Sebastian ging achter zijn bureau zitten en zette zijn computer aan. Hij had een schets voor een plot en een vaag idee van het personage, en na twee uur ingespannen schrijven nam het idee vastere vormen aan.
Een geluid in de keuken leidde zijn aandacht af van het drama dat in zijn hoofd plaatsvond, en hij keek op van zijn computer toen Clare in de deuropening kwam staan in een eenvoudig blauw nachthemd dat bij haar ogen paste. Het was kort en had kleine bandjes en was ontzettend sexy, gewoon doordat het niet sexy bedoeld was. Wat erg op Clare zelf leek.
‘O, sorry,’ zei ze. ‘Ik wist niet dat je moest werken.’
‘Dat hoef ik ook niet.’ Hij stond op en rekte zich uit. ‘Ik werk niet echt. Ik speel gewoon een beetje.’
‘In je eentje?’ Ze liep de kamer in en nam een slok koffie uit de beker in haar hand.
‘Nee. Ik heb een idee voor een boek.’ Het was voor het eerst in een hele tijd dat hij zo enthousiast was over schrijven. Dat was niet meer gebeurd sinds zijn moeder was gestorven.
‘Naar aanleiding van een artikel dat je onlangs hebt geschreven?’
‘Nee. Het is fictie.’ Het was ook voor het eerst dat hij vertelde waarmee hij bezig was. Hij had het zijn agent nog niet eens verteld. ‘Ik dacht meer in de lijn van een onderzoeksjournalist die geheimen van de regering ontdekt.’
Ze trok haar wenkbrauwen op. ‘Zoals Ken Follett of Frederick Forsyth?’
‘Misschien.’ Hij kwam achter zijn bureau vandaan en glimlachte. ‘Of misschien word ik een mannelijke liefdesromanschrijver.’
Clares ogen werden groot en ze begon te lachen.
‘Waar lach je om? Ik ben een romantische man.’
Ze zette haar beker op zijn bureau, en op de een of andere manier veranderde haar lach in een verstikkende lachbui die net zo lang doorging tot hij haar over zijn schouder gooide en haar net als Valmont Drake uit haar laatste boek, Overgave aan de liefde, naar bed droeg.
Op de derde dag in maart werd Clare vierendertig. Ze had een heel dubbel gevoel over een jaar ouder worden. Aan de ene kant hield ze van de wijsheid die met het ouder worden gepaard ging en het vertrouwen dat bij die wijsheid hoorde. Aan de andere kant hield ze niet van die tikkende klok in haar lichaam. De klok die elke dag en elk jaar bijhield en haar eraan herinnerde dat ze nog steeds alleen was.
Een paar weken geleden had ze plannen gemaakt om haar verjaardag met haar vriendinnen te vieren. Lucy had gereserveerd in de Milky Way in het oude Empire Building in het centrum, maar ze zouden elkaar eerst in Clares huis ontmoeten voor een glas wijn en om Clare haar verjaardagscadeautjes te geven.
Terwijl Clare zich voor de avond kleedde in een Michael Kors-jurk die ze bij Nieman Marcus in de uitverkoop had gekocht, dacht ze aan Sebastian. Voor zover zij wist was hij in Florida. Ze had hem al een week niet gesproken, en die laatste keer had hij haar verteld dat hij had besloten om een artikel te schrijven over de meest recente golf Cubaanse immigranten die in Little Havanna aankwamen. De afgelopen twee maanden had ze hem minstens om de week gezien als hij naar Boise was gereden of gevlogen om zijn vader te zien.
Clare deed een paar zilveren oorbellen in haar oren en spoot Escada op de binnenkanten van haar polsen. Op dit moment werkte haar niet-relatie met Sebastian. Ze hadden het leuk samen en ze voelde geen druk om te proberen indruk op hem te maken. Ze kon over alles met hem praten, omdat ze zich geen zorgen hoefde te maken of hij Mister Right was. Hij was het duidelijk niet. Mister Right zou voorbijkomen. Tot dat moment vond ze het heel fijn om tijd door te brengen met Mister Right Now.
Als hij in de stad was, vond ze het fijn om hem te zien, maar haar hart sloeg niet op hol en haar maag werd niet licht en overgevoelig. Nou ja, misschien een beetje, maar dat had meer te maken met de manier waarop hij naar haar keek dan met wat ze voor hem voelde. Ze kon nog steeds normaal ademhalen en rationeel denken. Hij was gewoon gemakkelijk om mee om te gaan. De dag dat het niet langer werkte was de dag dat zij er een eind aan zou maken, of hij. Zonder wrok. Dat was de afspraak. Misschien zagen ze elkaar op dit moment exclusief, maar ze wist dat het niet voor altijd zou zijn, en ze was niet van plan om te ver vooruit te denken.
Ze pakte haar rode lippenstift en boog zich naar de spiegel boven haar toilettafel. Ze was niet klaar voor een serieuze relatie. Nog niet. Vorige week had ze besloten om wat nieuwe mannen te ontmoeten en ze had met Adele afgesproken bij Montego Bay voor de flitsdate-avond van het restaurant, waarin de deelnemers telkens acht minuten hadden om iemand te leren kennen voordat ze naar de volgende tafel gingen. De meeste mannen die ze die avond had ontmoet leken prima in orde. Er was niets mis geweest met ze, maar toen ze twee minuten bezig was met haar eerste flitsdate zei ze: ‘Ik heb vier kinderen.’ Toen hij daar niet op afknapte, voegde ze eraan toe: ‘Allemaal onder de zes.’ Tegen het eind van de avond was ze op de een of andere manier veranderd in een alleenstaande moeder die zwerfkatten opving. Toen dat niet hielp, had ze gezinspeeld op ‘vrouwenproblemen’, en had haar date de tafel bijna omgegooid in zijn haast om bij haar uit de buurt te komen.