‘Je bent een sterke vrouw,’ murmelde hij. ‘Wat heeft jou zo sterk gemaakt?’
‘Niets bijzonders.’ Plotsklaps was de verleiding om opnieuw voor hem te zwichten verdwenen onder alle herinneringen en schuldgevoelens die bovenkwamen. ‘Maar als ik eenmaal een besluit neem, staat dat vast.’
‘Ik kan wel zien dat je je pokerface weer hebt opgezet.’
Lena stond op en liep de kamer uit voordat haar masker zou afvallen en ze haar ware gevoelens zou tonen. Dat belachelijke verlangen van haar naar meer… Hij was in ieder geval niet degene die haar kon geven wat ze wilde, en dus zou ze geen tijd en energie meer verspillen aan hem. Om die reden had ze haar leven immers al eens op tamelijk spectaculaire wijze vergooid. Waarom zou ze er opnieuw met open ogen instinken?
‘Wil je echt niet wat eten voordat je gaat?’ Seth was achter haar aan gekomen naar de keuken. Haastig had hij wat kleren aangetrokken, maar ook aangekleed zag hij er nog even verwilderd uit als die nacht.
Haar knieën knikten. Dankbaar maakte ze gebruik van het aanrecht en een hete koffiekan om hem op afstand te houden.
‘O nee, laat maar. Ik zie dat je haast hebt,’ zei hij.
Ze knikte en was opgelucht dat hij het haar niet al te moeilijk maakte. Hoe kon het ook anders, hij was dit soort situaties natuurlijk gewend en zat er duidelijk niet mee dat er een einde moest komen aan hun samenzijn.
‘Bedankt voor het etentje…’ begon ze. Ze kon wel door de grond zakken. Onmogelijk durfde ze hem te bedanken voor de rest van de avond en nacht.
‘Graag gedaan. Het was geweldig,’ zei hij achteloos, maar zijn stem droop van de ironie.
‘Je vertelt het toch niet aan –’
‘Het blijft tussen ons,’ onderbrak hij haar. ‘Dat weet je.’
‘M-mooi,’ stotterde ze. ‘Nogmaals bedankt.’ Net voordat hij haar de rug toekeerde zag ze nog één keer zijn fonkelende ogen. Dat was het dan. Voor ze bedacht had dat het wel zo netjes zou zijn om hem even uit te laten, zoals het een goede gastvrouw betaamt, was hij de voordeur al uit.
Seth stapte in zijn auto en reed weg. De tien minuten daarvoor had hij zich aardig weten in te houden, maar nu barstte hij in lachen uit. Het was duidelijk dat Lena niet gewend was aan onenightstands, anders had ze hem wel makkelijker de deur uitgezet, zou ze meer ontspannen zijn geweest. Hij geloofde tot op zekere hoogte wel dat ze het meende toen ze zei dat het hierbij moest blijven. Toch had hij aangevoeld dat ze nog altijd meer wilde. Die ochtend had ze zijn kus even hartstochtelijk beantwoord als al zijn kussen die nacht.
Normaal gesproken had hij het na een of twee nachten wel gezien met een vrouw, maar met Lena had hij het gevoel nog niet klaar te zijn. De nacht die ze samen beleefd hadden, leek slechts een inleiding op iets groters te zijn geweest.
Toen zijn telefoon ging, en hij op het display zag dat het Andrew was, de jongerenwerker van het project waar hij aan meewerkte, bekroop hem een schuldgevoel. Hij had die middag met hem afgesproken en beloofd dat hij met een oplossing zou komen. Hij slaakte een diepe zucht. Hij mocht de kans van slagen van het project niet verspelen door zijn egoïstische zoektocht naar genot. Zou Lena zijn beide belangen uit elkaar kunnen houden, of moest hij nu op zoek naar een andere sportclub? Wat moest, dat moest, hij zou Andrew en de jongens in ieder geval nooit in de steek laten. Toch wilde hij niets liever dan de week daarop zo veel mogelijk tijd doorbrengen in het stadion van de Silver Knights. En hij wilde Lena Kelly ja horen zeggen. Steeds opnieuw.
Eenmaal aangekomen bij zijn appartement liep hij direct door naar de douche. Hij zou zich opfrissen en zich mentaal voorbereiden voor de op handen zijnde confrontatie. Terwijl het warme water over hem heen stroomde, dacht hij een strategie uit. Een inspirerende activiteit voor de jongeren organiseren én Lena zo snel mogelijk weer in bed krijgen, dat waren zijn doelen.
Voor het eerst verscheen Lena te laat op haar werk, al was het slechts vijf minuten. Ze had veel te lang onder de douche gestaan, in de hoop haar slechte humeur van zich af te kunnen spoelen.
Ze had niet met Seth naar bed moeten gaan. Op zich had ze geen spijt van hun vrijpartij, maar des te meer van haar gesmacht achteraf. Ze had met hem willen ontbijten in een cafeetje, had met hem willen douchen, had gewild dat hij geen genoeg van haar had kunnen krijgen. Was ze maar iemand anders geweest.
Sommige dingen zouden echter niet veranderen, en dus kon ze zich er maar beter niet druk over maken. Vastbesloten vandaag in ieder geval iets nuttigs te doen, al was het maar om het gevoel terug te krijgen dat ze de regie over haar eigen leven in handen had, ruimde ze haar mailbox leeg. Met wat moeite wist ze haar aandacht op haar werk te richten.
Geconcentreerd zat ze een hele tijd naar het beeldscherm te turen, tot ze plotseling vanuit haar ooghoek een lange gestalte in de deuropening van haar kantoor zag staan. Ze schrok. ‘Wat doe jij hier?’ vroeg ze, naar adem happend.