Terwijl Clare achteruit de parkeerplek af reed, zocht ze in de console naar haar zonnebril. Als ze Sebastian in dit leven weer onder ogen kwam, zou dat te vroeg zijn, dacht ze. Ze nam aan dat zijn aanbod om haar thuis te brengen vriendelijk was, maar dan in typische Sebastian-stijl; hij had het verpest door haar onvergetelijke herinneringen aan te bieden. Terwijl ze begon te rijden, beschermde ze haar ogen met haar gouden Versace.
Ze vermoedde dat hij bij zijn vader logeerde, net als hij als jongen altijd had gedaan wanneer zijn moeder hem voor de zomer van Seattle naar Idaho stuurde. En omdat ze niet van plan was om binnenkort bij haar moeder op visite te gaan, wist ze dat het risico niet groot was dat ze Sebastian zou terugzien.
Ze draaide het parkeerterrein af en reed door Chinden Boulevard naar Americana.
Sebastians vader, Leonard Vaughan, werkte al bijna dertig jaar voor haar familie. Zolang Clare zich kon herinneren, had Leo in het verbouwde koetshuis gewoond op haar moeders landgoed aan Warm Springs Avenue. Het hoofdgebouw was gebouwd in 1890 en stond geregistreerd bij de Idaho Historical Society. Het koetshuis stond achteraan op het landgoed, half verborgen door oude wilgenbomen en bloeiende rode kornoelje.
Clare kon zich niet voor de geest halen of Sebastians moeder ooit met Leo in het koetshuis had gewoond, maar ze dacht het niet. Het leek erop dat Leo daar altijd alleen had gewoond; hij hield toezicht op het huis en het landgoed en speelde af en toe voor chauffeur.
De rij stoplichten in Americana die de parken Ann Morrison en Katherine Albertson met elkaar verbond, sprong op groen terwijl Clare erdoor scheurde. Ze was al meer dan twee maanden niet bij haar moeder geweest. Niet sinds de ochtend dat Joyce Wingate aan een kamer vol Junior League-vriendinnen had verteld dat Clare liefdesromans schreef, alleen om haar te ergeren. Clare had altijd geweten wat haar moeder van haar boeken vond, maar Joyce negeerde haar carrière en deed in plaats daarvan alsof ze ‘vrouwenfictie’ schreef – tot de dag dat er een artikel over Clare in de Idaho Statesman was verschenen en het onaangename geheim van de Wingates uit de kast was gekomen en opzien baarde in de Life-sectie. Clare Wingate, die schreef onder het pseudoniem Alicia Grey en was afgestudeerd aan Boise State University en Bennington, schreef historische liefdesromans. En ze schreef ze niet alleen, ze had er succes mee en ze was niet van plan ermee te stoppen.
Sinds de tijd dat Clare oud genoeg was om woorden achter elkaar te zetten, had ze verhalen verzonnen. Verhalen over een denkbeeldige hond met de naam Chip of de heks die op de zolder van de buren woonde. Het had niet lang geduurd voordat het van nature romantische karakter van Clare en haar liefde voor schrijven zich deden gelden en Chip een poedelvriendinnetje had gevonden, Suzie, en de heks die op de zolder van de buren woonde trouwde met een tovenaar die heel veel leek op Billy Idol in zijn de White Wedding-video.
Vier jaar geleden was haar eerste historische liefdesroman gepubliceerd en haar moeder moest nog steeds herstellen van de schok en de schaamte. Tot het artikel in de Statesman was Joyce in staat geweest om net te doen alsof Clares carrièrekeuze een voorbijgaande fase was, en dat ze, als ze eenmaal over haar fascinatie voor ‘rotzooi’ heen was, ‘echte boeken’ zou gaan schrijven.
Literatuur die het waard was om in de Wingate-bibliotheek te staan.
In de bekerhouder tussen de stoelen van haar auto ging Clares mobiel over. Ze pakte hem op, zag dat het haar vriendin Maddie was en stopte hem terug. Ze wist dat haar vriendin bezorgd was, maar ze had er geen behoefte aan om te praten. Haar drie hartsvriendinnen waren de allerbeste vrouwen die ze om zich heen kon wensen en ze zou later met ze praten, maar niet nu.
Ze wist niet hoeveel Maddie wist over de afgelopen avond, maar Maddie schreef boeken over waar gebeurde misdaden en maakte overal een soort psychotisch moordenaarhersenspinsel van. Adele bedoelde het net zo goed. Ze schreef fantasyboeken en had de neiging om mensen op te vrolijken door bizarre verhalen uit haar persoonlijke leven te vertellen, en Clare had er op dit moment geen behoefte aan opgevrolijkt te worden. En Lucy was net getrouwd. Een belangrijke filmstudio had onlangs een optie genomen op de rechten van Lucy’s laatste thriller. Clare wist dat Lucy het op dit moment helemaal niet kon gebruiken dat Clares problemen ook maar iets van haar geluk zouden overschaduwen.
Ze draaide Crescent Rim Drive op en reed langs de huizen die op de parken en de stad eronder uitkeken. Hoe dichter ze bij het huis kwam dat ze met Lonny deelde, des te meer draaide haar maag. Toen ze de auto de oprit op draaide van het lichtblauw met witte victoriaanse huis waar ze al vijf jaar woonde, prikten haar ogen door de pijnlijke emotie die ze niet langer in kon houden.
Hoewel ze wist dat het voorbij was met Lonny, hield ze van hem. Voor de tweede keer die ochtend verstrakte haar hoofdhuid en ze werd overvallen door een déjà vu.