‘Wanneer ging je ook alweer boeken signeren?’ vroeg Adele aan Clare.
Ze keek op en stopte de foto in haar tas. ‘Ik ben op de tiende bij Borders, en op de vierentwintigste bij Walden Books. Ik hoop te profiteren van alle mensen die op het laatste moment nog iets moeten kopen.’ Het was nu bijna vijf maanden geleden dat ze Lonny met de Sears-monteur had betrapt, en ze was verdergegaan met haar leven. Ze hoefde niet meer tegen de tranen te vechten en ze voelde zich vanbinnen niet meer zo gespannen en leeg, maar ze was er nog steeds niet aan toe om afspraakjes te maken. Nog niet. Waarschijnlijk nog een hele tijd niet.
Adele nam een slok koffie. ‘Ik kom naar het signeren op de tiende.’
‘Ik ben er ook,’ zei Lucy.
‘Ik ook. Maar ik kom de vierentwintigste niet in de buurt van de winkels.’ Maddie keek op van de foto. ‘Als het zo overvol is, heb ik meer kans dat ik een van mijn exen tegen het lijf loop.’
Clare stak haar hand op. ‘Ik ook.’
‘Dat doet me eraan denken dat ik een roddel heb.’ Adele zette haar glas op tafel. ‘Ik ben Wren Jennings gisteren tegengekomen, en die liet zich ontvallen dat ze niemand kan vinden die geïnteresseerd is in haar volgende boek.’
Clare was niet bepaald gesteld op Wren; ze had een enorm ego en maar weinig talent om dat te rechtvaardigen. Ze had een keer boeken gesigneerd met Wren, en die ene keer was genoeg geweest. Niet alleen had Wren de complete twee uur voor zichzelf opgeëist, maar ze bleef ook vertellen aan iedereen die bij de tafel kwam staan dat zij échte historische liefdesromans schreef, geen kostuumdrama’s. Daarbij keek ze nadrukkelijk naar Clare alsof deze een crimineel was. Maar dat ze geen uitgever kon vinden voor haar volgende boek was verschrikkelijk. ‘Wauw, dat is angstaanjagend.’
Lucy knikte. ‘Tja, niemand is in staat om onze taal zo te verkrachten als Wren, maar het lijkt me een angstig idee om geen uitgever te hebben.’
‘Het is natuurlijk wel een enorme opluchting voor de milieuorganisaties. Nu hoeven er geen bomen meer te sterven voor Wrens waardeloze boeken.’
Clare keek naar Maddie en grinnikte. ‘Miauw.’
‘Kom op. Je weet dat die vrouw niet één intelligente zin kan samenstellen en geen fatsoenlijke plot weet te bedenken als het haar in haar kont bijt. En ze heeft een flinke kont.’ Maddie fronste haar voorhoofd en keek naar haar vriendinnen. ‘Ik ben niet de enige aan deze tafel die kattig is. Ik zeg gewoon wat iedereen denkt.’
Dat was waar. ‘Goed,’ zei Clare terwijl ze haar pepermuntkoffie naar haar mond bracht. ‘Af en toe heb ik inderdaad een overweldigende behoefte om mijn poten te likken en mijn gezicht te wassen.’
‘En ik verlang ernaar om de hele dag dutjes in de zon te doen,’ voegde Lucy eraan toe.
Adele hapte naar adem. ‘Ben je zwanger?’
‘Nee.’ Lucy hield haar koffie omhoog, die was opgepept met Kahlúa.
‘O.’ Adeles opwinding was onmiddellijk verdwenen. ‘Ik hoopte erop dat een van ons opschiet en een baby krijgt. Ik begin broeds te worden.’
‘Je hoeft niet naar mij te kijken.’ Maddie stopte de Halloween-foto in haar tas. ‘Ik heb er geen behoefte aan om kinderen te krijgen.’
‘Nooit?’
‘Nee. Ik denk dat ik de enige vrouw ter wereld ben die is geboren zonder het brandende verlangen zich voort te planten.’ Maddie haalde haar schouders op. ‘Hoewel ik het niet erg zou vinden om te oefenen met een knappe man.’
Adele tilde haar koffie op. ‘Inderdaad. Seksuele onthouding is vreselijk.’
‘Zeker weten,’ zei Clare.
Lucy glimlachte. ‘Ik heb een knappe man om mee te oefenen.’
Clare dronk haar koffie op en pakte haar tas. ‘Opschepper.’
‘Ik wil geen man op een permanente basis,’ ging Maddie verder. ‘Ze snurken en pikken de dekens in. Dat is het fijne aan Grote Carlos. Als ik klaar ben, stop ik hem terug in mijn nachtkastje.’
Lucy trok één wenkbrauw op. ‘Grote Carlos? Heb je je…’
Maddie knikte. ‘Ik heb altijd al een Latijnse minnaar willen hebben.’
Clare keek om zich heen om te controleren of iemand Maddie had gehoord. ‘Sst, praat eens wat zachter.’ Niemand van de andere bezoekers keek hun kant op, en Clare keerde zich weer naar haar vriendinnen. ‘Soms ben je niet veilig in het openbaar.’
Maddie leunde over de tafel en fluisterde: ‘Jij hebt er ook een.’
‘Ik heb hem geen naam gegeven!’
‘Wiens naam roep je dan?’
‘Van niemand.’ Ze was altijd heel stil geweest tijdens de seks en begreep niet hoe of waarom een vrouw haar waardigheid kon of wilde verliezen en ging schreeuwen. Ze had altijd gedacht dat ze goed was in bed. Ze probeerde dat in elk geval te zijn, maar luidruchtiger dan een zacht gemompel of gekreun werd ze niet.