‘Wees voorzichtig,’ waarschuwde Lucy. ‘Ik wil niet dat je weer gekwetst wordt.’
‘Ik word niet gekwetst,’ zei ze terwijl ze het roze papier van het pakje scheurde. ‘Ik ben niet verliefd op Sebastian en hij is niet verliefd op mij.’ Ze keek naar beneden terwijl ze de doos opendeed; in wit-roze stippenvloeipapier verpakt lag een zwarte leren riem. Op de zware zilveren gesp stond een inscriptie: boy toy.
Clare staarde naar het cadeau en voelde een scherpe steek in haar borstkas en een beangstigend klein gefladder in haar maag. Op hetzelfde moment voelde ze zich alsof ze in een achtbaan zat. Ze ging omhoog, omhoog, omhoog, en ze wist dat ze alleen maar recht naar beneden kon. Boy toy.
‘Wat is het?’
Ze hield hem omhoog en haar vriendinnen giechelden. ‘Markeert hij zijn territorium?’ vroeg Adele.
Clare knikte, maar ze wist dat het zo helemaal niet was. Het was erger. Hij had in het jonge, verlegen hart van een jong meisje gekeken en had haar gegeven wat ze het liefst wilde hebben. Hij had opgelet. Hij had naar haar geluisterd en had veel moeite gedaan om het voor haar te krijgen. Hij had het in roze verpakt en had ervoor gezorgd dat het op haar verjaardag arriveerde. Haar gezicht gloeide plotseling, en haar beklemde hart klopte koortsachtig tegen de muur die ze had gebouwd om Sebastian buiten te sluiten. De muur waarachter ze zich verborg om ervoor te zorgen dat ze niet stapelverliefd werd op een man die zo absoluut verkeerd voor haar was. Om haar heen praatten en lachten haar vriendinnen; ze leken zich niet bewust van de worsteling die binnen in haar plaatsvond om boven in de achtbaan te blijven. Ze worstelde en vocht om zich vast te houden. Maar het was te laat. Ze was hulpeloos terwijl ze begon te vallen. Ze werd overvallen door een intense emotie en de overweldigende kracht ervan dreigde haar ademloos te maken. Ze zei tegen zichzelf dat ze niet verliefd op hem mocht zijn, maar het was te laat. Het overviel haar; ze voelde een krankzinnige, intense, totale liefde voor Sebastian Vaughan. ‘O nee,’ fluisterde ze.
Lucy merkte dat er iets was. ‘Is alles goed?’ vroeg ze.
‘Ja. Ik denk dat vierendertig worden me in een vreemde stemming heeft gebracht.’ Ze lachte en bad dat het overtuigend klonk.
‘Ik begrijp het. Toen ik vijfendertig werd, begon ik heel paniekerig te worden,’ zei Lucy en Clare haalde iets gemakkelijker adem. ‘Dat is heel gewoon.’
Later in het restaurant probeerde Clare zichzelf wijs te maken dat het brandende gevoel in haar borstkas geen echte liefde was, dat het kwam door de jalapeñogarnalen die ze als voorgerecht had besteld. De tranen die in haar ogen prikten kwamen doordat ze weer een jaar ouder was geworden. Het was gewoon. Zelfs Lucy dacht dat.
Maar tegen de tijd dat ze de maaltijd besloten met crème brûlée, wist Clare dat het niet de jalapeño of de verjaardag was. Ze was verliefd op Sebastian, en ze dacht niet dat ze ooit zo bang was geweest. Natuurlijk, er waren meer angstige momenten in haar leven geweest, maar ze had altijd geweten wat ze moest doen. Dit keer had ze er absoluut geen idee van. Op de een of andere manier was haar liefde voor hem stilletjes naar binnen geglipt terwijl zij zichzelf ervan overtuigde dat ze alleen vriendschap voor hem voelde. Het was geen stoot in haar maag geweest of een adembenemende blik vanaf de andere kant van de kamer. Geen warme donzige tintelingen in haar hart als ze aan hem dacht. In plaats daarvan was het gegroeid vanuit een klein zaadje, dat de scheuren en barsten had gevonden in de muur die haar hart beschermde en haar in de val had laten lopen tot ze zonder dat ze het besefte stevig gevangenzat.
Hoewel Sebastian en zij over veel verschillende dingen praatten, hadden ze nooit gesproken over hun gevoelens voor elkaar. Maar ze leefde in elk geval niet in ontkenning. Niet meer. Ja, hij wilde een exclusieve relatie, maar ze wist dat hij niet van haar hield. Ze had relaties gehad met mannen die van haar hielden. Ze had misschien niet zoveel voor ze gevoeld, maar ze wist hoe een man die verliefd was zich gedroeg. En zo gedroeg Sebastian zich niet.
Ze was opnieuw gevallen voor Mister Wrong. Ze was zo’n stommeling.
Die avond ging ze naar bed met haar gedachten bij Sebastian, en toen ze de volgende ochtend wakker werd zat hij nog steeds in haar hoofd. Ze dacht aan de geur van zijn nek en de aanraking van zijn handen, maar ze weigerde hem te bellen. Ze had een perfect excuus. Ze moest hem bellen om hem te bedanken voor het verjaardagscadeau. In feite vereiste de etiquette dat ze hem op z’n minst belde, maar ze weigerde toe te geven aan de verleiding om zijn stem te horen. Als ze gewoon probeerde haar gevoelens te negeren, zouden ze zich misschien terugtrekken en schuilhouden. Ze maakte zichzelf niet wijs dat ze zouden verdwijnen. Ze was een vierendertigjarige relatieveterane en voormalige liefdesjunk. Maar misschien, als ze heel veel geluk had, zouden haar gevoelens een beetje bekoelen door zijn afwezigheid.