Seth fronste zijn voorhoofd. De meeste post kwam per mail, de rest werd naar zijn zakelijke adres gestuurd. Vluchtig wierp hij een blik op de envelop. Verdorie. Zo achteloos mogelijk pakte hij de brief uit haar handen. Het was niet de eerste brief die hij had ontvangen van deze afzender. De vorige had hij nooit beantwoord, in de hoop dat ze de boodschap zou begrijpen. Hij was in ieder geval niet van plan nu wel terug te schrijven.
Omdat Lena hem vragend aankeek, voelde hij zich genoodzaakt uitleg te geven. ‘Ik krijg een hoop bedelbrieven.’ Vervolgens smeet hij de brief terug in de prullenmand. De vrouw van zijn vader wilde tenslotte alleen maar geld. ‘Zo,’ vervolgde hij, terwijl hij de prullenmand wat verder onder tafel schopte. ‘Wil je mijn slaapkamer zien?’
‘Wat?’ riep ze uit met een beloftevolle glimlach om haar mond. ‘Heb je geen huisgenoten aan wie je me eerst moet voorstellen?’ Natuurlijk had hij die niet, dat wist ze maar al te goed.
Seth nam haar in zijn armen en droeg haar naar zijn slaapkamer, met de intentie haar net zo lang bij zich te houden tot hij verveeld zou raken. Zo lang zou dat niet meer duren, toch? Hij raakte immers altijd verveeld nadat hij een tijdje met dezelfde vrouw was geweest. Vaak al snel ook. En toch leek hij op Lena nog niet uitgekeken te zijn, ondanks het feit dat hij haar die week iedere dag en nacht had gezien.
Hij zette haar weer op de grond en zag de glinstering in haar ogen. Nee, hij was beslist nog niet op haar uitgekeken. Sterker nog, ze fascineerde hem.
‘Ga liggen,’ commandeerde ze, terwijl ze zowel de afmetingen van het bed als die van hemzelf in zich op leek te nemen.
Doordringend keek hij haar aan, waarmee hij haar duidelijk wilde maken dat zijn beslissing, wat die ook mocht zijn, niets te maken zou hebben met haar commando. Haar behoefte om de leiding te nemen begreep hij wel. Het enige wat hij wilde, was dat ze hem voldoende zou vertrouwen om hem te vertellen waarom. Het condoom in haar handen deed hem echter besluiten dat een gesprekje nog wel een paar minuten kon wachten.
De ochtend daarop kwam Lena geeuwend uit bed. In de keuken ging ze op zoek naar iets te eten. Ze vond wat boterhammen en stopte die in het broodrooster. Ook Seth was inmiddels opgestaan. Hij griste een stuk brood van haar bord en deed meteen wat nieuwe boterhammen in het apparaat.
Al etend liep Lena rond in zijn enorme en mooie appartement. Het lag op een voormalig industrieterrein in de binnenstad. Nadat dat door een aardbeving vrijwel geheel verwoest was, hadden allerlei bars en boetiekjes zich hier gevestigd. Sprookjesachtige lampjes verlichtten nu de nauwe straten, die ooit toegang hadden gegeven tot grote, grauwe pakhuizen. Kunstobjecten versierden de hele wijk. Lena wist dat Seth een groot gedeelte van de vernieuwingen in deze wijk op zich had genomen.
Zijn eigen huis was trendy en minimalistisch ingericht. Afgezien van de bank, een lange eettafel en wat stoelen was er weinig meubilair te bekennen. Mannenspeeltjes als een stereo en een computer ontbraken niet, en toch miste ze dat ene voor de hand liggende apparaat. ‘Heb je geen tv?’ vroeg ze, terwijl ze het koffiezetapparaat met bonen vulde.
‘Heb ik niet nodig. Ik kijk toch nooit.’
‘En de sportwedstrijden dan?’
‘Ik doe liever zelf aan sport dan dat ik ernaar kijk.’
‘Dat maak je mij niet wijs. Hoe zit het dan met belangrijke wedstrijden?’
‘Ik kan altijd naar een pub gaan of bij vrienden kijken,’ antwoordde hij schouderophalend.
Om de een of andere reden betwijfelde ze of hij dat deed. Aan de tafel was duidelijk te zien dat hij veel van zijn tijd hier werkend doorbracht. De muren waren behangen met allerlei plannen en notities. In de uiterste hoek hing een boksbal waar een paar bokshandschoenen onder lagen. Nergens kon ze spullen ontdekken die iets onthulden over zijn verleden.
‘Waar woont je moeder?’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘In het zonovergoten Nelson.’
‘Ben je daar opgegroeid?’
Seth schudde zijn hoofd. ‘Ze is daar een paar jaar geleden gaan wonen.’
‘Werkt ze?’
‘Ja,’ antwoordde hij met een diepe zucht. ‘Ik kan haar helaas niet tegenhouden.’
‘Wat doet ze?’
‘Ze is schoonmaakster, en ik haat het. Ik heb haar hypotheek afbetaald, maar ze weigert verder nog geld van me aan te nemen. Ze heeft altijd schoongemaakt. Pa liet haar immers berooid achter. Meestal had ze zelfs meerdere banen tegelijk, en zodra ik oud genoeg was om te werken, hielp ik haar financieel waar ik kon. Inmiddels hoeft ze niet meer te werken, maar ze staat erop.’
‘Misschien wil ze haar onafhankelijkheid niet opgeven.’ Lena voelde oprechte bewondering voor de vrouw. Ze kon wel raden van wie Seth zijn vechtersmentaliteit had. ‘Er zijn maar weinig mensen die van het leven kunnen genieten als dat alleen maar gevuld is met winkelen en lunchen.’