‘Zijn jullie eindelijk zover?’ De fotograaf verscheen in de deuropening, vergezeld door Dion, de nieuwe CEO van het stadion.
‘Bijna,’ piepte de laatste van de spelers.
‘Oké, dat was dat,’ zei Lena. Opgewekt keek ze om zich heen. De mannen zeiden geen woord. Een van hen hield een hand op zijn borst gedrukt op de plek waar ze hem wellicht iets te hard geraakt had. Ze perste haar lippen op elkaar om niet in lachen uit te barsten. ‘Waar wachten jullie op?’ vroeg ze, terwijl ze vlug naar de deur liep. ‘Ik ben zo terug met wat andere shirts.’ Ze wist niet hoe snel ze zich uit de voeten moest maken.
Haar hoge hakken tikten op de betonnen vloer van de gang. Ze had nog geen zes stappen gezet of het tumult in de kleedkamer barstte los. Even bleef ze tegen de koele muur geleund staan luisteren. Ze sloot haar ogen en kon zich niet langer inhouden. De tranen stroomden over haar wangen van het lachen.
De rotzakken. De blik in hun ogen was onbetaalbaar geweest.
Na een paar minuten was ze weer een beetje gekalmeerd. Ze haalde diep adem en opende haar ogen. Verschrikt deinsde ze achteruit, en stootte haar hoofd tegen de muur. Ze keek recht in een paar marineblauwe ogen, die zich door haar heen leken te boren.
In minder dan een seconde had ze de symmetrie van zijn gezicht in zich opgenomen, de donkere kleur van zijn wenkbrauwen, de ronding van zijn mond en die levendige, intense ogen. In een mum van tijd had ze de lengte van de vreemde opgemeten, zijn breedte, zijn kracht. Zijn voorkomen was overdonderend. Haar lichaam reageerde acuut.
In de kleedkamer had ze ook wel wat warmte gevoeld, maar haar lichaamstemperatuur schoot nu als een raket omhoog. De zenuwen gierden door haar lijf en haar hart ging wild tekeer. Op deze locatie een zeer ongewone reactie voor haar. Ze was inmiddels immuun geworden voor de mannen in dit stadion, toch? Ze was hier voor haar werk.
Ze drukte zichzelf harder tegen de betonnen muur. De man deed geen enkele stap achteruit.
‘Heeft u het naar uw zin?’ Hij sprak lijzig en nam haar ondertussen van top tot teen op. Zijn lage stem had iets vertrouwelijks en plagends.
Waar kwam deze vreselijk sexy man vandaan? Hij leek uit het niets verschenen te zijn, en Lena was niet in staat een van haar gewone koele antwoorden uit haar geheugen op te rakelen.
‘Nou en of,’ antwoordde ze hees.
De man kneep zijn ogen een fractie dicht. ‘U lijkt me een fan. Mag u hier wel zijn?’ vroeg hij, niet van plan uit haar persoonlijke ruimte te stappen. ‘Ik dacht dat dit verboden terrein was voor onbevoegden.’
‘Dat hangt een beetje af van wie je hier kent,’ antwoordde ze zacht, zonder enige vorm van subtiliteit.
‘Wie kent u dan?’
‘O, onder anderen alle spelers. Heel goed zelfs.’
Het gebulder uit de kleedkamer echode weer door de gang. Het was het geluid van mannen die zich amuseerden om seksueel getinte opmerkingen.
De vreemdeling fronste zijn wenkbrauwen. ‘Zo te horen hebben wel meer mensen het nogal naar hun zin gehad.’
Lena opende haar mond een stukje om meer lucht te krijgen. Met het puntje van haar tong likte ze over haar gortdroge lippen. Nog altijd kon ze zich niet losmaken van zijn starende blik. Dacht hij serieus dat ze hier was om een heel rugbyteam af te werken? Hij keek alsof hij erom durfde te wedden.
‘U wilt niet weten hoeveel plezier we hebben gehad,’ antwoordde ze ten slotte met een krakende stem.
De man kwam nog dichterbij en plaatste zijn hand tegen de muur naast haar hoofd. ‘Vertel op.’
Onder zijn intense blik kwamen al haar zintuigen tot leven. Haar plagerijtjes in de kleedkamer waren niets in vergelijking met de uitdaging die nu voor haar stond. Haar wangen gloeiden. De drang om deze man te choqueren was onweerstaanbaar. ‘Ze zeggen dat mannen visueel gestimuleerd worden,’ zei ze quasibedachtzaam. ‘Bij vrouwen schijnt de opwinding tussen de oren te zitten.’
‘Is dat zo?’
‘Nee.’ Lena schudde haar hoofd, nog steeds niet in staat het oogcontact met hem te verbreken. ‘Vrouwen zijn ook heel visueel ingesteld. Geef mij een kamer vol prachtige naakte mannen en ik heb geen werkende hersencel meer over.’
Om zijn mond verscheen een glimlach. ‘Heeft u die normaal gesproken wel dan?’
‘Jawel, een paar.’
‘En nu niet meer?’
‘Ze zijn in rook opgegaan.’
‘Het hele team?’ vroeg hij met glinsterende ogen.
‘Nou en of.’ Ze begon te lachen. Ineens wist ze precies hoe ze deze man een lesje kon leren. Ze reikte naar zijn prachtig gesneden en ongetwijfeld peperdure colbert en bracht haar gezicht dichter naar het zijne. ‘Ik heb iedere knul onder handen genomen.’
‘Meent u dat? Zojuist?’ Hij deed nog altijd geen stap achteruit, wat perfect was, want nu kon ze haar handen aan hem afvegen zonder dat hij het in de gaten had. Haar glibberige, met olie ingesmeerde handen.