Helaas had ze niet naar zichzelf geluisterd.
Voordat Clare haar ogen opendeed op de ochtend na Lucy’s bruiloft, bekroop haar een gevoel van déjà vu. Haar hoofd bonkte en ze gluurde door gezwollen oogleden naar het ochtendlicht dat door een brede kier in de zware gordijnen naar binnen stroomde en op de goudbruine sprei viel die zwaar op haar lag. Paniek snoerde haar keel dicht en ze kwam snel overeind, terwijl het geluid van haar hartslag in haar oren bonkte. De sprei gleed van haar naakte borsten en viel op haar schoot.
In de lichte schaduwen van de kamer zag ze het extra grote bed, een bureau en muurlampen. In de televisiekast aan de overkant werd het zondagochtendnieuwsprogramma op de televisie uitgezonden; het geluid stond zo zacht dat het nauwelijks te horen was. Het kussen naast haar was leeg, maar het zware zilveren polshorloge op het nachtkastje en het geluid van stromend water achter de gesloten badkamerdeur vertelden haar dat ze niet alleen was.
Ze duwde de sprei opzij en sprong uit bed. Tot haar ontzetting droeg ze niets van de dag ervoor, behalve een vleugje Escada en een roze string. Ze greep de roze bustier die bij haar voeten lag en zocht haar jurk. Hij hing over een kleine bank, samen met een verschoten Levi’s.
Er was geen twijfel mogelijk, ze had het weer gedaan, en net als die andere paar keren in de afgelopen jaren kon ze zich de belangrijke details niet herinneren vanaf een bepaald moment in de avond.
Ze herinnerde zich Lucy’s huwelijk in St. John’s Cathedral en de receptie daarna in het Double Tree Hotel. Ze herinnerde zich dat ze geen champagne meer had voor de eerste serie toosten, waardoor ze haar glas verschillende keren moest bijvullen. Ze herinnerde zich dat ze haar champagneglas had ingeruild voor een glas dat was gevuld met gin-tonic.
Daarna was alles een beetje wazig geworden. In een door drank veroorzaakte mist herinnerde ze zich dat ze op de receptie had gedanst, en ze had een vage vernederende herinnering dat ze Fat Bottomed Girls had gezongen. Ergens. Ze had flitsen van haar vriendinnen, Maddie en Adele, die een kamer in het hotel voor haar regelden zodat ze haar roes kon uitslapen voordat ze naar huis ging om de confrontatie met Lonny aan te gaan. De minibar. Had ze beneden in de bar gezeten? Misschien. Daarna was er niets meer.
Clare sloeg de bustier rond haar middel en maakte de haakjes tussen haar borsten vast terwijl ze door de kamer naar de bank liep. Halverwege struikelde ze over een roze satijnen pump. De enige glasheldere herinnering in haar hoofd was die van Lonny en de servicemonteur.
Haar hart kromp ineen, maar ze had geen tijd om te blijven stilstaan bij de pijn en de totale verbijstering over wat ze had gezien. Ze zou straks afrekenen met Lonny, maar eerst moest ze uit deze hotelkamer zien te komen.
Met de bustier halverwege tussen haar borsten vastgehaakt, reikte ze naar haar roze poederdonzen bruidsmeisjesjurk. Ze gooide hem over haar hoofd en vocht met de meters tule, draaide en trok, vocht en duwde, tot deze rond haar middel zat. Buiten adem schoof ze haar armen door de spaghettibandjes en reikte naar achteren om de rits en de kleine knoopjes aan de achterkant van de jurk vast te maken.
Het geluid van stromend water verstomde en Clares aandacht schoot naar de gesloten badkamerdeur. Ze greep haar avondtasje van de bank en rende in een wolk tule door de kamer. Ze hield de voorkant van haar jurk met één hand omhoog en pakte haar pumps met de andere. Er waren ergere dingen dan wakker worden in een onbekende hotelkamer, zei ze tegen zichzelf. Als ze thuis was, zou ze iets bedenken wat erger was.
‘Ga je nu al weg, Claresta?’ vroeg een rauwe mannenstem maar een meter achter haar.
Clare kwam abrupt tot stilstand tegen de gesloten deur. Alleen haar moeder noemde haar Claresta. Ze draaide haar hoofd om en haar tasje en een pump vielen met een gedempte bonk op de vloer. Het bandje van haar jurk gleed van haar schouder terwijl haar blik werd getrokken naar een witte handdoek die rond de onderste rij van een buik met een hard sixpack was geslagen. Een druppel water gleed langs de donkerblonde streep haren op zijn gebruinde maag, en Clare keek omhoog naar de duidelijk aanwezige borstspieren die waren bedekt met strakke bruine huid en korte natte krullen. Een tweede handdoek hing rond zijn nek, en haar blik gleed verder langs zijn keel en de met stoppels bedekte kin naar een mond die vertrok in een ondeugende glimlach. Ze slikte en keek daarna in diepgroene ogen die waren omringd met dikke wimpers. Ze kende die ogen.
Hij duwde een schouder tegen de badkamerdeurpost en vouwde zijn armen voor zijn brede borstkas over elkaar. ‘Goedemorgen.’
Zijn stem was anders dan de laatste keer dat ze hem had gehoord. Lager, veranderd van een jongen in een man. Ze had zijn glimlach meer dan twintig jaar niet gezien, maar die herkende ze ook. Het was dezelfde glimlach die hij had gehad toen hij haar overhaalde om oorlogje of doktertje of truth or dare te spelen. Elk spelletje was er gewoonlijk mee geëindigd dat ze iets verloor. Haar geld. Haar waardigheid. Haar kleren. En soms alle drie.