‘Het is ijskoud buiten,’ riep hij naar boven, waarmee hij haar gedachten onderbrak, hoewel die toch niet samenhangend waren.
Clare stak haar hoofd nog wat verder uit het raam en keek naar de buren aan beide kanten. Godzijdank had niemand hem gehoord. ‘Stop met dat geschreeuw.’
‘Je hoeft niet bang te zijn dat ik nog een keer zal proberen om je tussen de lakens te krijgen,’ riep hij nog harder. ‘Ik kan zo snel na de vorige keer geen afwijzing meer verdragen. Ik heb minstens een halfuur in die verdomde voorraadkast gestaan.’
‘Sst.’ Ze deed het raam met een knal dicht en liep haar kantoor uit. Als ze niet bang was geweest voor wat hij nog meer zou gaan schreeuwen, zou ze hem niet binnenlaten, en ze had een vermoeden dat hij dat wist. Ze liep de trap af en door de keuken naar de hal. ‘Wat wil je?’ zei ze terwijl ze haar hoofd om de voordeur stak.
Hij duwde zijn handen in zijn zakken en grijnsde. ‘Begroet je al je gasten zo? Geen wonder dat iedereen vindt dat je zo’n aardig en lief meisje bent.’
‘Jij bent geen gast.’ Hij lachte en ze zuchtte berustend. ‘Goed.’ Ze zwaaide de deur open en hij stapte naar binnen. ‘Je hebt vijf minuten.’
‘Waarom?’ Hij bleef voor haar staan en duwde zijn zonnebril in zijn haar. ‘Heb je zo meteen weer een van je godsdienstige kringen?’
‘Nee.’ Ze duwde de deur dicht en leunde er met haar rug tegenaan. ‘Ik ben aan het werk.’
‘Kun je een uurtje pauze nemen?’
Dat kon ze wel, maar ze wilde geen pauze doorbrengen met Sebastian. Hij rook naar verse koude lucht en een mannenzeep, zoals Irish Spring of Calvin Klein. Hij was vrolijker dan anders en zijn magische aantrekkingskracht was niet zo sterk aanwezig, maar ze vertrouwde hem niet. Nu was het haar beurt om het te vragen. ‘Waarom?’
‘Zodat je met me mee kunt gaan om een kerstcadeau voor mijn vader uit te zoeken.’
Ze vertrouwde er niet op dat hij niets zou proberen en ze vertrouwde er niet op dat ze dat niet toe zou staan. ‘Is het niet gemakkelijker om een cadeau in Seattle te kopen?’
‘Mijn vader komt niet naar Seattle met Kerstmis en ik heb eindelijk een koper voor mijn moeders huis gevonden. Ik weet niet of de koop op tijd wordt gesloten zodat het me lukt om Kerstmis hier te vieren, dus ik hoopte dat ik iets zou vinden voordat ik vertrek. Jij gaat me daarbij helpen. Oké?’
‘Voor geen prijs.’
Hij schommelde op zijn hielen heen en weer en keek op haar neer. ‘Ik heb jou geholpen met de kerstverlichting, en jij zei dat je me zou helpen met het cadeau voor Leo.’
Volgens haar was het niet helemaal zo gegaan. ‘Kan het wachten tot morgen?’ Morgen. Vierentwintig uur meer om de dingen te vergeten die hij met zijn mond had gedaan. Dingen behalve praten. Dingen die hij heel goed deed.
‘Ik vertrek morgen.’ Alsof hij haar gedachten kon lezen, stak hij zijn handen omhoog en zei: ‘Ik zal je niet aanraken. Geloof me, ik wil niet nog een dag rondlopen met blauwe ballen.’
Ze kon niet geloven dat hij dat net tegen haar had gezegd. Maar wacht, dit was Sebastian. Natuurlijk kon ze het geloven. Hij moest haar verbazing voor verwarring hebben gehouden, want hij trok een wenkbrauw op. ‘Heb je nog nooit van blauwe ballen gehoord?’
‘Jawel, Sebastian, ik heb inderdaad gehoord van…’ ze zweeg even en stak een hand in de lucht, ‘… daarvan.’ Ze wilde niet over zijn ballen praten. Dat was veel te… persoonlijk. Iets wat hij met een geliefde zou moeten bespreken.
Hij deed de rits van zijn jas open. ‘Zeg niet dat je geen blauwe ballen kunt zeggen.’
‘Dat kan ik wel, maar ik geef er de voorkeur aan dat soort woorden niet in mijn mond te nemen.’ Lieve hemel, het was niet haar bedoeling geweest om als haar moeder te klinken.
Onder zijn jas droeg hij een gingang shirt in zijn jeans. ‘En dat van de vrouw die me een idioot heeft genoemd. Je leek er geen moeite mee te hebben om dat in je mond te nemen.’
‘Ik was geïrriteerd.’
‘Dat was ik ook.’
Misschien, maar hij was het ergste geweest. Liegen dat ze met elkaar naar bed waren geweest, was erger dan haar beschuldiging dat hij misbruik van haar had gemaakt. Veel erger.
‘Pak je jas. Geloof me, na gisteren heb ik mijn lesje geleerd. Ik wil je niet méér aanraken dan jij mij wilt aanraken.’
Dat was het probleem juist. Ze was er helemaal niet zo zeker van dat ze hem niet wilde aanraken. Maar ze wist zeker dat het waarschijnlijk een slecht idee was. Ze fronste haar voorhoofd en keek naar beneden. De rand van haar ribcoltrui raakte de zwarte ceintuur die ze door de tailleband van haar jeans droeg niet helemaal. ‘Ik ben niet echt gekleed om te winkelen.’