‘Wat is er zo grappig?’ vroeg hij, toen hij doorkreeg dat ze achter hem stond te lachen.
Lena schudde haar hoofd, niet van plan te vertellen hoe belachelijk de gedachten waren die in haar hoofd opkwamen.
De bar was allesbehalve pretentieus, maar aan de muur hing wel een van de grootste televisieschermen die ze ooit had gezien. En aan de andere muur zelfs nog zo een. Ze floot bewonderend. ‘Prachtig,’ murmelde ze. ‘Een ware verborgen schat.’
‘Ik vrees alleen dat ze hier geen champagne schenken.’
Het was inderdaad meteen duidelijk dat ze hier niet veel meer dan bier schonken. ‘Doe mij maar een shandy,’ zei ze. Ze hield wel van de mix van bier en limonade.
‘Daar gaat mijn geloofwaardigheid.’ Seth hield haar hand stevig vast terwijl hij bestelde, waarna ze naar een hoge tafel liepen achter in de hoek. Steeds meer mensen kwamen binnen, de aftrap zou over vijf minuten zijn.
Lena nam een slok van haar drankje en opende het zakje pinda’s dat hij had meegenomen. Ze staarde naar het televisiescherm en luisterde aandachtig naar de commentatoren, die de opstelling van beide teams prezen.
Seth betrapte zichzelf erop evenzeer naar haar te staren als naar het scherm. Het duurde niet lang of hij kreeg in de gaten dat hij aan de hand van haar gezichtsuitdrukking precies kon bepalen hoe de Silver Knights ervoor stonden. Al naargelang de stand veranderde de mate waarin ze haar voorhoofd fronste. Haar te horen juichen wanneer de Silver Knights scoorden, was fantastisch, evenals de lach die ze hem op zulke momenten toewierp. Bovendien gaf ze voortdurend commentaar op de wedstrijd. Het begon met niet meer dan een beweging van haar lippen, alsof ze maar wat voor zich uit zat te mompelen, maar zodra de spanning steeg, ging het volume van haar stem ook omhoog.
‘O, man, wat doe je nou?’ riep ze uit. ‘Daarheen! Pak die bal!’
Bij tijd en wijle vroeg hij zich af of hij geacht werd op haar commentaar te reageren. Telkens besloot hij echter dat dat niet nodig was. Dan pakte hij zijn flesje bier van tafel en nam een slok om zijn lachen te verbergen.
‘Kom op!’ Lena sprong op van haar kruk. ‘Geef ze ervan langs, watjes! O, fok!’
Seth verslikte zich bijna in zijn bier. Luid proestend zette hij met een knal zijn flesje terug op tafel.
Met een onderdrukte lach op haar gezicht draaide Lena zich naar hem om en wachtte tot hij zich enigszins had hersteld. ‘Je dacht dat ik iets anders zei, hè?’ zei ze toen, quasipreuts. ‘Denk je echt dat ik dat soort taal bezig?’
‘Nou, ik kan me herinneren dat je gisteravond wel meer dingen zei in die trant… maar misschien heb ik het toen ook verkeerd gehoord en zei je iets heel anders.’ Hij zag een blos op haar wangen verschijnen. Het deed hem goed dat hij haar wist te raken. ‘En eigenlijk was het niet wat je zei dat zo grappig was.’
‘O nee?’ Ze mocht dan nog altijd even kil klinken, haar wangen hadden inmiddels de kleur van een rijpe tomaat aangenomen.
‘Lena.’ Zijn stem klonk beschermend, alsof hij het tegen een kind had tegen wie hij extra langzaam moest praten. ‘Ik weet dat het beeldscherm levensgroot is, maar het is en blijft een tv. Zij. Kunnen. Je. Niet horen.’
Lena nam een paar pinda’s uit het zakje en begon hem te bekogelen. Ze gierde van het lachen toen hij omlaagdook in een poging ze op te vangen in zijn mond. Een paar seconden later smeet ze het zakje terug op tafel, zogenaamd chagrijnig omdat hij er daadwerkelijk een paar gevangen had. ‘Je kunt er gewoon niet tegen dat ik meer van rugby weet dan dan jij,’ zei ze snuivend.
‘Je weet er inderdaad meer van dan wie ook hier aanwezig.’ Dat moest hij haar nageven. Hij vermaakte zich dan ook opperbest met haar commentaar. En hij was niet de enige, had hij gemerkt. Ook de mannen naast hen leken met plezier naar haar opmerkingen te luisteren.
‘Ik moet wel. Ik werk voor een rugbyclub, weet je nog wel?’ zei ze zelfvoldaan.
‘Moet je nagaan hoe je langs de zijlijn zal staan wanneer je een stel kinderen hebt,’ plaagde hij. ‘Arme jongens en meisjes. Je zult ze schreeuwend alle hoeken van het veld laten zien.’
‘Ik word heus niet zo’n drammerige moeder.’
‘Dat zeg je nu.’
‘Nee, zo zit ik niet in elkaar,’ antwoordde ze op nog heftiger toon als waarop ze de spelers op het scherm toeschreeuwde. ‘Ze mogen van mij doen wat ze willen, en zijn wie ze willen zijn. Van mij hoeven ze echt geen Olympische medailles te winnen. Ze mogen gewoon zichzelf zijn. Ik zal hoe dan ook van ze houden.’
Zwijgend keek hij haar aan, en hij zag dat ze zich moest verbijten om niet kwaad te worden. ‘Was het echt zo erg?’ vroeg hij na een paar seconden.
‘Jij bent een winnaar, Seth. Jij weet niet hoe het voor ons gewone stervelingen is.’