‘Niets aan de hand,’ zei ze, terwijl ze een hand op zijn schouder legde. ‘Gabe is bij hem.’
‘Het was niet mijn bedoeling om hem te –’
‘Natuurlijk niet. We willen spelers met passie, spelers die bereid zijn alles te geven, en dat brengt risico’s met zich mee. Ongelukjes gebeuren nu eenmaal.’
‘Ik ben er niet op uit om iemands carrière om zeep te helpen.’
‘Dat heb je ook niet gedaan.’ Dat hoopte ze tenminste. ‘Je bent een fantastische speler. De directie gelooft in je. Je teamgenoten geloven in je. Ga terug naar het veld. Het team heeft je nu nodig.’
‘Lena heeft gelijk, maat,’ klonk de stem van de assistent-coach achter haar. ‘Er is niets aan de hand. Je slachtoffer is alleen nog wat gammel. Je weet zelf ook wel dat het een correcte tackle was.’
Blij met de komst van de assistent-coach en Ty, de aanvoerder, knipoogde ze even naar hen en slaakte een zucht van verlichting. ‘Praat even met de coach en ga dan terug het veld op,’ zei ze tot slot bemoedigend tegen de speler. Ze draaide zich om om terug te keren naar het veld, toen ze Seth bij de ingang van de catacomben zag staan. De adrenaline begon onmiddellijk door haar lichaam te stromen.
‘Volgens mij weet jij veel over alle jongens, of niet?’ vroeg hij.
Hij had dus staan luisteren.
‘Natuurlijk,’ antwoordde ze op de automatische piloot, zichzelf dwingend naar de rugbyspelers te kijken, die het spel inmiddels weer hadden hervat, in plaats van naar hem, met die verleidelijke, mannelijke gloed over zich heen. ‘Het is altijd handig als ik mensen rond moet leiden door het stadion. Mensen houden nou eenmaal van feiten en cijfertjes.’
‘Klopt. Is die knul in orde? Met die andere vent gaat het weer prima.’
De bezorgdheid in zijn stem bracht haar even van haar stuk, en ze wierp hem een zijdelingse blik toe. Grove fout. Binnen een seconde voelde ze zich weer de heftig verlangende vrouw van een week eerder. Ze kon het nauwelijks geloven. ‘Eh, ik d-denk het w-wel,’ stotterde ze. ‘Hoe gaat het met jouw jongens?’
‘Ze zijn op dit moment wat aangeslagen.’
‘Het kan geen kwaad ze ook te confronteren met de realiteit van blessures,’ klonk een stem achter haar.
Lena schrok. Ze was zo onder de indruk geweest van Seth dat ze niet gemerkt had dat de lange, slungelige man bij hen was komen staan.
‘Lena, mag ik je voorstellen aan Andrew, de sociaal werker van dit project.’ Met de inmiddels welbekende grijns introduceerde Seth haar ook bij Andrew.
Gegeneerd schudde ze hem de hand.
‘Ik hoorde je praten met die knul,’ zei Andrew. ‘Het zou mooi zijn als je ook eens met onze jongens zou willen praten.’
‘Stoor je maar niet aan zijn directheid.’ Seth grinnikte. ‘Hij schaamt zich nergens voor.’
Lena kende wel iemand die nog minder schaamte had en liet dat Seth met een felle blik weten.
Andrew leek de spanning te ontgaan. ‘Het zou geweldig zijn om de jongens ook een kijkje te geven in de pr-keuken. Om ze te laten zien hoe je gedrag kunt ombuigen.’
‘Het gedrag van sommige spelers valt niet om te buigen,’ antwoordde ze, nog altijd een scherpe blik op Seth gericht. ‘Maar als je denkt dat het interessant kan zijn voor ze, wil ik dat natuurlijk best doen.’ Ze draaide zich om en liep weg.
Ze trok zich terug in haar kantoor en was vastbesloten de komende vier uur niet uit het raam te kijken. Ze wilde dat ze het verlangen om de hele dag naar die mooie man te blijven staren op de een of andere manier kon stoppen. Ze wilde dat ze er niet mee had ingestemd om zijn project hier in dit stadion te laten plaatsvinden. Toen de zon echter haar hoogste punt bereikt had en buiten muziek aanzwol, sprong ze op van achter haar bureau en haastte ze zich naar de tribune.
Maar liefst vijf mooie meiden, gekleed in strakke pakjes, hadden zich om Seth heen verzameld. Het Contez-stadion was zowel de thuisbasis van de Silver Knights als van de Silver Blades, de cheerleaders die het publiek vermaakten voor aanvang van de wedstrijd en tijdens de rust. Ze was even vergeten dat het maandag was, de dag dat de meiden ’s avonds oefenden in het stadion. Een paar van hen kende ze wel. De meesten studeerden nog en waren ongelooflijk knap, slank, sexy en ook nog eens uitermate lenig. Uit alle macht probeerde ze niet kwaad op hen te worden nu ze aan Seths lippen hingen. Ook zij had zich immers aan zijn voeten geworpen. Iedere vrouw had het recht een keer te ervaren wat zij een week eerder had ervaren.
Seth keek omhoog naar waar ze stond met een brede grijns om zijn mond en gaf haar een overdreven knipoog. Het liefst zou ze nu weg zijn gestormd, maar daarmee zou ze haar gevoelens verraden. Ze veranderde in plaats daarvan in een ijssculptuur toen ze hem het grasveld over zag steken. Moeiteloos zwaaide hij zijn benen over het hek en liep naar haar toe. ‘Ik zie dat je een nieuwe manier hebt gevonden om je behoeften te bevredigen’ zei ze, niet in staat zich in te houden.