‘Ach ja, weet je, ik hou van vrouwen die gewoon laten zien wat ze willen.’
Lena bloosde. ‘Niet alle vrouwen hebben behoefte aan een man.’ Ze wilde hem op zijn plek zetten.
‘O, nee? Ik kan anders zien dat dat precies is waar jij behoefte aan hebt.’
Haar mond viel open van verbazing. Vlug sloot ze hem weer. Uitdagend staarde hij haar aan. Nu de tieners waren vertrokken, was hij weer even weinig subtiel als op het moment dat ze elkaar voor het eerst zagen. De herinneringen aan dat moment maalden door haar hoofd. De bijbehorende gevoelens prikkelden haar lichaam. Dat hielp allemaal niet echt om haar onbewogenheid terug te krijgen.
‘Nou ja, je hebt natuurlijk geen behoefte aan zomaar een man,’ plaagde hij. ‘Je weet dat ik de beste keus ben.’
‘Jij…’ Ze slikte.
‘Je ogen verraden je.’ Hij bleef plagen en tergen. ‘Ze blijven me volgen.’
‘Dat je dat hebt opgemerkt te midden van al die decolletés,’ antwoordde ze geslepen, te zeer van haar stuk gebracht om zich druk te maken over wat ze met haar opmerking feitelijk onthulde.
‘Je bent hartstikke jaloers. Ik zie het gewoon.’
‘Van mij mag je met iedereen naar bed. Het kan me niets schelen.’
‘Je protesteert me iets te nadrukkelijk,’ antwoordde hij hoofdschuddend. ‘Die arme cheerleaders zijn er niet het type voor om een vent mee naar huis te nemen na een gesprekje van tien minuten.’
‘Wat bedoel je daarmee?’ vroeg ze fel.
Seth lachte. Zijn blauwe ogen werden nog intenser van kleur. ‘Rustig maar. We weten allebei dat jij ook niet makkelijk te krijgen bent.’
‘Klopt.’ Ze was nu een en al bravoure. ‘Sterker nog, ik ben niet te krijgen voor jou.’
‘We zullen zien.’ Zonder zich druk te maken over welk sociaal wenselijk gedrag dan ook, kwam hij dichterbij tot er niet meer dan een millimeter ruimte tussen hen resteerde. ‘Ik vind het geweldig dat je bijvoorbeeld nu niet achteruitdeinst.’
Dat kwam echter alleen doordat haar knieën op slot zaten. ‘Je vindt het niet onbeschoft om mijn persoonlijke zone binnen te stappen?’
‘Als je je ongemakkelijk zou voelen, zou je wel opzij gaan.’
‘En met deze schoenen over het hek klimmen?’ vroeg ze sarcastisch. Oké, ze moest toegeven dat het hek een meter verderop was en dat ze met gemak om hem heen kon lopen als ze dat wilde.
Seth boog voorover en fluisterde in haar oor: ‘Feit is gewoon dat je het prettig vindt dat ik zo dichtbij ben. Ook al beweer je van niet.’
Het was waar. Net als zijn sportbroek nauw om zijn dijen sloot, wilde zij zich om zijn heupen vouwen. Lieve hemel, ze was zelfs jaloers op een stukje stof. Ze was hartstikke gek. Hij hoefde maar naar haar te kijken en ze wilde niets liever dan haar benen voor hem spreiden. Nog achterlijker was dat ze blij was dat hij het nog altijd niet had opgegeven. Hij verkoos haar boven de lenige cheerleaders, die op het veld stonden te springen. Dat was ook precies haar zwakte. Zij wilde verkozen worden boven anderen.
In plaats van zich tegen hem aan te vlijen, ging ze zitten. ‘Dit gaan we niet doen,’ dwong ze zichzelf hardop te zeggen.
Seth ging naast haar zitten en legde een arm om haar schouder. Hij streelde haar huid met het gemak van een intieme minnaar. ‘Misschien dat als we elkaar beter leren kennen en we elkaars onhebbelijkheden ontdekken, de lust ons spontaan vergaat.’
‘Je hebt me al verteld over de grootste angst in je leven,’ antwoordde ze, turend naar de meiden op het veld. Het had niet gewerkt. Het was even onwaarschijnlijk dat haar lustgevoelens voor hem zouden verdwijnen als dat de Silver Knights als laatste in de competitie zouden eindigen komend seizoen. Voor hem leek echter alles mogelijk. Het enige wat ze nu moest doen was het gesprek een minder persoonlijke kant op duwen. Ze moest het contact tussen hen normaal zien te laten verlopen, om zo de aantrekkingskracht tussen hen te laten wegebben.
‘Je mag die cheerleaders niet, hè?’ De plagende ondertoon in zijn stem was verdwenen. ‘Waarom niet? Vind je het niet fijn als andere vrouwen de aandacht krijgen?’
Haar voornemen een neutraal gesprek te voeren verdween als sneeuw voor de zon. Hij had het zo vreselijk mis.
‘Is dat waarom je zo graag met mannen werkt?’
‘Vrouwen mogen mij vaak niet zo,’ antwoordde ze ontwijkend, in een poging niet te laten blijken hoezeer zijn opmerking haar raakte.
‘Waarom niet? Ben je soms een echte mannenvrouw?’
Lena schudde haar hoofd, maar wist dat er een kern van waarheid in school. In haar geboortestad hadden vriendinnen haar de rug toegekeerd, en sinds haar verhuizing had ze niet actief naar nieuwe vriendinnen gezocht. Ze had al haar energie in haar werk gestopt. Pas onlangs had ze zich voorgenomen wat vaker uit te gaan. Ironisch genoeg waren het juist de cheerleaders geweest met wie ze wat meer contact had willen zoeken.