‘Ik kan zonder. Ik zweer dat het alleen deze ene keer is gebeurd,’ zei Lonny, alsof ze hem zou geloven als hij het maar vaak genoeg herhaalde. ‘Ik hou van ons leven.’
Ja, hij hield van hun leven. Hij hield alleen niet van haar. Er was een tijd in haar leven geweest dat ze misschien inderdaad had geluisterd. Dat had het resultaat niet veranderd, maar ze zou het gevoel hebben gehad dat ze moest luisteren. Dat ze misschien moest proberen hem te geloven of dat ze hem moest begrijpen, maar vandaag niet. Ze had er genoeg van om de koningin van de ontkenning te zijn. Om zoveel van haar leven te investeren in mannen die niet voor honderd procent in haar leven investeerden.
‘Je hebt tegen me gelogen en je hebt me gebruikt om je leugen te kunnen leven,’ zei ze tegen hem. ‘Ik ben niet van plan om jouw leugen nog langer te leven.’
Toen hij zich realiseerde dat ze niet van gedachten zou veranderen, gedroeg hij zich als een typische man en werd hij gemeen. ‘Als je avontuurlijker was geweest, had ik mijn heil niet buiten onze relatie hoeven te zoeken.’
Hoe meer Clare erover dacht, des te zekerder was ze ervan dat haar derde vriend hetzelfde excuus had gebruikt toen ze hem met de stripper had betrapt. In plaats van zich te schamen, had hij haar uitgenodigd om mee te doen.
Clare vond het niet buitensporig of egoïstisch van haar dat ze wilde dat de man die van haar hield genoeg aan haar had. Ze wilde geen triootjes, geen zwepen en kettingen, en geen enge hulpmiddelen.
Lonny was niet de eerste man in haar leven die haar hart had gebroken. Hij was gewoon de laatste. Het was begonnen met haar eerste liefde, Allen. Daarna kwam Josh, de drummer van een slechte band. De volgende was Sam, een basejumper en extreme mountainbiker. Daarna had ze Rod de advocaat en Zack de crimineel gehad. Ze waren ieder anders dan hun voorganger geweest, maar uiteindelijk – of zij het nou uitmaakte of dat de ander dat deed – was geen van de relaties blijvend geweest.
Ze schreef over de liefde. Grote, meeslepende, groter-dan-het-leven liefdesverhalen. Maar ze was zo’n ongelooflijke mislukkeling als het om de liefde in haar eigen leven ging. Hoe kon ze erover schrijven? Hoe kon ze het weten en voelen, en het toch zo verkeerd doen? Telkens weer?
Wat was er mis met haar?
Hadden haar vriendinnen gelijk? Had ze op een onderbewust niveau geweten dat Lonny homo was? Had ze het geweten op het moment dat ze excuses voor hem maakte? Op het moment dat ze zijn excuus voor zijn gebrek aan seksuele interesse had geaccepteerd? Op het moment dat ze zichzelf de schuld had gegeven?
Clare keek in de spiegel boven de toilettafel naar de donkere kringen onder haar ogen. Hol. Leeg. Net als Lonny’s sokkenla. Net als haar leven. Alles was verkeerd. Ze had de afgelopen twee dagen zoveel verloren. Haar verloofde en haar hond, haar geloof in zielsverwantschap en de tweekaraats diamanten oorbel van haar moeder.
Ze had vlak nadat ze die ochtend was thuisgekomen, gemerkt dat ze de oorbel miste. Het zou haar heel wat moeite kosten, maar ze moest een passende diamanten oorbel vinden om het verloren exemplaar te vervangen. Het zou minder gemakkelijk zijn om iets te vinden om de leegte te vervangen.
Ondanks haar uitputting dwong de behoefte om te vluchten en de leegte op te vullen haar overeind. Er schoot een lange lijst van dingen die ze nodig had door haar hoofd. Ze had een winterjas nodig. Het was augustus en als ze zich niet haastte zou de wollen jas die ze op bebe.com had gezien, uitverkocht zijn. En ze had de nieuwe Coach-tas nodig waar ze haar oog op had laten vallen bij Macy’s. In het zwart, zodat hij paste bij de Bebe-jas. Of rood… of allebei. Als ze bij Macy’s was, kon ze meteen wat Estée Lauder-mascara en Benefits Browzing voor haar wenkbrauwen meenemen. Ze had van allebei niet veel meer.
Op weg naar het winkelcentrum zou ze bij Wendy’s stoppen en een grote friet bestellen. Ze zou een mierzoet kaneelbroodje halen bij van mevrouw Powell, en daarna zou ze naar See gaan voor een pond toffees en…
Clare ging weer op het bed zitten en bood weerstand aan de behoefte om de leegte te vullen met materie. Voedsel. Kleren. Mannen. Als ze er echt genoeg van had om de koningin van de ontkenning te zijn, moest ze haar leven onder een vergrootglas leggen en toegeven dat zich volproppen, haar klerenkast vullen of een man nemen nog nooit had geholpen om de angstaanjagende leegte in haar borstkas te vullen. Niet voor lang, en na afloop bleef ze achter met een paar kilo die haar naar de sportschool dwongen, kleren die uit de mode waren en een lege sokkenla.
Misschien had ze een psycholoog nodig. Een objectief iemand die in haar hoofd keek en haar vertelde wat er mis was met haar en hoe ze haar leven op orde moest krijgen.
Misschien had ze alleen een lange vakantie nodig. Wat ze in elk geval nodig had was even geen junkfood, creditcards en mannen. Ze dacht aan Sebastian en de witte handdoek die hij rond zijn heupen had gewikkeld. Ze had een lange onderbreking nodig van alles wat met testosteron te maken had.