‘Eén keer probeer je het juiste te doen,’ mompelde hij terwijl hij zijn portefeuille in zijn achterzak schoof. Hij was met haar meegelopen naar haar hotelkamer om ervoor te zorgen dat ze daar ook aankwam en ze had hem binnengevraagd. Hij was gebleven terwijl zij nog wat huilde, en toen ze bewusteloos raakte had hij haar in bed gestopt. Als een verdomde heilige, dacht hij. En toen had hij een tactische fout gemaakt.
Het was ongeveer halftwee ’s nachts en toen hij het laken over Clare heen trok, realiseerde hij zich dat hij een paar Dos Equis en tequila-chasers te veel uit haar minibar achterover had geslagen. Omdat hij het risico niet wilde lopen dat hij de nacht moest doorbrengen in een cel in Boise, besloot hij te blijven en wat televisie te kijken terwijl hij ontnuchterde. In het verleden had hij een grot gedeeld met guerrillaleiders en een Abrams-tank vol mariniers. Hij had eindeloos verhalen nagejaagd en was in de woestijn van Arizona door boze polygamisten achtervolgd. Hij kon een bewusteloos, volledig gekleed, naar gin stinkend dronken meisje aan. Geen probleem. Helemaal niet.
Hij had zijn schoenen uitgeschopt, had wat kussens achter zijn rug gepropt en had de afstandsbediening gepakt. Tegenwoordig sliep hij nauwelijks, en hij was klaarwakker toen ze opstond en met haar jurk begon te worstelen. Naar haar kijken was heel wat onderhoudender dan de marathon van Golden Girls-afleveringen op de televisie, en hij had genoten van de show terwijl ze zich uitkleedde tot ze niets meer droeg dan een roze string en een bruine moedervlek. Wie had gedacht dat het meisje met de dikke bril en de eeuwige strakke vlechten er als volwassene zo goed zou uitzien in een sexy string?
Hij liep door de kamer en ging op de bank zitten. Hij zette zijn schoenen op de vloer en schoof zijn voeten erin zonder de veters los te maken. De laatste keer dat hij zich herinnerde dat hij op de klok had gekeken, was het kwart over vijf geweest. Hij was ergens tijdens het vierde seizoen van Golden Girls in slaap gevallen en werd een paar uur later wakker met Clares kleine blote kontje tegen zijn gulp, haar rug tegen zijn borstkas en zijn hand op haar naakte borst, alsof ze minnaars waren.
Hij was wakker geworden met een pijnlijk harde stijve en was klaar geweest voor actie. Maar had hij haar aangeraakt? Had hij misbruik van haar gemaakt? Jezus, nee! Ze had een fantastisch lichaam en een mond die was gemaakt voor de zonde, maar hij had haar met geen vinger aangeraakt. Nou ja, behalve haar borst, maar dat was zijn fout niet. Hij sliep en had erotische dromen gehad. Maar toen hij eenmaal wakker was, had hij haar niet aangeraakt. In plaats daarvan was hij onder de douche gestapt en was afgekoeld onder het koude water. En wat had het hem opgeleverd? Hij was er toch van beschuldigd dat hij seks met haar had gehad. Hij had haar tot zondag op alle mogelijke manieren kunnen neuken, maar dat had hij niet gedaan. Zo was hij niet. Zo was hij ook nooit geweest, zelfs niet als een vrouw erom smeekte. Hij gaf er de voorkeur aan dat zijn vrouwen nuchter waren, en het zat hem dwars dat ze hem ervan had beschuldigd dat hij misbruik van haar had gemaakt. Hij had het haar expres laten denken. Hij had het recht kunnen zetten, maar hij had onomwonden gelogen om ervoor te zorgen dat ze zich nog beroerder voelde. En hij voelde zich daar niet rot over. Zelfs niet een beetje.
Sebastian keek nog een laatste keer in de kamer rond. Hij keek naar het grote bed en de verkreukte lakens. In een vlek zonlicht zag hij iets kleins wat blauwe en rode vonken afgaf. Hij liep naar het bed en pakte een diamanten steekoorbel van Clares kussen. Er glinsterde op zijn minst twee karaat in zijn handpalm, en één moment vroeg hij zich af of de diamant echt was. Toen lachte hij zonder er echt de humor van in te zien en hij liet de oorbel in het kleine heupzakje van zijn Levi’s glijden. Natuurlijk was hij echt. Vrouwen zoals Clare Wingate droegen geen zirkonia’s. God wist dat hij genoeg rijke vrouwen had gehad om te weten dat ze nog liever hun keel doorsneden dan dat ze namaak droegen.
Hij zette de televisie uit, verliet de kamer en liep het hotel uit. Hij wist niet hoe lang hij in Boise zou blijven. Jezus, hij was niet eens van plan geweest om zijn vader te bezoeken tot het moment dat hij begon te pakken. Het ene moment legde hij zijn aantekeningen klaar voor een artikel over terroristen van eigen bodem waaraan hij werkte voor Newsweek, en het volgende moment pakte hij zijn koffer in.
Zijn zwarte Land Cruiser stond geparkeerd naast de ingang, waar hij hem de avond ervoor had neergezet, en hij stapte in. Hij wist niet wat er met hem aan de hand was. Het was nooit een probleem voor hem geweest om een artikel te schrijven. Niet in dit stadium tenminste, als alle aantekeningen gerangschikt waren en hij het verdomde stuk er alleen uit hoefde te rammen. Maar elke keer dat hij het probeerde, schreef hij ongelooflijke rotzooi en eindigde het met het indrukken van de deletetoets. Voor het eerst in zijn leven was hij bang dat hij zijn deadline niet zou halen.