‘Eh, ik ben vreselijk slecht in inpakken. Ik laat je daarin graag je gang gaan.’
Ze legde het boek met haiku’s op tafel en stond op. ‘Ik wist dat je dat ging zeggen.’
Hij grinnikte, wees naar het felgele boek met de rode letters en trok bedenkelijk een wenkbrauw op. ‘Japanse dichtkunst?’
‘Japanse boerendichtkunst, in elk geval.’ Ze stopte haar pen in haar kleine zwarte tas. ‘Een mens kan nooit te veel cultuur opsnuiven,’ zei ze.
‘Aha.’ Hij pakte het boek en bladerde het door. ‘Ik heb ergens gehoord dat intellectuele en artistieke inspanningen noodzakelijk zijn voor een gezond stel hersenen.’
‘En het is een teken van een verlichte maatschappij. Zelfs als dat een boerenmaatschappij is,’ voegde ze eraan toe terwijl ze verder Walden Books in liepen.
Clare nam snel afscheid van de eigenaar van de boekwinkel en liet Sebastian in de lange rij voor de kassa’s achter. In zijn ene hand hield hij het boek dat ze voor Leo had gesigneerd en met de andere bladerde hij door het haikuboek.
Het was een nachtmerrie om het parkeerterrein van het winkelcentrum af te komen. De rit door de stad, die haar normaal gesproken twintig minuten kostte, duurde nu langer dan een uur. Ze was dolblij toen ze eindelijk haar huis in liep. Ze deed haar schoenen en panty uit en hing haar jasje in de kast. Terwijl ze haar manchetten open knoopte, ging de bel en ze liep van de slaapkamer naar de hal. Ze deed de voordeur open en daar stond Sebastian, een lange, breedgeschouderde gestalte in de duisternis. Nog voordat ze het verandalicht aandeed en zijn groene ogen de hare ontmoetten, voelde ze zijn blik.
‘Hoe ben je hier zo snel gekomen?’ vroeg ze terwijl ze de deur wijd opendeed zodat hij binnen kon komen.
Hij keek naar haar mond en ging daarna met zijn ogen langs haar bloes en rok naar haar blote voeten. De witte wolken van zijn ademhaling hingen in de koude lucht voor zijn gezicht.
Ze huiverde en sloeg haar armen over elkaar. ‘Wil je niet binnenkomen?’ vroeg ze. Ze vond het vreemd dat hij bleef staan alsof zijn voeten aan haar veranda waren vastgevroren.
Hij keek weer naar haar gezicht, leek een moment te aarzelen en liep toen naar binnen. Hij deed de deur achter zich dicht en leunde er met zijn rug tegenaan. De kroonluchter boven hem gaf zijn blonde haren en schouders een gouden gloed.
‘Heb je honger? Zal ik pizza bestellen?’
‘Ja,’ zei hij eindelijk. ‘En nee, ik wil geen pizza.’ Hij boog zich voorover, liet zijn hand rond haar middel glijden en trok haar tegen zijn borstkas. ‘Je weet wat ik wil.’
Haar handen gleden langs het zachte fleece van zijn jas omhoog. Zijn bedoeling was duidelijk door de manier waarop hij naar haar keek, maar hij legde het toch uit. ‘Vanaf de nacht dat ik heb gezien hoe je je tot je kleine string uitkleedde, heb ik minstens tien verschillende manieren bedacht om met je te vrijen. Toen ik vanavond naar je signeersessie ging, maakte ik mezelf wijs dat het alleen was om een boek voor Leo te kopen. Dat was voor dertig procent waar en voor zeventig procent een leugen. Op weg daarnaartoe bedacht ik allerlei manieren om te proberen je uit de kleren te krijgen, maar toen je daarnet de deur opendeed realiseerde ik me dat ik niet wilde proberen om je uit de kleren te krijgen. We zijn geen kinderen meer die een spelletje doen. Ik wil je volledige medewerking als ik je uitkleed.’
Een deel van haar wilde het ook. Wilde het echt. De manier waarop hij naar haar keek zorgde voor een verhitte knoop diep in haar buik. Ze waren allebei volledig gekleed en Sebastian had zijn jas nog steeds aan, maar toch wond hij haar op met niets anders dan de druk van zijn lichaam en de verlangende toon in zijn stem.
‘Voor het geval je niet precies weet wat ik bedoel,’ voegde hij eraan toe, ‘als je me niet onmiddellijk het huis uit zet, gaan we seks hebben.’
En morgen dan, vroeg haar innerlijke stem. De verhitte knoop in haar buik antwoordde: Wie trekt zich daar iets van aan! Haar rationele stem verminderde het verlangen dat warme tintelingen over haar huid verspreidde enigszins. ‘Ik voel me duidelijk tot je aangetrokken, maar ik kan het niet helpen dat ik denk dat we er allebei spijt van gaan krijgen. Is een paar uur seks dat waard?’
‘Ik krijg er geen spijt van en ik zal er heel erg mijn best voor doen dat jij dat ook niet krijgt. En het maakt ook niet uit, we zijn dat punt al voorbij.’ Hij liet zijn gezicht dalen en kuste haar hals net onder haar oor. ‘We hebben krankzinnige, hete seks nodig om het uit ons systeem te krijgen. Ik heb erover nagedacht en het is de enige manier.’
Zijn adem streelde de zijkant van haar hals en ze deed haar ogen dicht. Ze had nog nooit met iemand gevrijd met wie ze geen romantische relatie had. In elk geval niet voor zover ze het zich kon herinneren. ‘Heeft dat voor jou gewerkt?’