Hij moest zijn moeders huis verkopen. Haar beste vriendin en zakenpartner, Myrna, had de kappersartikelen uit de salon gehaald en had alle planten meegenomen. Ze had de blikjes en droge waren aan de plaatselijke voedselbank gedoneerd en het enige wat hij nog moest doen, was bedenken wat hij met de rest van zijn moeders spullen ging doen. Als hij dat eenmaal achter de rug had, zou zijn leven weer normaal zijn.
Hij pakte de zeep, zeepte zijn handen in en waste zijn gezicht. Hij dacht aan zijn vader en vroeg zich af waar die mee bezig was. Waarschijnlijk rozen snoeien. Daarna dacht hij aan Clare, en vooral aan de avond waarop hij haar had gekust. Wat hij Clare had verteld, was de waarheid geweest. Hij zou er alles voor over hebben gehad om ervoor te zorgen dat ze stopte met huilen. De tranen van een vrouw waren zowat het enige ter wereld waardoor hij zich hopeloos voelde. En, redeneerde hij, Clare kussen had een beter idee geleken dan haar slaan of een kever in haar haar gooien, zoals hij als kind had gedaan.
Hij draaide zijn gezicht naar het plafond en spoelde de zeep weg. Hij had tegen haar gelogen. Toen hij zich verontschuldigde voor de kus had hij er helemaal geen spijt van gehad. Geen greintje spijt. Een van de moeilijkste dingen die hij ooit had gedaan, was zich omdraaien en haar in de schaduw laten staan. Een van de moeilijkste, maar de verstandigste. Van alle single vrouwen die hij kende, was Clare Wingate degene die het minst geschikt was voor zoenen en aanraken en naakt rondrollen. In elk geval voor hem.
Maar dat weerhield hem er niet van om aan haar te denken. Aan haar ronde borsten en donkerroze tepels. Begeerte kronkelde in zijn onderbuik terwijl hij zijn ogen dichtdeed en eraan dacht hoe hij haar tepels hard zou maken door met zijn vingers de rand van haar roze string te volgen, langs haar heup naar het zijden driehoekje dat haar kruis bedekte.
Zijn ballen verstrakten en hij werd keihard. Hij dacht eraan hoe ze haar mooie mond op hem gebruikte en de seksuele begeerte stroomde door zijn aderen, maar er was niemand die de douche in zou glippen om die behoefte voor hem te bevredigen. Hij kon iemand bellen om naar hem toe te komen, dacht hij, maar het voelde niet goed om de ene vrouw te vragen iets af te maken wat de andere vrouw was begonnen. Met Clare in zijn gedachten zorgde hij voor zichzelf.
Na zijn douche sloeg Sebastian een handdoek om zijn middel en liep naar de keuken. Het was een beetje een raar idee dat hij daarnet over Clare had gefantaseerd. Niet alleen was zij het vreemde meisje uit zijn jeugd, maar ze mocht hem niet eens. Gewoonlijk probeerde hij te fantaseren over vrouwen die hem geen idioot vonden.
Hij schonk een kop koffie in en pakte de telefoon die op het aanrecht stond. Hij koos een nummer en wachtte terwijl hij overging.
‘Hallo,’ antwoordde Leo na de vijfde keer overgaan.
‘Ik ben terug,’ zei hij terwijl hij de gedachte aan Clare verdrong. Zelfs na alle tijd die ze onlangs samen hadden doorgebracht, was het nog steeds een beetje een vreemd gevoel om zijn vader te bellen.
‘Hoe was je reis?’
Sebastian pakte zijn beker. ‘Goed.’
Ze praatten wat over het weer en toen vroeg Leo: ‘Kom je binnenkort weer deze kant op?’
‘Ik weet het niet. Ik moet mijn moeders huis leeghalen en het in orde maken voor de verkoop.’ Op het moment dat hij dat zei, kromp een deel van hem in elkaar bij de gedachte dat hij zijn moeders leven in dozen moest verpakken. ‘Ik heb het uitgesteld.’
‘Het zal zwaar zijn.’
Dat was een understatement en Sebastian lachte zonder er echt de humor van in te zien. ‘Ja.’
‘Wil je dat ik je help?’
Hij deed zijn mond open voor een automatische weigering. Hij kon best een paar dozen inpakken. Dat was geen enkel probleem. ‘Bied je het aan?’
‘Als je me nodig hebt.’
Het waren gewoon spullen. Zijn moeders spullen. Ze had absoluut niet gewild dat Leo in haar huis rondliep, maar zijn moeder was er niet meer en zijn vader bood aan hem te helpen. ‘Dat zou ik op prijs stellen.’
‘Ik zal tegen Joyce zeggen dat ik een paar dagen weg ben.’
De keuken inpakken was gemakkelijker dan Sebastian had verwacht. Hij was in staat om zich af te sluiten terwijl Leo en hij naast elkaar aan het werk waren. Zijn moeder had nooit van porselein of kristal gehouden. Ze had gegeten van een eenvoudig wit Corelle-servies, zodat ze een bord kon vervangen als het brak. Ze had haar glazen bij Wal-Mart gekocht, zodat het geen ramp was als ze er een liet vallen. Haar schalen en pannen waren oud en in redelijk goede staat omdat ze nauwelijks kookte, vooral niet toen Sebastian het huis uit was gegaan.
Maar hoewel zijn moeder niet materialistisch was geweest, was ze tot de dag dat ze stierf wel heel nauwgezet over haar uiterlijk geweest. Ze was kieskeurig geweest over haar haar, de kleur van haar lippenstift en of haar schoenen bij haar tas pasten. Ze hield ervan om oude Judy Garland-nummers te zingen, en als ze in de stemming was om met geld te smijten kocht ze een sneeuwbol. Ze had er zoveel dat ze Sebastians oude slaapkamer had omgebouwd tot een showroom voor haar collectie. Ze had de muren bedekt met op maat gemaakte planken en Sebastian had haar er altijd van verdacht dat ze dat had gedaan zodat hij niet meer thuis kon komen wonen.