Hoelang stond hij daar al? En vooral: waarom? Haar hele lijf reageerde op zijn aanwezigheid.
‘Ik ben je aan het stalken,’ antwoordde Seth lachend.
Haar hart bonkte in haar keel. Was hij gekomen om haar mee uit te vragen? Ze was vreselijk verrast, opgewonden en in de war. ‘Ik… Ik dacht dat we… hadden afgesproken –’
‘Maak je geen zorgen, ik maakte maar een grapje,’ onderbrak hij haar, terwijl hij naar haar bureau liep en plaatsnam op een stoel tegenover haar. ‘Gisteren was er sprake van een misverstand. Ik kwam niet voor Dion, maar voor jou.’
‘Voor m-mij? Waarom?’ vroeg ze wantrouwend.
‘Ik had het je waarschijnlijk eerder moeten zeggen, maar ik werd… afgeleid.’
Wat had hij moeten zeggen? Ze wilde niet nadenken over waardoor hij was afgeleid, over zijn oogverblindende verschijning. En ze wilde al helemaal niet nadenken over haar drang hem aan te raken.
Seth leunde achterover en bestudeerde haar opgeruimde bureau. ‘Ik ben betrokken bij een organisatie die probleemjongeren helpt. Het gaat hoofdzakelijk om tieners die met justitie in aanraking zijn gekomen en die veelvuldig spijbelen van school, of helemaal niet meer naar school gaan. Kortom, jongens die wel wat begeleiding en inspiratie kunnen gebruiken om op het rechte pad terug te komen.’
Haar hart kromp ineen. Deze man had een dubbele agenda. Die had hij al die tijd gehad. Hij vroeg haar nu iets wat niets met haar persoonlijk te maken had. Zijn ogen stonden koel en zijn stem klonk afgemeten. Kennelijk had hij er geen enkele moeite mee zich te concentreren. Dat stak haar.
‘We geven iedere maand een cursus,’ vervolgde hij. ‘In de vorm van een soort mentorprogramma.’
‘Wat heeft dat met mij of met het stadion te maken?’ vroeg ze, ook al had ze al zo’n vermoeden waar hij naartoe wilde. Ze vocht tegen het gevoel vermorzeld te worden.
‘We willen de jongens graag een weekje met het rugbyteam laten trainen om ze duidelijk te maken wat discipline is, wat het is om een doel in je leven te hebben, dat je met hard werken veel kunt bereiken. We hebben toestemming nodig om van de jullie faciliteiten gebruik te mogen maken. De spelers zijn een goede inspiratiebron.’
Lena wist dat dat waar was. De Silver Knights hadden eerder ook al meegewerkt aan soortgelijke projecten. De directie moedigde de spelers daarnaast zelf ook aan door te gaan met hun studie, zodat ze na hun rugbycarrière elders op de arbeidsmarkt aan de slag konden. De spelers waren zeer gedreven en werkten hard, hard genoeg om hun dromen werkelijkheid te laten worden. Sommigen van hen hadden zelf ook een moeilijke jeugd gehad, zij fungeerden natuurlijk helemaal als voorbeeld voor velen.
Seths verzoek was dus niet uit de lucht gegrepen. Toch was ze tot op het bot teleurgesteld. En kwaad. Hij had hier eerder mee moeten komen. Maar nee, hij had haar eerst gebruikt als speeltje. Nu stond ze compleet voor schut.
‘Ik heb een presentatie meegenomen.’ Seth haalde een USB-stick uit zijn jaszak en legde die op haar bureau. ‘Hierop staan wat foto’s en filmpjes van de afgelopen paar trainingskampen. Het duurt maar een paar minuten.’
‘Voor wanneer had je de cursus gepland?’
‘Voor volgende week.’
Haar mond viel open van verbazing. Hield hij er echt zo’n slechte organisatie op na? ‘Strakke planning.’
‘Het programma stond gepland op onze normale locatie, maar die is helaas onlangs afgebrand. We zijn dus, vrees ik, afhankelijk van jouw welwillendheid.’
Welwillendheid? Seth Walker had nooit de welwillendheid van anderen nodig gehad.
‘Ik ben helaas niet te beïnvloeden door persoonlijke…’ Ze pauzeerde even om de juiste woorden te vinden. ‘Door persoonlijke omstandigheden,’ maakte ze haar zin af.
‘Dat begrijp ik volkomen,’ antwoordde hij snel. ‘Aan de andere kant weet ik dat je deze jongeren nooit een belangrijke kans zou ontnemen vanwege een ongemakkelijke situatie tussen ons. Maar er is niets aan de hand, of wel?’
Nu was Lena degene die haar opgeruimde bureau bestudeerde, want ze wist niet wat ze moest antwoorden. Ongemakkelijk was niet het juiste woord. Ze was vooral diep teleurgesteld omdat hij niet voor haar persoonlijk was gekomen.
Natuurlijk was ze niet teleurgesteld. Wat kon het haar ook schelen? Ze had toch zelf gezegd dat het eenmalig was?
En toch…
‘Het levert goede pr op voor het team, toch?’ zei hij. Klonk hij nu aarzelend?
‘Aan pr-mogelijkheden hebben we geen gebrek,’ antwoordde ze bits. ‘We besteden al genoeg tijd aan allerlei liefdadigheidsactiviteiten. Misschien ben je zelf wel op zoek naar wat extra pr.’
‘Zoals je in de presentatie kunt zien, kom ik in het hele verhaal niet voor. En mijn bedrijf ook niet. Ik blijf liever buiten beeld voor de media. Sterker nog, ik heb mijn medewerking toegezegd onder voorwaarde dat ik buiten de publiciteit word gehouden.’