‘Dank je.’ Clare beet op haar onderlip. ‘Denk ik.’
‘Graag gedaan.’ Maddie zette haar glas op tafel en stond op. ‘Ik moet ervandoor.’
‘Echt?’
‘Ik ook,’ verkondigde Adele. ‘Ik heb een date.’
Clare stond op. ‘Daar heb je niets over gezegd.’
‘Nee, maar vandaag was voor jou, en ik wilde niet over mijn afspraakje praten als jouw leven niet zo geweldig is.’
Nadat de twee vrouwen afscheid hadden genomen van Sebastian, liep Clare met ze mee naar de voordeur.
‘Vertel. Wat is er tussen jou en Sebastian?’ vroeg Maddie fluisterend terwijl ze de veranda op liepen.
‘Niets.’
‘Hij kijkt naar je alsof er meer is,’ voegde Adele eraan toe. ‘Toen je de kamer uit liep om een biertje voor hem te halen, volgde hij je met zijn ogen.’
Clare schudde haar hoofd. ‘Dat betekent helemaal niets. Hij hoopte waarschijnlijk dat ik zou struikelen en zou vallen of zoiets gênants.’
‘Nee.’ Adele schudde haar hoofd terwijl ze in haar tas naar haar sleutels zocht. ‘Hij keek naar je alsof hij zich voorstelde hoe je er naakt uitziet.’
Clare vertelde niet dat hij zich dat niet hoefde voor te stellen. Dat wist hij min of meer al.
‘En hoewel ik dat normaal gesproken verontrustend vind in een man, was het heel opwindend toen hij dat deed.’ Maddie dook ook in haar tas op zoek naar haar sleutels. ‘Ik denk dus dat je ervoor moet gaan.’
Wie zijn deze vrouwen? ‘Hallo. Vorige week was ik verloofd met Lonny. Weten jullie nog?’
‘Je hebt een man nodig om weer op gang te komen.’ Adele liep de veranda af. ‘En daarvoor is hij perfect.’
Maddie knikte en volgde Adele over het voetpad naar hun auto’s, die op de oprit stonden geparkeerd. ‘Door naar een man te kijken kun je vaststellen of hij flink geschapen is.’
‘Tot ziens,’ zei Clare en ze deed de deur dicht. Maddie werd volledig in beslag genomen door mannen die flink geschapen waren, dacht Clare, waarschijnlijk omdat ze jarenlang niet in de buurt van een flinke maat was geweest. En Adele… Ze had al een tijd het vermoeden dat Adele soms in de fantasiewereld leefde waarover ze schreef.
Acht
Toen Clare de zitkamer in liep, stond Sebastian met zijn rug naar haar toe te kijken naar het portret van haar moeder en haar dat was genomen toen Clare zes was. ‘Je was schattiger dan ik me herinner,’ zei hij.
‘Het is een paar keer geretoucheerd.’
Hij grinnikte terwijl hij zijn aandacht richtte op een foto van Cindy, helemaal opgepoetst en opgedirkt met een roze strik in haar haar. ‘Dit moet je verwijfde bastaard zijn.’
Cindy was erkend door de American Kennel Club en was lid van de yorkshireterriër Club van Amerika. Nauwelijks een bastaard dus. ‘Ja. Van mij en van Lonny, maar hij heeft haar meegenomen toen hij vertrok.’ Ze miste haar hond vreselijk toen ze naar de foto keek.
Hij deed zijn mond open om nog iets te zeggen, maar schudde zijn hoofd en keek in plaats daarvan door de kamer. ‘Dit lijkt heel erg op je moeders huis.’
Haar huis leek helemaal niet op dat van haar moeder. Haar smaak was victoriaans, terwijl de smaak van haar moeder naar Frans klassiek neigde. ‘In welk opzicht?’
‘Veel spullen.’ Zijn blik bleef op haar hangen. ‘Maar jouw huis is meisjesachtiger. Net als jij bent.’
Hij zette zijn biertje op de schoorsteenmantel. ‘Ik heb iets voor je, iets wat ik je niet wilde geven in het bijzijn van je vriendinnen. Voor het geval je niets hebt verteld over de nacht in het Double Tree.’ Hij greep in de voorzak van zijn cargobroek. ‘Ik geloof dat dit van jou is.’
Hij hield haar diamanten oorbel tussen zijn vingers. Clare wist niet wat verbazingwekkender was: het feit dat hij de oorbel had gevonden en terugbracht, of dat hij er in het bijzijn van haar vriendinnen niet over had gepraat. Beide gebaren waren onkarakteristiek attent. Aardig zelfs.
Hij pakte haar hand in de zijne en legde de diamanten oorbel in haar palm. De hitte van zijn hand trok in haar huid en verspreidde zich naar de toppen van haar vingers. De sensatie was verontrustend, en net zo ongewild als de herinnering aan wat hij had gedragen, of liever gezegd, wat hij niet had gedragen, die in haar hoofd doordrong en in haar hersenen bleef steken. ‘Ik dacht dat ik hem voorgoed kwijt was.’ Ze keek in zijn ogen. Er was iets puur fysieks aan Sebastian. Een combinatie van koele kracht en warme seksuele energie die onmogelijk te negeren was. ‘Het zou moeilijk zijn geweest om er een passende oorbel bij te vinden.’
‘Ik vergat steeds hem aan je te geven als je bij je moeder was.’
Zijn duim raakte de hare en de warmte verspreidde zich over haar handpalm. Ze kneep haar hand tot een vuist om de hete prikkels tegen te houden, en ze duwde haar vingers strak tegen elkaar om te voorkomen dat het gevoel zich via haar pols naar haar borstkas verspreidde. Te laat, ze trok haar hand weg. Ze was oud genoeg om de warmte die haar huid raakte te herkennen. Ze wilde niets voelen voor Sebastian, of voor welke andere man dan ook. Niets. Ze had net een twee jaar durende relatie achter de rug. Het was te vroeg, maar dit gevoel had niets te maken met diepe emoties en alles met begeerte. ‘Vertel me wat er zaterdagavond in het Double Tree is gebeurd.’