Zodra ze haar verhaal had gehouden, vluchtte ze dan ook terug naar haar kantoor, zette de muziek aan en nam plaats achter haar computer. Boven de muziek uit hoorde ze de tieners buiten schreeuwen. Ineens werd hun geschreeuw overstemd door een oorverdovend lawaai. Lena rende naar het raam. Hagel. In de late zomer. Hagelstenen zo groot als knikkers, sloegen gaten in het trainingsveld.
Andrew en de jongens renden het veld af, maar Seth leek geen enkele haast te maken. Hij wandelde uiterst rustig achter ze aan, leek onaangedaan door het plotseling losgebarsten natuurgeweld. Binnen een enkele seconden was zijn T-shirt volledig doorweekt en plakte het aan zijn bovenlijf. Hij nam niet eens de moeite zijn gezicht te beschermen tegen de hagelstenen. Alsof hij een zesde zintuig had, keek hij in plaats daarvan omhoog, zoekend.
Ze wist dat hij haar zag staan bij het raam omdat hij ineens halt hield. Ondanks de afstand tussen hen was het alsof hij rechtstreeks in haar ziel kon kijken. Ze stond onmiddellijk in vuur en vlam en legde beide handen tegen de ruit in een poging zichzelf wat af te koelen toen hij uit het zicht was verdwenen.
Seth rende de trap op en de gangen van het stadion door in de wetenschap dat hij haar de de avond daarvoor had kunnen overtuigen. Hij wilde echter absolute overgave van haar. Hij wist dat hij haar nog wel zover kon krijgen, maar vreemd genoeg schonk de op handen zijnde overwinning hem geen enkel genoegen. Ze had iets meer van zichzelf laten zien, maar het was niet veel geweest, en het had hem alleen maar nieuwsgieriger gemaakt. Nog steeds wilde hij alles over haar weten.
Aangekomen bij haar kantoor, trof hij haar nog altijd uit het raam starend aan, een slank silhouet in een marineblauwe jurk. Ze had zijn naderende voetstappen onmogelijk boven het lawaai van de neerkletterende hagelstenen uit kunnen horen. Hij liep behoedzaam naar haar toe en legde zijn handen op de hare, drukte ze nog steviger tegen de ruit. Ondanks dat ze niet leek te schrikken en ook niet achteruitdeinsde, voelde hij de spanning in haar lijf.
‘Waar zijn de jongens?’ vroeg ze fluisterend.
‘Bij Andrew. Ze gaan een dvd kijken.’
‘Moet je daar niet bij zijn?’
‘O, ik val er zo wel weer in.’ Seth nam even de tijd op adem te komen. Hij voelde steken in zijn borstkas alsof hij urenlang getraind had. De training was echter nog maar nauwelijks begonnen. Het was duidelijk dat de pijn op zijn borst alles te maken met zijn gevoelens voor Lena.
‘Het stormt aardig daarbuiten,’ mompelde ze.
‘Hierbinnen niet minder.’ Hij voelde haar rillen en kon het niet laten een kusje in haar nek te drukken.
‘Niet hier, alsjeblieft.’ Het klonk als een smeekbede, het bewijs dat ze gekweld werd door haar gevoelens voor hem.
Opnieuw voelde hij haar spieren samentrekken onder zijn handen, en hij realiseerde zich dat haar weerstand niet zozeer met hem te maken had als wel met haarzelf. Krampachtig probeerde ze zichzelf onder controle te houden.
Seth nam een flinke ademteug om hetzelfde te proberen. Het liefst zou hij haar nu tegen het raam drukken, zijn handen onder haar jurk laten glijden en haar warmte voelen, maar dat kon nu eenmaal niet. Niet hier, niet nu. Bovendien wilde hij geen vluggertje in de bezemkast. Hij wilde meer, hij wilde de tijd nemen. En tijd hadden ze nu juist niet, want ze moesten allebei weer aan het werk.
‘Ga je vanavond met me mee eten?’ vroeg hij, niet in staat haar nu al los te laten.
‘Is dat hoe je het noemt?’ antwoordde ze lachend.
‘Ik wacht op je na het werk.’ Hij trok zijn handen van haar af en stapte achteruit. Nog altijd voelde hij die stekende pijn in zijn borst. Waarom wist hij niet precies, maar hij wist wel dat hij haar wilde blijven zien.
Lena boog iets voorover en liet nu ook haar voorhoofd tegen het raam rusten. Het bood echter geen enkele verkoeling. Toen ze zich omdraaide, bleek hij al verdwenen, haar daarmee behoedend voor een hoofdzonde: seks op de werkvloer. Als hij nog één seconde langer was gebleven, zou ze hem er waarschijnlijk om gesmeekt hebben. Ze was onmogelijk in staat nog langer te vechten tegen haar verlangens.
Na werktijd stond hij buiten op haar te wachten, zoals hij beloofd had. Ze liepen naar zijn auto en reden rechtstreeks door naar het centrum.
‘Ik heb honger.’ Seth reed een parkeerplek op die drie meter te klein leek voor zijn auto.
‘Gaan we echt uit?’ Lena slaakte een zucht.
‘Wat dacht je dan dat ik bedoelde met eten?’ vroeg hij met een twinkeling in zijn ogen.
‘Gezien je reputatie had ik rekening gehouden met iets anders.’
‘Zullen we Japans eten?’ Lachend opende hij voor haar het portier.
‘Best.’
Hij bracht haar naar een bijzonder chic restaurant. Ze was er nog nooit geweest, maar had er veel over gehoord. Het was het gastronomische Mekka voor mensen met een dikke portemonnee. Het gerucht ging dat zelfs aan het kleinste stukje sushi een prijskaartje hing met dubbele cijfers voor de komma.