Na de vijfde winkel en ontelbare tassen, ontspande Sebastian zich en nam hij het allemaal in zich op. Hij kon niet zeggen dat hij plezier had, maar het was interessant. Clare had een uitgesproken stijl en wist wat ze wilde als ze het zag. Tegen de tijd dat ze Club Monaco in liepen, kon hij voorspellen wat haar aandacht zou trekken.
Toen hij haar vanochtend bij de luchthaven had opgehaald, had hij zich afgevraagd waarom ze twee grote koffers had meegenomen voor zo’n kort uitstapje. Nu wist hij het.
Clare was een klassieke shopaholic.
Later die avond nam Sebastian haar mee naar het oudejaarsavondfeest van zijn vroegere collega en vriendin Jane Alcot-Martineau. Hij kende Jane al heel lang. Ze hadden dezelfde colleges journalistiek gevolgd aan de universiteit van Washington, en toen Sebastian na het eindexamen het land en daarna de wereld in trok om overal freelance werk te doen, was Jane in de omgeving van Seattle gebleven. Ze had uiteindelijk een baan gekregen bij The Seattle Times, waar ze hockeydoelman Luc Martineau ontmoette en met hem trouwde. Ze waren al een paar jaar getrouwd en woonden in een appartement niet ver van dat van Sebastian. Ze hadden een eenjarig zoontje, James, en Lucs zus Marie woonde bij hen in zolang ze naar school ging.
‘Weet je zeker dat Clare gewoon een vriendin is?’ vroeg Jane terwijl ze hem een biertje gaf.
Sebastian staarde naar de vrouw naast hem, en keek toen weer naar Clare, die praatte met een lange slanke blonde vrouw, haar roodharige vriend en een gespierde Russische verdediger. ‘Ja, ik weet het zeker.’ Clare droeg een glanzende zilveren tubejurk zodat ze eruitzag of ze in aluminiumfolie was verpakt en iemand daarna met zijn handen tegen haar lichaam had geduwd. De jurk was niet echt aanstootgevend, maar Sebastian had die avond verschillende keren gemerkt dat een paar hockeyers met dikke nekken haar met hun ogen uitkleedden. Toen ze erachter kwamen dat ze liefdesromans schreef, werd hun interesse nog groter. Hij wist wat die smeerlappen dachten.
‘Omdat je eruitziet of je op het punt staat om Vlad met zijn eigen hockeystick te lijf te gaan,’ zei Jane.
Sebastian probeerde zich te ontspannen en nam een slok bier. ‘Denk je dat ik hem aankan?’
‘Hemel nee. Hij laat je alle hoeken van de zaal zien.’ Jane was niet alleen slim, maar ook bijdehand. ‘Er is een reden dat hij Vlad de Beul wordt genoemd. Maar als je hem eenmaal kent is hij een aardige man.’ Ze schudde haar hoofd zodat haar korte zwarte lokken haar wang raakten. ‘Als je niet wilt dat die mannen haar proberen te versieren, had je haar niet als “een vriendin” moeten voorstellen.’
Jane had waarschijnlijk gelijk, maar het leek te vroeg om haar als zijn verkering voor te stellen. En Clare had het waarschijnlijk niet gewaardeerd als hij had gezegd: ‘Deze vrouw is van mij dus donder allemaal op!’ Clare was misschien niet zijn verkering, maar ze was zijn date, en hij vond het maar niets dat andere mannen haar probeerden te versieren. ‘Je weet toch dat ik een grapje maak?’
‘Dat je het tegen Vlad gaat opnemen? Ja. Maar als je bedoelt dat Clare alleen een vriendin is, denk ik dat je jezelf in de maling neemt.’
Hij deed zijn mond open om ertegenin te gaan, maar Jane liep al naar haar echtgenoot. Later die nacht, terwijl hij naar Clare keek toen ze sliep, vroeg hij zich af wat het was dat zo aantrekkelijk aan haar was en dat weigerde te verdwijnen. Het was niet alleen seks. Het was iets anders. Door al het winkelen waaraan ze hem had onderworpen, had zijn interesse moeten bekoelen. Maar dat was niet zo. Misschien was het omdat ze geen verwachtingen had. Ze leek niets van hem te willen en hoe meer afstand ze hield, des te meer wilde hij haar dicht bij zich hebben.
Om zes uur de volgende ochtend werd Sebastian wakker; hij voelde zich rusteloos en trok een T-shirt en een cargobroek aan. Hij zette een pot koffie en terwijl die doorliep belde hij zijn vader. Het was zeven uur in Boise, maar hij wist dat Leo altijd vroeg opstond. Zijn relatie met zijn vader verbeterde langzaam met elk bezoek. Ze waren nog afstandelijk, maar ze deden allebei erg hun best om de schade van het verleden te repareren.
Hij had sinds kerst niet meer met zijn vader gesproken, maar hij wist vrij zeker dat Leo niet wist welke logee er in zijn bed sliep. Hij had het niet verteld, en hij wist niet wat zijn vader ervan zou vinden. Goed, dat was een leugen. Leo zou niet enthousiast zijn, maar dat had hij natuurlijk geweten toen hij eraan begon. Hij wist het de eerste keer dat hij Clare kuste, en hij wist het de laatste keer dat hij gisteravond met haar had gevrijd. Hij was tot de conclusie gekomen dat Clare en hij volwassen waren en dat wat ze besloten te doen iets tussen hen was en niemand anders.
Toen hij na het gesprek met Leo ophing, liep hij naar zijn kantoor. De laatste paar maanden had hij met het idee gespeeld om fictie te schrijven. Een serie thrillers met een terugkerend centraal personage, zoals Cusslers Dirk Pitt of Clancy’s Jack Ryan. Zijn personage zou een onderzoeksjournalist zijn.