‘En hij heeft je boek voor me gekocht, maar dat weet je al.’
‘Ja, en ik weet dat je hem bij de andere boeken op de schoorsteenmantel zet.’ Ze verborg zich achter de koele, beheerste façade die ze lang geleden had ontwikkeld en stak haar hand uit naar Sebastian. ‘Prettig kerstfeest.’
Hij pakte haar hand met een wetende glimlach in de zijne. Gisternacht en tot laat vanochtend had hij haar overal aangeraakt met die grote, warme handen. Na de eerste keer op de bank hadden ze een korte pauze gehouden om pizza te eten, waarna ze verder waren gegaan in de slaapkamer, om rond halfdrie ’s nachts te eindigen in haar douche, waar ze elkaar inzeepten en met hun monden over elkaars schone, natte huid gleden. ‘Prettig kerstfeest, Clare.’ Zijn duim streelde haar hand en de klank van zijn stem suggereerde dat hij haar gedachten kon lezen.
Clare onderdrukte de behoefte om haar haren naar achteren te gooien of aan de rand van haar zwarte satijnen haltershirt te frunniken. Ze had zich dit jaar niet speciaal gekleed. Ze droeg de enkellange rode fluwelen rok die ze altijd met Kerstmis droeg, een met franje versierde riem en kniehoge zwarte leren laarzen. Niets speciaals om extra aandacht te trekken. Dat had ze zichzelf in elk geval wijsgemaakt, maar ze probeerde het niet eens te geloven. Ze zag er goed uit en dat wist ze.
‘Wat willen de heren drinken?’ vroeg Joyce. Sebastian liet zijn hand zakken en richtte zijn aandacht op haar moeder. Leo en hij namen Glenlivet met ijs, en terwijl Joyce inschonk zei ze dat whisky haar een uitstekende keus leek en dat ze met hen meedeed. Clare hield het bij wijn.
Na een halfuur praten over het weer en de laatste wereldgebeurtenissen gingen ze naar de eetkamer. Daar genoten ze tussen de hulst en de spits toelopende kaarsen van het traditionele Wingate-diner: geglaceerde ham, een gegratineerde aardappelschotel, gekonfijte zoete aardappelen en sperziebonen met cashewnoten en dragon. Naast elk bord stond een karakteristiek kristallen glas van Clares overovergrootmoeder, gevuld met Roman punch.
Als oudste man in het gezelschap had Leo de stoel aan het hoofd van de tafel gekregen, met Sebastian rechts van hem en Joyce links. Als eeuwige etiquettebeijveraarster had Joyce erop gestaan dat Clare naast Sebastian zat. Het zou niet kunnen om beide vrouwen aan dezelfde kant van de tafel te hebben. Normaal gesproken was het geen probleem geweest en had Clare haar best gedaan om hun gast bij het gesprek te betrekken. Maar vanavond wist ze niet wat ze moest zeggen tegen de man die haar gisteravond drie orgasmen had bezorgd, of tegen Leo, die altijd een vaderfiguur voor haar was geweest. Ze wist zeker dat er een groot neonbord boven haar hoofd hing met heeft vannacht krankzinnig hete seks gehad, en ze was bang dat als ze iets verkeerds zei of deed, iedereen het zou merken.
Ze was helemaal niet bekend met seks zonder verplichtingen – of in elk geval zonder een leuk etentje en een bioscoopfilm vooraf. Ze was niet zozeer in verlegenheid gebracht – in elk geval niet zo erg als ze waarschijnlijk moest zijn, vooral met het oog op de orale activiteiten tijdens hun gezamenlijke douche – maar ze wist gewoon niet wat ze moest zeggen of doen. Ze voelde zich als een vis op het droge. Godzijdank leek niemand het te merken.
Sebastian leek niet gebukt te gaan onder dat soort onzekerheid. Hij zat ontspannen op zijn stoel naast haar, pakte haar moeder in met verhalen over alle plekken waar hij was geweest en stelde vragen over haar clubs en liefdadigheidsorganisaties. Hij was gewend aan seks zonder verplichtingen en Clare moest toegeven dat ze een beetje geïrriteerd was over zijn kalmte. Het zou alleen maar juist zijn als hij net zo in de war was als zij.
‘Ik probeer Claresta er al jaren van te overtuigen dat ze zich aan moet sluiten bij mijn “Dames van Le Bois”-club,’ zei Joyce terwijl ze van haar Glenlivet dronk. ‘We hebben dit jaar meer dan dertienduizend dollar ingezameld met verschillende liefdadigheidsvoorstellingen. Het was vooral opwindend dat Galvin Armstrong met zijn orkest voor ons in de Grove speelde. Ik weet dat Clare zich zou vermaken als ze er maar eenmaal bij betrokken raakte.’
Galvin Armstrong was ouder dan Laurence Welk, en Clare moest van onderwerp veranderen voordat ze zonder het te willen gestrikt werd voor de liefdadigheidsvoorstelling van volgend jaar. ‘Sebastian heeft aap gegeten.’ Leo en Joyce richtten hun aandacht op Sebastian, die met zijn vork halverwege zijn mond naar haar staarde. ‘En paard,’ voegde ze eraan toe.
‘Echt, jongen?’
‘O.’ Joyce zette haar glas op de tafel. ‘Ik denk niet dat ik paard zou kunnen eten. Ik heb als kind een pony gehad. Haar naam was Lady Clip Clop.’
Sebastian draaide zijn hoofd langzaam naar Clare en keek haar aan. ‘Ik heb een heleboel verschillende dingen gegeten. Sommige waren lekker, andere niet zo lekker.’ Hij glimlachte. ‘Sommige dingen zou ik nog wel een keer willen eten.’