‘Hij wist het niet tot ik ongeveer een uur geleden ben geland.’ Zijn adem kwam in witte wolken uit zijn mond en hij haalde een blote hand uit de zak van zijn jas en stak hem naar haar uit.
Ze deinsde achteruit en pakte zijn pols vast. ‘Wat doe je?’
Zijn glimlach veroorzaakte rimpels in de hoeken van zijn groene ogen. ‘Wat dacht je dat ik van plan was?’
Haar borstkas verstrakte toen ze met verbazingwekkende helderheid terugdacht aan wat hij met haar had gedaan op zijn vaders verjaardagsfeest. En de herinnering aan haar reactie daarop was nog duidelijker. Het verontrustende was dat ze zich opnieuw zo wilde voelen. Ze wilde wat elke vrouw wil, ze wilde begeerte voelen en begeerd worden. ‘Met jou weet je het nooit.’
Hij haalde een takje uit haar haar en liet het haar zien. ‘Je wangen zijn rood.’
‘Dat komt doordat het vriest,’ zei ze, waarmee ze de schuld aan het weer gaf. Ze haalde haar hand van zijn pols en deed een stap naar achteren. De oude Clare had een man nodig om een goed gevoel over zichzelf te hebben, zei ze tegen zichzelf. De nieuwe en verstandige Clare had geleerd dat ze geen man nodig had om zich goed te voelen. ‘Waarom doe je niet iets nuttigs en bel je mijn mobiel.’
‘Waarom?’
Ze wees achter zich. ‘Omdat ik hem daarin heb laten vallen.’
Hij grinnikte en pakte de BlackBerry die aan zijn riem hing. ‘Wat is het nummer?’
Ze gaf het aan hem en even later klonk Don’t Phunk With My Heart ergens tussen de grote struik.
‘Je ringtone is van de Black Eyed Peas?’
Clare haalde haar schouders op en dook opnieuw in de struik. ‘Dat is mijn nieuwe motto.’ Ze duwde een paar takken opzij en zag een glimp van haar mobiel.
‘Betekent dat dat je over je homoverloofde heen bent?’
‘Ja.’ Ze hield inderdaad niet meer van Lonny. Ze strekte haar arm zo ver mogelijk uit en pakte haar mobiel. ‘Hebbes,’ fluisterde ze terwijl ze zich terugtrok uit de struik. Ze draaide zich om en de voorkant van haar jas raakte die van Sebastian. Hij pakte haar bovenarmen vast om te voorkomen dat ze viel. Haar blik gleed van de rits van zijn jas naar zijn keel en kin, en langs zijn lippen naar zijn ogen, die in de hare staarden.
‘Wat ben je hierbuiten aan het doen?’ vroeg hij. In plaats van haar los te laten, verstrakte zijn greep. Hij trok haar op haar tenen en bracht haar gezicht dichter bij het zijne. ‘Behalve je mobiel verliezen.’
‘Kerstlampjes ophangen.’ Ze zou naar achteren kunnen stappen, ze zou zich los kunnen maken.
Zijn blik ging naar haar mond. ‘Het is hier ijskoud.’
‘Ja.’ Ze zou inderdaad naar achteren kunnen stappen, maar ze deed het niet. Hij keek in haar ogen en fronste zijn wenkbrauwen. Toen liet hij haar armen los en wees naar het snoer met lichtjes. ‘Heb je hulp nodig?’
‘Van jou?’
‘Zie je hier iemand anders?’
Haar tenen waren bevroren en haar duimen begonnen verdoofd te raken. Als hij haar hielp hoefde ze geen tijd te verdoen met op de ladder omhoog en naar beneden te klimmen en hem te verplaatsen. Ze kon over tien minuten in het huis zijn om op te warmen in plaats van over een halfuur. ‘Wat is het achterliggende motief?’
Hij grinnikte en klom de ladder op. ‘Dat heb ik nog niet bedacht.’ Hij pakte het snoer en draaide het rond de bovenkant van de struik. Zijn armen waren zo lang dat hij niet naar beneden hoefde te klimmen om de ladder te verplaatsen. ‘Maar dat komt nog wel.’
Een kwartier later wist hij het.
‘Dit is mijn favoriete smaak,’ zei Sebastian terwijl hij Clare een beker chocolademelk gaf. Hij had haar moeten overhalen om met hem mee te gaan naar het koetshuis, en hij vroeg zich af waarom hij zo veel moeite deed. Hij had geen wanhopige behoefte aan vrouwelijk gezelschap. ‘Ik ben gek op de knapperige kleine marshmallows.’ Ze nam een slok van haar chocolademelk en keek met haar lichtblauwe ogen naar hem op. Op dat moment wist hij waarom hij moeite had gedaan om haar uit haar jas te praten en deze uit haar greep te ontworstelen. Hij hoefde het niet prettig te vinden, maar hij kon niet ontkennen dat hij de afgelopen maanden veel aan haar had gedacht. Hij nam een slok uit zijn beker. Om redenen die hij niet eens aan zichzelf kon uitleggen, kon hij Clare Wingate niet uit zijn hoofd krijgen.
‘Dit is heel lekker,’ zei ze en ze zette haar beker neer. Hij keek naar haar terwijl ze de chocolademelk van haar bovenlip likte, en hij voelde het in zijn kruis. ‘Ben je hier voor Kerstmis?’
Hij wilde Clare, en niet als een vriendin. Natuurlijk, hij mocht haar best wel, maar als hij zo dicht bij haar stond wilde hij de chocolademelk van haar mond likken. ‘Ik heb niet zo ver vooruitgedacht. Ik was vanochtend in Denver en heb mijn vader gebeld. Hij begon te hoesten en te niezen en toen heb ik mijn vlucht omgeboekt van Seattle naar Boise.’