Het nieuws dat Sebastian er nog steeds was stuurde een huivering langs haar zenuwen, en haar greep rond de kurkentrekker verstrakte. ‘O… eh, ik kan je niet alles alleen laten doen.’
‘Zoveel is er niet te doen.’
Dat was absoluut waar, maar het laatste wat ze wilde was alleen met Sebastian zijn. Sebastian, die haar liet vergeten dat ze een mannenpauze had ingelast.
Ze pakte een fles chardonnay en stak de kurkentrekker in de kurk. ‘De dames kunnen altijd meer wijn gebruiken,’ zei ze.
‘Is er gisteren iets gebeurd tussen jou en Sebastian?’ vroeg Leo terwijl hij de schaal eierpunch in de koelkast zette en een schaal punch die hij eerder had gemaakt pakte. ‘Toen ik binnenkwam leek je een beetje van streek.’
‘O, nee.’ Ze schudde haar hoofd en voelde dat haar wangen warm werden toen ze zich de kus van gisteren herinnerde. Het ene moment had ze genoten van de chocolademelk en het volgende moment had ze genoten van Sebastian.
‘Weet je dat zeker? Ik weet nog dat hij je heel erg kon pesten toen je klein was.’ Leo zette de schaal op het aanrecht en strooide er nootmuskaat over. ‘Ik denk dat hij alleen aan je vlechten trok omdat hij het leuk vond om je te horen schreeuwen.’
Clare trok de kurk uit de fles terwijl een vriendelijke glimlach haar lippen krulde. Tegenwoordig had hij een heel nieuwe manier gevonden om haar te pesten. ‘Er is niets gebeurd. Hij heeft niet aan mijn haar getrokken of mijn geld van me afgepakt.’ Nee, hij had haar alleen gekust en ervoor gezorgd dat ze meer wilde.
Leo keek aandachtig naar haar en knikte toen. ‘Als je het zeker weet.’
God, ze was een goeie leugenaar. ‘Ik weet het zeker.’ Ze pakte de wijn en liep naar de voorraadkamer.
Leo grinnikte en riep haar na: ‘Hij kan een deugniet zijn!’
‘Ja,’ zei Clare, hoewel er andere woorden waren die beter bij hem pasten dan ‘deugniet’. Ze deed de deur van de voorraadkamer open en liep naar binnen, deed het licht aan en liep langs een keukentrap en rijen ingeblikt voedsel. Van een van de achterste planken pakte ze een doos Wheat Thin-crackers en een zak Rye-chips.
Toen Clare terug was in de eetkamer, zette ze de wijn naast de andere flessen. Ze vulde een rode wegwerpschaal bij met crackers en pakte een groene druif. Haar moeders lach overstemde het geroezemoes van stemmen in de hal naast de kerstboom en de salon.
‘Ze laten tegenwoordig iedereen bij de club,’ zei iemand. ‘Voordat ze in die familie trouwde, werkte ze bij Wal-Mart.’
Clare fronste haar wenkbrauwen en stopte de druif in haar mond. Ze vond niet dat er iets mis was met werken bij Wal-Mart, alleen met mensen die dachten dat dat verkeerd was.
‘Hoe staat het met je liefdesleven?’ vroeg Berni Lang aan de andere kant van het tafelbloemstuk met narcissen.
‘Dat bestaat op dit moment niet,’ antwoordde Clare.
‘Was je niet verloofd? Of was dat de dochter van Prue Williams?’
Clare was in de verleiding om te liegen, maar ze wist dat Berni niet in de war was. Ze gebruikte haar valse naïviteit alleen als breekijzer om zo onopvallend mogelijk informatie los te peuteren. ‘Ik was een tijdje verloofd, maar het werkte niet.’
‘Dat is jammer. Je bent een aantrekkelijk meisje, ik begrijp niet waarom je nog steeds single bent.’ Bernice Lang was midden tot eind zeventig, had een lichte vorm van osteoporose en een ernstige vorm van oudevrouwitis. Een aandoening waardoor sommige vrouwen na hun zeventigste werden getroffen en die zich uitte in de overtuiging dat ze zo onbeleefd mochten zijn als ze wilden. ‘Hoe oud ben je? Als je het niet erg vindt dat ik dat vraag?’
Natuurlijk vond ze het erg, omdat ze wist waar dit gesprek toe leidde. ‘Helemaal niet. Ik word over een paar maanden vierendertig.’
‘O.’ Ze bracht een glas wijn naar haar lippen, maar stopte alsof er net een gedachte bij haar opkwam. ‘Dan kun je maar beter opschieten, denk je niet? Je wilt toch niet dat je eitjes verschrompelen? Dat is gebeurd met Linda, de dochter van Patricia Beideman. Tegen de tijd dat ze een man had gevonden, kon ze niet meer zwanger worden zonder petrischaal.’ Ze nam een slok en voegde er toen aan toe: ‘Ik heb een kleinzoon in wie je misschien geïnteresseerd bent.’
En Berni als oma krijgen? Nee, dank je. ‘Ik maak op dit moment geen afspraakjes,’ zei Clare terwijl ze het blad met canapés pakte. ‘Wilt u me verontschuldigen?’ Ze liep de eetkamer uit voordat ze toegaf aan de behoefte om Berni te vertellen dat haar eitjes de oude vrouw helemaal niets aangingen.
Clare geloofde niet dat de biologische klok begon te tikken voordat een vrouw de vijfendertig was gepasseerd. Ze was nog een jaar lang veilig, maar ze had toch een knoop in haar maag. Ze dacht dat het van de stress kwam omdat ze zich moest dwingen beleefd te blijven. Het kwam níét door haar verschrompelende eitjes. Maar… zat de knoop niet een beetje te laag voor maagpijn? Die verdomde Berni. Alsof ze niet genoeg stress in haar leven had. Ze had de deadline voor haar boek boven haar hoofd hangen en in plaats van te werken serveerde ze hors-d’oeuvres aan de vriendinnen van haar moeder.