‘Och, ik kan heus nog wel andere redenen verzinnen waarom ik je niet mag,’ zei ze minzaam, maar haar nieuwsgierigheid was gewekt. ‘Ik dacht dat je het te druk had om te sporten?’
‘Klopt, maar tegen een boksbal slaan kan op ieder moment van de dag. Bovendien ontmoette ik een oudere man bij een boksschool, die bereid was me op de meest bizarre uren te coachen.’
‘En waarom deed hij dat?’
‘Omdat ik boos was, en hij wist dat hij me kon helpen succesvol te worden. Hij heeft gelijk gekregen.’
‘Waarom was je boos?’
‘Tja, waarom zijn mensen boos?’ antwoordde hij cryptisch, terwijl hij dichter naar haar toe leunde. Ondanks dat ze in het grootste stadion van het land waren, was de sfeer tussen hen bijna ondraaglijk intiem. ‘En hoe zit het me jou? Wat vind jij niet leuk aan jezelf?’
Lena kon maar één antwoord bedenken. ‘Ik wil te veel.’
‘Vind je dat je te hebberig bent?’ Hij verhief zijn stem. ‘Onmogelijk.’
‘Toch is het zo.’ Ze was vreselijk hebberig als het om aandacht ging, aandacht die ze vroeger had moeten missen.
‘Als je hebberig was, zouden we op dit moment met elkaar vrijen,’ mompelde hij. ‘Maar je houdt me op afstand, ondanks dat we het allebei willen. Dus mijn vraag is: waarom? Heb jij soms ook een heks van een ex?’
Lena knipperde met haar ogen. Dit was de uitgelezen kans om voor eens en voor altijd met hem af te rekenen. Ze had geen heks van een ex, ze wás een heks van een ex, doordat ze een affaire was begonnen met een getrouwde man. Ze wilde niets liever dan hem erover vertellen, maar ze kon het niet. Het was een smerig verhaal vol stupiditeiten. En als altijd had zij daarin niet op de eerste plaats gestaan.
Had ze inmiddels niet bewezen dat dat haar lot was, eenvoudigweg omdat ze niet slim genoeg was in vergelijking met haar broer en zus? Dan was ze het toch ook niet waard om dezelfde hoeveelheid aandacht te krijgen?
Met het verhaal over haar ex zou ze hem onmiddellijk op de vlucht doen slaan. Die zwoele blik in zijn ogen zou spontaan omslaan in afkeuring.
‘Je gaat het me niet vertellen, of wel?’
Niet hier, zittend op de tribune in de late zomerzon. Ze leefde nog in een roes en wilde de bubbel nog niet laten barsten. ‘Ik was jong en naïef. Laten we het daarop houden.’
‘Vooruit, voorlopig dan,’ antwoordde Seth, waarna hij haar wang streelde.
Die aanraking was voldoende om haar te doen smelten. Zijn nabijheid was martelend. Ze kon bijna zijn hart in haar eigen lichaam voelen kloppen. Alsof hij haar gedachten las en haar heimelijke verlangens kende, liet hij zijn ogen afdwalen naar haar mond. Ze legde haar hand op zijn borst. Het genot hem te voelen en te ruiken werkte verslavend. Ze leunde voorover en tilde haar kin iets op, waarna ze haar lippen op de zijne drukte en hem zachtjes begon te likken. Zij was degene die begon, die het wilde. O, en of ze het wilde.
Hij reageerde onmiddellijk, maar niet op de manier die ze gehoopt had. Hij bracht zijn hoofd naar achteren, stond op en liep naar het hek, buiten haar bereik.
‘Straf je me nu omdat ik eerder nee heb gezegd?’ vroeg ze verward.
‘Nee, ik laat zien dat ik me kan beheersen.’
‘Heb ik daarom gevraagd?’
‘Nee, ik doe het meer voor mezelf. Ik heb het gevoel dat ik mezelf niet helemaal onder controle heb. Dat is ook wat jou dwarszit, of niet soms?’
Hij moest eens weten. Op dat moment had hij haar volledig in zijn macht. Als hij niet zo ver weg had gestaan, had hij haar kunnen voelen trillen van top tot teen.
‘Ik geef je nog een laatste kans eronderuit te komen,’ zei hij.
‘Ik heb je al gezegd dat ik niet zit te wachten op een scharrel.’ Ze wilde dat het voorbij was tussen hen. Dat die wilde verlangens naar hem over zouden gaan zodat ze vrij was om een gewone man te vinden, iemand die om haar gaf, alleen om haar. Niet iemand als deze knappe, enorm succesvolle vent, die iedere vrouw kon krijgen. ‘We kunnen nog een nacht samen doorbrengen, maar daar blijft het dan bij.’ Nog één nacht. Om het af te leren.
‘Dat is niet genoeg,’ protesteerde hij.
Haar adem stokte in haar keel. ‘Ik ga niet van gedachten veranderen.’
‘Dat heb je al gedaan,’ mompelde Seth, waarna hij resoluut de trap op stormde, op weg naar de dichtstbijzijnde uitgang.
Hoofdstuk 8
Lena stond in de kleine vergaderzaal van het stadion voor de groep jongeren en was zich volledig bewust van zichzelf. De zenuwen gierden door haar lijf en de ongewone warmte die ze voelde, haalde haar steeds opnieuw uit haar concentratie. Ze meed ieder oogcontact met de man die tegen de muur leunde, want de gedachte aan hem alleen al had haar de hele nacht uit haar slaap gehouden.