‘Ik kom binnen!’ gilde ze even later, maar de kleedkamer bleek verlaten. Terwijl ze de doos uitpakte, hoorde ze plots voetstappen achter zich. In de veronderstelling dat het een van de spelers was, draaide ze zich om. Er stond inderdaad een man voor haar. Onmiddellijk herkende ze het ontblote bovenlijf, het donkere borsthaar en de duidelijk zichtbare buikspieren. Ze moest al haar wilskracht aanwenden om niet haar lippen af te likken en het duurde enige tijd voordat ze in staat was haar blik af te wenden. De langgerekte stilte was veelzeggend.
‘Wat doe jij hier?’ wist ze uiteindelijk uit te brengen.
‘Wat denk je?’ Zijn ogen glinsterden van pret. ‘Ik ga meetrainen met het team. Ik moet toch weten wat de jongeren volgende week kunnen verwachten.’
‘Wat?’ Vol afschuw keek ze hem aan. ‘Dat lijkt me geen goed idee.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat…’ Omdat het waarschijnlijk zijn dood zou betekenen, maar hoe kon ze hem dat duidelijk maken zonder al te bezorgd te klinken? ‘Heb je een goede tandarts?’
‘Heb je zó weinig vertrouwen in me?’ vroeg hij, nog altijd geamuseerd.
‘Je bent geen prof. De mannen kennen geen enkele genade.’ Lieve hemel, wat klonk ze pathetisch.
Seth legde een hand op zijn borst. ‘Lena, waarom maak je je zo druk om mij?’
‘Ik vind niet prettig om wie dan ook met een dwarslaesie door het leven te zien gaan.’
‘Heel lief, maar ik ben echt niet van plan me te laten verpletteren.’
Hij zou geen schijn van kans maken op het veld, wist ze. De Silver Knights stonden op nummer een in de landelijke competitie. Ze waren vechtmachines die geen medelijden toonden. Zonder het te beseffen volgde ze hem de kleedkamer uit op weg naar het veld. ‘Waarom doe je dit?’
‘Om verschillende redenen,’ antwoordde hij, halt houdend. ‘Ten eerste ter voorbereiding op het project, en ten tweede omdat ik wat energie kwijt moet, of liever: een hoop frustratie. Een ijskoude douche bleek niet te helpen.’
Lena bloosde en beet op haar lip. Warmte verspreidde zich door haar hele lichaam. Wist hij dat ook zij minstens drie koude douches per dag nodig had?
‘Bovendien,’ vervolgde hij kalm, ‘heb ik altijd al een keer in dit stadion willen spelen.’
‘Laat me raden, het is een jongensdroom van je.’ Wat was het toch met al die mannen?
‘Zoiets, ja.’ De glimlach om zijn mond was onweerstaanbaar. ‘Als jongen had ik geen tijd voor rugby, want ik werkte altijd na school. Nu kan het eindelijk een keer.’
‘Was je ook toen je jong was al zo’n geldwolf?’
Met haar sarcastische opmerking verdween de sprankeling in zijn ogen. ‘Net als de meeste mensen wilde ik graag brood op de plank,’ antwoordde hij kil. ‘Om daar met enige regelmaat voor te zorgen, moest ik werken.’
Lena slikte en had meteen spijt van haar opmerking. Even wist ze niet wat ze moest zeggen.
‘Niet iedereen heeft een ideale jeugd gehad met pianolessen, tennis en zelfgebakken koekjes in het lunchtrommeltje,’ zei hij fel, terwijl hij het veld op liep.
‘Seth!’ riep ze hem kwaad na. Ook hij zat er immers volledig naast.
Seth draaide zich om. ‘Weet je wat het is? Je kent me niet eens.’ Met opgeheven hoofd rende hij naar de spelers toe, die al bezig waren met de warming-up.
Waar had hij het in vredesnaam over? Als een magneet werd ze naar het veld getrokken. Eigenlijk wilde ze niet toekijken hoe hij afgeslacht zou worden, maar als het om Seth ging, luisterde haar lichaam nergens meer naar.
‘Hé!’ Enkele rugbyspelers verwelkomden Seth met een high five. Anderen maakten zich echter uit de voeten, alsof ze bang voor hem waren. ‘Wees een beetje voorzichtig met ons, man. We willen niet knock-out geslagen worden.’
Lena fronste haar voorhoofd. Waar hadden ze het over? Nieuwsgierig bleef ze staan kijken terwijl de mannen begonnen met de oefeningen. Nauwkeurig bestudeerde ze Seth in zijn zwarte korte broek en grijze T-shirt. Hij was lenig, fit en gespierd. En om op te vreten. Ze greep zich stevig vast aan het hek in een poging haar paniek onder de duim te houden. Nog even en ze zouden hem tackelen.
‘Wil jij niet meedoen?’ vroeg Dion, die naast haar was komen staan.
‘Alsjeblieft niet, zeg. Volgens mij zou Seth zelfs met schaken nog de vloer met me aanvegen.’ Ze kon haar ogen niet van hem afhouden. Hij was snel, had zichzelf volledig onder controle en viel nauwelijks op tussen de spelers. ‘Is Gabe er ook?’ vroeg ze benauwd. Ze zou zich beter voelen als ze wist dat de sportarts in de buurt was.
Dion grinnikte. ‘Seth zal hem niet nodig hebben. Ik vrees dat de jongens banger voor hem zijn dan hij voor hen.’
Vreemd genoeg leek Dions commentaar te kloppen. De behoedzame blikken die de spelers Seth toewierpen, leken niet veroorzaakt te worden door de angst hem te verwonden. Hoe kon het dat een vent die in onroerend goed handelde, zo goed getraind was? Hoe kon het dat hij nog altijd niet stond te hijgen na al die sprintjes?