‘Ze is zo’n lief meisje. Ik haat het om haar van streek te zien.’
‘Wat een onzin! Ze is geen lief meisje,’ explodeerde hij. ‘Ik ben je zoon, en het lijkt je helemaal niet te kunnen schelen dat ik misschien ook van streek ben.’
Leo fronste zijn voorhoofd. ‘Natuurlijk kan me dat wat schelen. Ik dacht alleen dat jij degene was… die er een einde aan heeft gemaakt.’
‘Nee.’
‘O.’
Sebastian ging op de bank zitten en bedekte zijn gezicht met zijn handen terwijl hij eigenlijk zijn hoofd tegen de muur wilde rammen. ‘Alles was fantastisch, helemaal perfect, en dan verpest ze het, net als alle vrouwen.’
Leo legde de papieren zak weg en ging naast hem zitten. ‘Wat is er gebeurd?’
Sebastian liet zijn handen in zijn schoot vallen. ‘Wist ik het maar. We hadden het fantastisch samen. Toen zag ze haar ex en het volgende moment vertelde ze me dat ze meer wil.’ Hij haalde diep adem en liet de lucht ontsnappen. Hij kon nog steeds niet geloven wat er daarnet was gebeurd. ‘Ze zei tegen me dat ze verliefd op me is.’
‘Wat heb jij toen gezegd?’
‘Ik weet het niet. Het was een enorme schok en ik had er helemaal niet op gerekend.’ Hij draaide zich om en keek naar zijn vader. Hij realiseerde zich dat dit nog maar de tweede keer was dat ze over iets anders met elkaar praatten dan vissen en auto’s en het weer. De eerste keer sinds hij de sneeuwbol in zijn moeders huis had laten vallen. ‘Ik denk dat ik zei dat ik haar graag mocht.’ Wat de waarheid was. Hij mocht haar meer dan alle andere vrouwen met wie hij ooit iets had gehad.
‘Ai,’ zei Leo.
‘Wat is daar mis mee? Ik mag haar echt graag.’ Hij mocht alles aan haar graag. Hij vond het fijn om zijn hand op haar rug te leggen als ze een kamer in liepen. Hij hield van de geur van haar hals en het geluid van haar lach. Hij vond het zelfs leuk dat iedereen dacht dat ze een lief meisje was en dat alleen hij haar verdorven gedachten kende. En wat kreeg hij ervoor terug dat hij haar graag mocht? Ze had hem een trap in zijn borstkas gegeven.
‘Ik ben bang dat je moeder en ik geen goede voorbeelden zijn geweest voor liefde en het huwelijk en relaties.’
‘Dat is waar.’ Maar hoezeer hij zijn ouders ook de schuld van zijn leven wilde geven, hij was bijna zesendertig en het had iets pathetisch als een man van zijn leeftijd zijn vader en moeder de schuld gaf van zijn bindingsangst. Bindingsangst? Vrouwen hadden hem in het verleden verteld dat hij bindingsangst had, maar hij was het daar nooit mee eens geweest. Hij had nooit gedacht dat hij bang was om zich ergens aan te binden. Het kostte veel vastberadenheid en betrokkenheid om verhalen na te jagen en ze gedrukt te krijgen. Maar natuurlijk was dat niet hetzelfde. Vrouwen waren veel lastiger om te begrijpen.
‘Ik dacht dat ik haar gelukkig maakte,’ zei hij, terwijl hij voelde dat er een enorm gewicht op zijn borstkas lag. ‘Waarom kon ze het niet gewoon zo laten? Waarom willen vrouwen de dingen altijd veranderen?’
‘Omdat het vrouwen zijn. Dat is wat ze doen.’ Leo haalde zijn schouders op. ‘Ik ben een oude man en ik heb ze nooit begrepen.’
De bel ging en Leo’s knieën kraakten toen hij voorzichtig van de bank overeind kwam. ‘Ik ben zo terug.’ Hij liep door de zitkamer en deed de voordeur open. De stem van Joyce vulde de hal van het koetshuis.
‘Claresta heeft net een taxi gebeld en is de deur uit gerend. Is er iets gebeurd wat ik moet weten?’
Leo schudde zijn hoofd. ‘Niet voor zover ik weet.’
‘Is er iets tussen Clare en Sebastian gebeurd?’
Sebastian verwachtte half dat zijn vader de afschuwelijke details zou onthullen en dat hij opnieuw van Joyceland zou worden verbannen.
‘Ik zou het niet weten,’ zei Leo. ‘Maar zelfs als dat zo is, ze zijn volwassen en zullen er zelf uit moeten komen.’
‘Ik denk niet dat ik het ermee eens ben dat Sebastian haar van streek maakt.’
‘Heeft Clare gezegd dat Sebastian haar van streek heeft gemaakt?’
‘Nee, maar ze vertelt me nooit wat er in haar leven gebeurt.’
‘Ik kan je ook niets vertellen.’
Joyce zuchtte. ‘Goed, als je iets hoort, laat het me dan weten.’
‘Dat doe ik.’
Sebastian ging staan toen zijn vader de kamer in kwam. Hij voelde zich rusteloos, alsof hij ging instorten. Hij moest hier weg. Hij moest afstand tussen Clare en hem creëren. ‘Ik ga naar huis,’ zei hij.
Leo bleef abrupt stilstaan. ‘Nu?’
‘Ja.’
‘Het is een beetje laat om nog naar Seattle te rijden. Waarom wacht je niet tot morgen?’
Sebastian schudde zijn hoofd. ‘Als ik moe word, stop ik.’ Hij betwijfelde ernstig dat hij moe zou worden. Hij was te boos. Hij had daarstraks alleen een tas uit zijn auto gehaald, en liep naar zijn slaapkamer om die te pakken. Binnen twintig minuten reed hij op de I-84 in noordelijke richting.