‘Pas op, hè. Anders sta ik niet voor mezelf in.’
‘Dat werkt altijd,’ hoonde hij. ‘Kom op.’ Hij deed een stap dichterbij. ‘Pak me dan.’
Nogmaals haalde ze een paar keer uit. De ene keer dat hij haar zijn borst liet raken, fronste ze boos haar voorhoofd. ‘Maak het me nou niet gemakkelijk, hè?’
‘Prima, maar doe dan ook eens wat beter je best.’
Aangespoord door zijn opmerkingen begon ze met snelle, wilde bewegingen te stompen. Hij prees haar als ze hem wist te raken, en gaf instructies. Ze werd er steeds beter in. Hij had gelijk gehad, dit was een goede oefening voor haar. Juist op het moment dat hij een zelfvoldaan gevoel kreeg, raakte ze hem flink.
‘Au!’ riep hij uit, over zijn scheenbeen wrijvend. ‘Wat doe je nou? Schoppen is niet toegestaan.’
‘O, ik wist niet dat er regels bestonden bij boksen.’ Ze gierde van het lachen en deed een vreugdedansje. Als een ware kampioen stak ze haar handen in de lucht. ‘Ik dacht dat eigenlijk alles was toegestaan.’
‘Het gaat niet alleen om winnen.’ Hij griste de handschoenen van haar handen en trok haar naar zich toe.
‘Onzin,’ daagde ze hem uit. ‘Iedereen wil winnen.’
De middag ging veel te snel voorbij. Ze lunchten samen op hun gemak in een café verderop in de straat, slenterden wat door een galerie en keerden vervolgens terug naar zijn appartement voor een zogenaamd middagdutje.
Lena viel daadwerkelijk bijna in slaap toen ze dromerig terugdacht aan het vechtpartijtje van die ochtend. Hij had gelijk gehad. Ze had het leuker gevonden dan ze van tevoren had gedacht. Dat kwam voornamelijk doordat ze dacht hem nu beter te begrijpen. Zijn vastberadenheid en zelfvertrouwen waren duidelijk het resultaat van zijn turbulente tienerjaren. Zijn keuze voor een individuele, competitieve sport kwam voort uit zijn behoefte eigen baas te zijn. Hij was vastbesloten onafhankelijk te zijn en te blijven. Alle verantwoordelijkheid nam hij op zijn eigen schouders. Hij wilde geen zakenpartner, en ook geen levenspartner. Haar hart kromp ineen bij die laatste gedachte.
Toen ze vroeg in de avond aan het borrelen waren in de keuken, vroeg ze zich af of het misschien verstandiger was om naar huis te gaan.
‘Ik weet wel waarom je steeds op je horloge kijkt,’ zei hij plotseling. ‘De Silver Knights spelen vanavond uit in Wellington, je wilt natuurlijk de wedstrijd zien.’
Om eerlijk te zijn had ze geen enkel moment meer aan de wedstrijd gedacht. ‘Het geeft niet. Ik weet toch zeker dat ze gaan winnen.’
‘Kom.’ Seth stond op. ‘Ik weet een geweldige tent waar je de wedstrijd in stijl kan bekijken.’
‘Echt waar?’ Uiteraard werd ze vanwege haar baan geacht interesse te tonen in het team, maar daarnaast hield ze oprecht van rugby. ‘Maar zo kan ik natuurlijk niet mee. In deze kleren.’ Ze gebaarde naar het T-shirt van hem waarin ze al de hele dag liep en naar haar ondergoed. ‘Ik ga even mijn jurk aantrekken.’
‘Nee, wacht. Dat T-shirt is perfect. Ik zal een spijkerbroek voor je pakken.’
Verbaasd staarde ze hem na toen hij wegliep. Alsof een van zijn spijkerbroeken haar zou passen. En vooral: alsof ze zich daarin zou vertonen in het openbaar. Nog verbaasder was ze toen ze hem met een hamer en een spijker een extra gaatje een van zijn broekriemen zag slaan, zodat ze daarmee zijn spijkerbroek omhoog kon houden. Nadat ze de broek had aangetrokken met daaronder haar muiltjes met lage hakken, riep ze uit: ‘Ik ga zo echt niet naar buiten.’
‘Natuurlijk wel. Je zult echt niet opvallen, hoor.’
Vertwijfeld keek ze hem aan. Ook hij droeg wat sjofele kleding, maar hij kon alles dragen zonder er belachelijk uit te zien.
‘Kom op,’ zei hij lachend. ‘De aftrap is al over tien minuten. Je wilt de voorbeschouwing toch niet missen?’
Met tegenzin liep ze met hem mee naar wat eruitzag als een van de achterbuurten van de stad. Hier was in ieder geval geen enkel chic restaurant te bekennen.
‘Neem je hier al je dates mee naartoe?’ Ze bestudeerde de pover verlichte bar en de motoren die voor de ingang stonden geparkeerd.
‘Deze bar is nog niet bestempeld als een hippe tent, maar dat is gewoon een kwestie van tijd,’ grapte hij. Toch had hij een bezorgde blik in zijn ogen. ‘Maak je geen zorgen. Je bent veilig bij mij.’
Ze was echter helemaal niet bang, ze zag er zelfs de lol wel van in. Geamuseerd hield ze haar handen voor haar gezicht. ‘Je hoeft me niet te beschermen, ik heb leren boksen.’
‘Hm-m, je bent een ware vechtmachine.’ Voor deze ene keer hield hij de deur niet voor haar open, maar stapte als eerste de bar binnen. Als een ware bodyguard inspecteerde hij de omgeving alsof ze een ster was die in vermomming een nachtje wilde doorhalen in de meeste ongure buurt van de stad.