Vol scepsis keek hij haar aan. ‘Denk je dat?’
‘Ik meen het. Werken geeft voldoening. Jij zou toch ook niet de hele dag niets willen doen?’
Seth schudde zijn hoofd.
‘Waarom denk je dan dat zij dat wel zou willen?’
‘Omdat ze haar hele leven hard genoeg heeft gewerkt. Ze kan toch ook vrijwilligerswerk gaan doen?’ Uit frustratie stak hij zijn handen de lucht in. ‘Ik ben nooit in staat geweest…’
‘Om wat?’
‘Om haar te geven wat ze nodig heeft.’
Lena was geroerd. En bezorgd, want was dit wel zijn verantwoordelijkheid? Tussen ouders en kinderen bestonden altijd bepaalde verwachtingen, daar wist ze alles van. En misschien wogen die nog wel zwaarder in het geval van een alleenstaande moeder en haar enige kind. Ze voelde zijn frustratie en pijn en sloeg van achteren haar armen rond zijn middel. ‘Misschien wil ze je nergens mee lastigvallen. Door de scheiding heeft ze ongetwijfeld een moeilijke tijd achter de rug. Wellicht wil ze nu graag het gevoel hebben dat ze het allemaal weer alleen aankan.’ Dat zou Lena zich in ieder geval goed voor kunnen stellen. ‘Ze is je moeder, Seth. Net als jij is ze gesteld op haar onafhankelijkheid.’
Langzaam draaide hij zich om. ‘Ik wil gewoon dat ze gelukkig is.’
‘Denk je dat ze dat niet is dan?’ fluisterde ze.
‘Ik weet het niet,’ zei hij aarzelend. ‘Ze zegt altijd dat het goed met haar gaat.’
‘Misschien moet je er dan wat relaxter mee omgaan en haar haar gang laten gaan. Uiteindelijk is ze net als jij verantwoordelijk voor haar eigen geluk. Je kunt haar steunen, maar niet alles voor haar oplossen.’
‘Lena’s lieve, bemoedigende kant.’ Hij zuchtte en trok haar in zijn armen. ‘Geen wonder dat al die jongens willen dat je ze insmeert met olie.’
Met haar ogen rollend maakte ze zich los uit zijn omhelzing. Ze pakte een kop koffie en zijn iPad en liep naar de bank om wat te surfen op internet. Ze had nog de hele dag en nacht om met hem te praten.
Seth betrapte haar er op een gegeven moment op dat ze met afkeur staarde naar de boksbal die in de hoek van de kamer hing. ‘Je haat boksen, of niet?’ Hij lachte toen hij haar neus zag rimpelen.
‘Ik hou van bijna alle sporten, maar boksen gaat me net iets te ver. Het is niet eens echt een sport, trouwens.’
‘Hm.’ Hij liep naar de boksbal en raapte de handschoenen op. ‘Ben je nooit zo kwaad geweest dat je het liefst ergens tegenaan zou willen slaan?’
‘Ik zie niet in wat boksen met woede te maken heeft. Is het niet bij uitstek een manier om probleemkinderen te leren andere mensen pijn te doen?’
‘Nee, boksen leert ze wat discipline en zelfbeheersing is. En daardoor krijgen ze zelfvertrouwen.’
‘In dat geval werkt yoga precies hetzelfde. Alleen is dat een stuk minder agressief.’
Met een zucht streek Seth met zijn handpalm over de boksbal. ‘Oké, het is daarnaast ook een fantastische manier om jezelf fysiek en mentaal te ontladen. Het is de ultieme individuele uitdaging, want je hebt niemand die je rugdekking geeft. Er is ook niemand die je de schuld kan geven als je gevloerd wordt. Je bent alleen met je tegenstander. Je moet dus leren te vertrouwen op jezelf en in jezelf geloven. Kom, ik daag je uit. Misschien ga je het nog leuk vinden ook.’
‘Dat denk ik niet.’
‘Sla gewoon een keertje tegen de boksbal.’
Lena grimaste, maar kwam toch van de sofa en trok de veel te grote handschoenen aan die hij haar voorhield. Met een pathetische stomp probeerde ze haar doel te raken, maar de boksbal bewoog nog geen millimeter. ‘Nee, dit is echt niets voor mij,’ zei ze giechelend.
Seth kwam achter haar staan en liet haar zien hoe ze haar armen moest bewegen. ‘Focus. Visualiseer. Ga ervoor,’ spoorde hij haar aan, waarna hij achteruit stapte en haar tweede poging gadesloeg. Die was echter nog slechter dan de eerste. ‘Oké.’ Hij besloot van tactiek te veranderen. ‘Draai je om en probeer mij te raken.’
Lena draaide zich om. ‘Nooit van mijn leven.’
‘Kom op, ik weet zeker dat ik wel erger heb meegemaakt.’
‘Ik ben niet van plan je pijn te doen.’
‘Ik ben ook niet van plan me pijn te laten doen.’
Bij die opmerking rechtte ze haar rug en begonnen haar ogen te fonkelen. ‘O nee?’
Het was duidelijk dat hij een gevoelige snaar bij haar had geraakt. Prima. ‘Probeer mijn handen te raken.’
Onmiddellijk kneep ze haar ogen samen.
‘Het is een tegen een,’ plaagde hij. ‘Alleen jij en je tegenstander.’
Lena haalde uit. Ze miste, natuurlijk, want hij was veel sneller dan zij.
‘Is dat alles wat je in huis hebt?’