Nadat Leo en Sebastian de keuken hadden uitgeruimd, pakten ze wat kranten en kartonnen dozen en liepen naar Sebastians oude slaapkamer. De houten vloer kraakte onder hun voeten en het zonlicht dat door de witte vitrage naar binnen stroomde, scheen op de rijen sneeuwbollen. Hij verwachtte half haar daar te zien staan, de planken afstoffend met een roze plumeau in haar hand.
Sebastian zette twee dozen op de tafel en een stapel kranten op de vouwstoel die hij eerder had neergezet. Hij sloot de herinnering aan zijn moeder met haar plumeau in haar hand bewust buiten. Hij pakte een sneeuwbol die hij voor haar uit Rusland had meegenomen en draaide hem in zijn hand. Witte sneeuwvlokken dwarrelden rond de Basiliuskathedraal op het Rode Plein.
‘Wel heb ik ooit… Wie had gedacht dat Carol dit ding al die jaren had bewaard.’
Sebastian keek naar Leo, die een oude sneeuwbol oppakte van Cannon Beach, Oregon. Een zeemeermin zat op een rots en kamde haar blonde haar terwijl er stukjes glitter en schelp om haar heen dreven.
‘Ik heb deze tijdens onze huwelijksreis voor je moeder gekocht.’
Sebastian pakte een stuk krant en wikkelde de Russische sneeuwbol erin. ‘Dat is een van haar oudste. Ik wist niet dat jij die aan haar had gegeven.’
‘Ja. Ik vond dat de zeemeermin op haar leek.’ Zijn vader keek op. De diepe lijnen rond zijn ooghoeken werden nog dieper en er speelde een vage glimlach rond zijn mond. ‘Behalve dat je moeder zeven maanden zwanger was van jou.’
‘Dat wist ik wel.’ Hij stopte de sneeuwbal in de doos.
‘Ze was ontzettend mooi en vol levenslust. Een echte schoonheid.’ Leo bukte zich en pakte een stuk papier. ‘Ze wilde alles op volle kracht, alsof ze in een achtbaan zat, en ik…’ Hij zweeg en schudde zijn hoofd. ‘Ik hield van kalmte.’ Hij pakte de sneeuwbol in. Boven het geluid van het papier zei hij: ‘Nog steeds, denk ik. Je lijkt meer op je moeder dan op mij. Jij houdt ervan om opwinding na te jagen.’
Niet meer zoveel. In elk geval niet meer zoals hij een paar maanden geleden had gedaan. ‘Misschien ga ik het iets rustiger aan doen.’
Leo keek naar hem.
‘Na deze laatste reis denk ik er serieus over na om mijn paspoort aan de wilgen te hangen. Ik heb nog een paar opdrachten en daarna wil ik alleen als freelancer gaan werken. Misschien neem ik zelfs een tijdje vrij.’
‘Wat wil je dan gaan doen?’
‘Ik weet het niet zeker. Ik weet alleen dat ik geen buitenlandse opdrachten meer wil aannemen. In elk geval voorlopig.’
‘Kun je dat doen?’
‘Natuurlijk.’ Praten over zijn werk hield zijn gedachten weg bij wat hij aan het doen was. Hij pakte een sneeuwbol uit Reno, Nevada, en wikkelde hem in een stuk papier. ‘Hoe is de nieuwe Lincoln?’
‘Die rijdt als een zonnetje.’
‘En hoe is het met Joyce?’ vroeg hij. Het kon hem geen zier schelen, maar denken aan Joyce was beter dan denken aan wat hij aan het doen was.
‘Ze is een lijst met voorbereidingen voor Kerstmis aan het samenstellen. Dat maakt haar altijd gelukkig.’
‘Het is nog niet eens oktober.’
‘Joyce houdt ervan om vooruit te plannen.’
Sebastian legde de ingepakte sneeuwbol in de doos. ‘En Clare? Heeft ze het verbreken van haar relatie met die homoseksuele vent verwerkt?’ vroeg hij, gewoon om te blijven praten.
‘Ik weet het niet. Ik heb haar de laatste tijd niet zo vaak gezien, maar ik betwijfel het. Ze is een erg gevoelig meisje.’
Dat was nog een extra reden om bij haar uit de buurt te blijven. Gevoelige meisjes hielden van langdurige relaties. En hij was nooit een man geweest die ergens langdurig bij betrokken was. Hij pakte een Tovenaar van Oz-sneeuwbol met Dorothy en Toto die de weg van gele stenen volgen. Hoewel het nooit zou gebeuren, dwaalden zijn gedachten af naar de mogelijkheid om een of twee nachten met Clare door te brengen. Hij zou het niet erg vinden om haar naakt te zien, en hij wist zeker dat ze baat zou hebben bij een paar rondjes seks. Het zou haar ontspannen en een opkikker geven. Het zou wekenlang een glimlach op haar gezicht toveren.
In zijn hand klonken de eerste tonen van Somewhere over the Rainbow uit het muziekdoosje aan de onderkant van de sneeuwbol. De klassieker van Judy Garland was de favoriet van zijn moeder geweest, en alles binnen in Sebastian stopte. Duizend tintelingen liepen over zijn ruggengraat naar boven en verstrakten zijn hoofdhuid. De sneeuwbol viel uit zijn handen en sloeg stuk op de grond. Sebastian keek naar het water dat op zijn schoenen spatte, en naar Dorothy, Toto en een stuk of tien kleine vliegende apen die over de vloer schoven. De muur die hij rond zijn ziel had opgebouwd, versplinterde net als het gebroken glas aan zijn voeten. Het enige vaste anker in zijn leven was weg. Weg, en ze kwam niet terug. Ze zou haar sneeuwbollen nooit meer afstoffen of zich druk maken over bijpassende schoenen. Hij zou haar nooit meer horen zingen met haar matige sopraanstem of tegen hem zeuren dat hij langs moest komen zodat ze zijn haar kon knippen.