‘Verdomme.’ Hij liet zich op de stoel zakken. ‘Ik kan dit niet.’ Hij was op hetzelfde moment verdoofd en opgeladen, alsof hij een sleutel in het stopcontact had gestoken. ‘Ik dacht dat ik het kon, maar ik kan haar leven niet inpakken alsof ze nooit terugkomt.’ Hij voelde een steek achter zijn ogen en hij slikte hard. Hij zette zijn ellebogen op zijn knieën en bedekte zijn gezicht met zijn handen. Een geluid als van een goederentrein dreunde in zijn oren, en hij wist dat het de druk was om zich overal van af te sluiten. Hij zou niet gaan huilen als een hysterische vrouw. Vooral niet in het bijzijn van zijn vader. Als hij het nog een paar seconden kon tegenhouden, zou het voorbijgaan en was hij weer de oude.
‘Het is geen schande dat je van je moeder houdt,’ hoorde hij zijn vader boven het kabaal in zijn hoofd zeggen. ‘Het is juist een teken dat je een goede zoon bent.’ Hij voelde zijn vaders hand op zijn achterhoofd; een zwaar, vertrouwd en troostend gewicht. ‘Je moeder en ik konden niet met elkaar overweg, maar ik weet dat ze ontzettend veel van je hield. Ze was een pitbull als het op jou aankwam. En ze zou nooit hebben toegegeven dat haar zoontje iets verkeerd had gedaan.’
Dat was waar.
‘Ze heeft je voornamelijk alleen opgevoed. Dat heeft ze goed gedaan en ik ben haar daar altijd dankbaar voor geweest. God weet dat ik niet zo vaak aanwezig ben geweest als had gemoeten.’
Sebastian duwde zijn handpalmen tegen zijn ogen en liet zijn handen daarna tussen zijn knieën vallen. Hij keek naar zijn vader, die naast hem stond. Hij haalde diep adem en de steken achter zijn ogen verminderden. ‘Ze heeft het je niet bepaald gemakkelijk gemaakt.’
‘Maak geen verontschuldigingen voor me. Ik had kunnen vechten. Ik had terug kunnen gaan naar de rechtbank.’ Hij verplaatste zijn hand naar Sebastians schouder en kneep er even in. ‘Ik had een heleboel dingen kunnen doen. Ik had iets moeten doen, maar ik… ik dacht dat het niet goed was om erom te vechten en dat we voldoende tijd zouden hebben als je ouder was. Ik had het mis, en daar heb ik spijt van.’
Sebastian had zichzelf ook het een en ander te verwijten. ‘We hebben allemaal spijt.’ Het gewicht van zijn vaders hand voelde als een anker in een plotseling onstabiele wereld. ‘Misschien moeten we daar niet bij stil blijven staan, maar gewoon verdergaan.’
Leo knikte en klopte op Sebastians rug zoals hij had gedaan toen hij een kind was. ‘Waarom neem je geen Slurpee? Daar zul je je beter door voelen, en dan maak ik het hier af.’
Hij glimlachte ondanks zichzelf. ‘Ik ben vijfendertig, pa. Ik drink geen Slurpees meer.’
‘Ook goed, neem dan gewoon een pauze en dan ruim ik deze kamer leeg.’
Sebastian stond op en veegde zijn handen aan de voorkant van zijn spijkerbroek af. ‘Nee. Ik ga een bezem en een stoffer en blik zoeken,’ zei hij. Hij was dankbaar voor zijn vaders stabiele aanwezigheid in het huis.
Elf
De eerste week van december bedekte een lichte sneeuwval de straten van het centrum van Boise en de heuvels waren maagdelijk wit. Er hingen kerstkransen aan de lantaarnpalen en de etalages van de winkels waren feestelijk versierd. Het dik ingepakte winkelpubliek verdrong zich op de trottoirs.
Op de hoek van Eighth Street en Main Street klonk Holly Jolly Christmas zachtjes uit de Piper Pub; de gedempte achtergrondmuziek was een fractie zachter dan het voortdurende geroezemoes van stemmen. De gouden, groene en rode slingers droegen bij aan de feestelijke sfeer van het restaurant, dat twee verdiepingen besloeg.
‘Prettige feestdagen.’ Clare hield haar pepermuntkoffie omhoog en tikte de glazen van haar vriendinnen zachtjes aan. De vier vrouwen hadden net geluncht en genoten nu van koffie met een smaakje in plaats van een dessert.
‘Prettig kerstfeest,’ toostte Lucy.
‘Gelukkig chanoeka,’ zei Adele, hoewel ze niet joods was.
‘Vrolijk Kwanzaa,’ voegde Maddie eraan toe om alle delen van de wereld te dekken, hoewel ze niet Afrikaans-Amerikaans was of ooit een voet in Afrika had gezet.
Lucy nam een slok en zei terwijl ze haar glas neerzette: ‘O, dat vergat ik bijna.’ Ze zocht in haar tas, die aan de leuning van haar stoel hing, en haalde er een paar enveloppen uit. ‘Ik heb er eindelijk aan gedacht om afdrukken mee te nemen van de foto van ons die tijdens het Halloween-feest is genomen.’ Ze gaf een envelop aan Clare, die rechts van haar zat, en schoof twee andere over de tafel.
Lucy en haar echtgenoot, Quinn, hadden een gekostumeerd feest gegeven in hun nieuwe huis in Quill Rid, dat over de stad uitkeek. Clare haalde de foto uit de envelop en zag zichzelf in een bunnypakje naast haar drie vriendinnen staan. Adele was verkleed als een fee met grote gazen vleugels, Maddie was als Sherlock Holmes en Lucy had een ondeugend politiepakje gedragen. Het feest was fantastisch geweest. Net wat ze nodig had gehad na de voorgaande moeilijke maanden. Aan het eind van oktober was haar hartenpijn iets verminderd en ze was zelfs uitgevraagd door Darth Vader. Zonder zijn helm was Darth aantrekkelijk op een macho-agentachtige manier. Hij had een baan, hij had al zijn tanden en zijn haar en hij leek honderd procent heteroseksueel te zijn. De oude Clare had zijn uitnodiging voor een etentje aangenomen met de onderbewuste hoop dat de ene man het verlies van de ander kon verzachten. Maar hoewel ze gevleid was, had ze geweigerd. Het was te vroeg om afspraakjes te maken.