel iets waarvan ik een puinhoop gemaakt heb,’ antwoordde ze kalm. ‘Echt een puinhoop. Terugkijkend denk ik dat dat veel te maken had met aandachttrekkerij. Ik heb het aan mijn ouders verteld omdat ik hun aandacht nodig had, ondanks het feit dat ik wist dat ik het volledig bij hen zou verknallen. Ik had mijn ouders nodig… voor steun…’ Ze trok wit weg.
Seth was zo verstandig niet verder te vragen, ook al was hij bloednieuwsgierig. Hij besefte welke impact het op haar had gehad, wat het dan ook was ‘Hoe reageerden ze?’ vroeg hij.
‘Het eerste wat mijn ouders vroegen was of iemand anders ervan op de hoogte was,’ fluisterde ze. ‘Ze waren het bangst voor hun reputatie. Ze hebben niet eens tegen me geschreeuwd hoe ik zo stom had kunnen zijn. Hadden ze dat maar gedaan. Dat zou wellicht meer voor me betekend hebben.’
‘Maar was alles goed met je?’ Seth voelde zijn hart tegen zijn ribbenkast beuken en vroeg zich af wat ze in vredesnaam misdaan had. Dingen die tegen de wet waren leken hem het meest voor de hand liggend. Had ze gereden onder invloed van alcohol? Had ze drugs gebruikt? Hij moest het weten. Toch verbeet hij zich, want hij wilde het haar niet rechtstreeks vragen. Hij moest gewoon geduld hebben en hopen dat ze het hem zou vertellen.
‘Ja hoor.’ Ze knikte. ‘Ik ben verhuisd. Ben opnieuw begonnen.’
Stilte.
Seth wachtte op het vervolg van haar verhaal, maar wist dat de kans dat dat vervolg ook zou komen met iedere wegtikkende seconde kleiner werd. Hij zuchtte heimelijk van teleurstelling en plakte een voorzichtig plagende glimlach op zijn mond. ‘Nou ja, wat je ouders denken doet er uiteindelijk ook niet zoveel toe, toch?’