Ze was weer eens verliefd geworden op de verkeerde man.
Ze had weer eens haar hart geschonken aan een man die niet zoveel van haar kon houden als zij van hem hield. En net als de andere keren zocht ze troost bij een vreemde toen haar wereld instortte. Hoewel ze veronderstelde dat Sebastian technisch gezien geen vreemde was, maakte het niet uit. In feite maakte dat alles nog erger.
Ze had opnieuw zelfvernietigend gedrag vertoond en het was er weer mee geëindigd dat ze walgde van zichzelf.
Twee
Sebastian Vaughan trok zijn witte T-shirt over zijn hoofd en stopte de onderkant in zijn jeans. Daar deed je dan een goeie daad voor, dacht hij terwijl hij zijn BlackBerry van de bank pakte. Hij keek erop en zag dat hij zeven e-mails en twee gemiste oproepen had. Hij liet hem in de achterzak van zijn Levi’s glijden, met de gedachte dat hij zich daar later om zou bekommeren.
Hij had beter moeten weten dan Clare Wingate helpen. De laatste keer dat hij haar had geholpen, was hij er heel slecht van afgekomen.
Sebastian liep naar het nachtkastje, pakte zijn Seiko en keek op het zwarte front met het kompas, de kilometerteller en de technische snufjes. Hij moest de tijd van het roestvrijstalen horloge nog aanpassen en hij trok het knopje naar buiten. Terwijl hij de wijzers een uur vooruitzette, dacht hij terug aan de laatste keer dat hij Clare had gezien. Ze was toen een jaar of tien geweest en was hem gevolgd naar de vijver die niet ver van het koetshuis lag waar zijn vader in woonde. Hij had een net bij zich om kikkers en padden te vangen, en ze stond op de oever naast een enorme katoenboom terwijl hij het water in waadde en aan de slag ging.
‘Ik weet hoe baby’s worden gemaakt,’ verkondigde ze terwijl ze naar hem keek door de dikke brillenglazen die haar lichtblauwe ogen groter maakten. Zoals altijd zat haar donkere haar in twee strakke vlechten aan de achterkant van haar hoofd. ‘De vader kust de moeder en de baby komt in haar buik.’
Hij had al twee stiefvaders meegemaakt, alsmede de minnaars van zijn moeder, en hij wist precies hoe baby’s werden gemaakt. ‘Wie heeft je dat verteld?’
‘Mijn moeder.’
‘Dat is het stomste wat ik ooit heb gehoord,’ zei hij tegen haar, en daarna vertelde hij Clare wat hij wist. Hij vertelde haar in technische bewoordingen hoe het sperma en het eitje bij elkaar kwamen in het lichaam van de vrouw.
De grote ogen achter de brillenglazen kregen een uitdrukking van afgrijzen. ‘Dat is niet waar!’
‘Jawel. Dat is het wel.’ Daarna voegde hij zijn eigen observaties eraan toe. ‘Seks is luidruchtig en mannen en vrouwen doen het vaak.’
‘Niet waar!’
‘Wel waar. Ze doen het de hele tijd. Zelfs als ze geen baby’s willen.’
‘Waarom?’
Hij haalde zijn schouders op en ving een paar padden in zijn net. ‘Het zal wel lekker zijn.’
‘Wat smerig!’
Een jaar daarvoor had hij het ook een nogal smerig idee gevonden. Maar sinds hij de maand ervoor twaalf was geworden, was hij anders gaan denken over seks. Hij was nieuwsgieriger en stond er niet meer zo afkerig tegenover.
Hij herinnerde zich dat mevrouw Wingate razend was geweest toen ze erachter was gekomen dat hij met Clare over seks had gepraat, en hij was voortijdig naar Washington teruggestuurd. Zijn moeder was zo boos geweest over de manier waarop hij was behandeld, dat ze weigerde hem nog langer naar Idaho te sturen. Vanaf dat moment moest zijn vader hem bezoeken in de stad waar ze op dat moment woonden. Maar de situatie tussen zijn vader en moeder ontaardde in volledige haat, en er waren jaren in zijn leven dat zijn vader helemaal afwezig was geweest. Grote gaten waarin hij Leo helemaal niet had gezien.
Als hij zijn relatie met zijn vader nu moest beschrijven, zou hij zeggen dat die bijna niet bestond. Een tijdlang had hij Clare daar de schuld van gegeven.
Sebastian deed zijn horloge om zijn pols en keek zoekend om zich heen naar zijn portefeuille. Hij zag hem op de vloer liggen en bukte zich om hem op te pakken. Hij had Clare gisternacht op de barkruk moeten laten zitten, zei hij tegen zichzelf. Ze had drie stoelen verderop gezeten, en als hij niet had gehoord dat ze haar naam aan de barman vertelde, had hij haar niet herkend. Als kind had hij altijd gevonden dat ze eruitzag als een figuurtje uit een tekenfilm, met grote ogen en een enorme mond. Gisteravond had ze haar dikke bril niet gedragen, en pas toen hij in haar lichtblauwe ogen keek, de volle lippen en de bos donker haar zag, realiseerde hij zich dat zij het was. Het contrast tussen licht en donker, dat tegenstrijdig en een beetje vreemd was geweest voor een kind, maakte haar nu tot een verbluffend mooie vrouw. De lippen die voor een kind te vol waren geweest, zorgden er nu voor dat hij zich afvroeg wat ze inmiddels allemaal met die mond kon doen. Ze was uitgegroeid tot een prachtige vrouw, maar op het moment dat hij haar herkende, had hij haar huilerig en verdrietig moeten laten zitten, en haar als het probleem van een andere sukkel moeten beschouwen. Vergeet het. Hij had de hoofdpijn niet nodig.