Ten slotte, als ook het laatste document is ondertekend, notarieel bekrachtigd en bestempeld, mogen we weg. Ryan controleert zijn BlackBerry en loopt naar de glazen wand om iemand te bellen. Ik gebaar dat ik op de gang op hem zal wachten en ga samen met Citrine op zoek naar de wc’s. We lopen door de doolhof aan gangen in het binnenste van het gebouw, langs ruimtes vol uitgeputte, niet-gedouchte twintigers die het geld voor de van ramen voorziene vennoten verdienen.
Citrine houdt de zware formica deur voor me open. ‘Ik vind het zo enig om je weer te zien.’
‘Insgelijks,’ zeg ik.
‘Ik heb Wonderboys helemaal gelezen,’ zegt ze.
‘O?’ Ik wil net de deur van een wc-hokje openmaken.
‘Je had het me aangeraden. Op onze tiende reünie.’
‘O, mijn god.’ Nu herinner ik me het feest weer waarvoor ik al mijn airmiles had ingewisseld. ‘Ja, nou je het zegt, ik was toen wild van Chabon. Hoe vond je het?’
‘Fantastisch. Heb je Straight Man gelezen?’ hoor ik haar vanachter het grijze tussenschot vragen.
‘Van Richard Russo? Ik was het wel van plan… Ik moet het eens kopen…’
‘Nee, niet doen!’ kapt ze me af terwijl ze naar de wastafels loopt, haar jasje uittrekt en het over haar arm hangt om haar handen te wassen. Eronder draagt ze een Rage Against the Machine-t-shirt. Ik voeg me bij haar en ze glimlacht naar me in de spiegel. ‘Dit is mijn we-gaan-naar-een-dure-notarisoutfit – mooi?’ Ik glimlach terug. ‘Maar goed, ik geef het atelier en de wanden vol pockets eraan. Heb je zin om te komen eten? Dan kan ik je volproppen.’
Ik kan mijn oren niet geloven. Nodigt ze me uit? ‘Heel graag,’ zeg ik.
‘Ooit zullen ze nog eens een zeep uitvinden waarmee je die verf eraf krijgt.’ Ze droogt haar veelkleurige, niet schoon te krijgen handen af, maakt haar tas open en diept er een visitekaartje uit op, steenrood aan de ene kant en Miró-blauw aan de andere, met haar naam en informatie over haar galerie in knalgeel. ‘Wat dacht je van woensdag?’
‘O, ja, perfect, zeg ik,’ en ik geef haar mijn eigen visitekaartje uit de kopieerwinkel met een logo dat mijn oma heeft ontworpen.
‘Super.’ Ze trekt de pen uit haar knot en laar haar fameuze roodblonde lokken tot aan haar middel vallen als in een Garnier-spotje. Met de pen tussen haar tanden draait ze de knot weer op en zet hem weer vast. ‘Bel maar als er iets is. Anders haal ik je van de L-trein.’
‘De L-trein?’
‘Ik woon in Williamsburg.’ Ze wijst naar haar Chanel-jasje. ‘Beoordeel een kunstenares nooit op haar getrouwde-damesknoopjes.’
‘Schat!’ Oma zwaait de gematteerd stalen deur van haar nieuwe loft open, gehuld in een kimono en zwartsatijnen slippers. ‘Waar is Ryan?’ vraagt ze. Ze geeft me snel een zoen en gaat dan verder met de voorbereidingen voor het etentje waarbij ze mijn vrienden zal terugzien, voor wie ze altijd een surrogaatgrootmoeder uit een sprookje is geweest. Ik laat mijn zware tas zakken, die vol materiaal zit na een middag oriëntatietraining voor mijn cliënt.
‘O, Ryan kon niet weg van kantoor. Het spijt hem,’ zeg ik, stiekem opgelucht dat ik een paar uur kan doorbrengen met oude vrienden en een drankje voordat we verdergaan met Het Babygesprek en Babygesprek: het vervolg.
‘Nou, poep,’ zegt Josh, mijn beste vriend van de universiteit, en hij staat op van de grijze velours bank in het immense zitgedeelte van de loft.
‘Poep, poep,’ herhaalt zijn dochtertje Pepper van drie vrolijk terwijl ze achter hem langs galoppeert en haar armen om mijn knieën slaat.
‘Ik had me erop verheugd hem weer te zien,’ zegt Josh. Hij geeft me een begroetingszoen over Wyatt van drie maanden heen, die in een draagdoek op zijn borst hangt.
‘Waar is Jen?’ vraag ik op mijn beurt. Ik til Pepper op en zet haar op mijn heup, en zo kuieren we allemaal terug naar het zitgedeelte.
‘De markt slaapt nooit.’ Hij stopt Wyatts uitgespuugde speen terug en gaat zitten.
‘Nou, dan zijn we met de vrije meiden onder elkaar en kunnen we lol maken,’ zeg ik, en ik steek mijn hand op en maak het duivelsteken.
‘Het is daar een krankzinnige toestand sinds ze Bear Stearns hebben overgenomen. Ze moest haar zwangerschapsverlof met een maand bekorten.’
‘Kan dat zomaar?’ Ik leun achterover voor het evenwicht, want Pepper probeert giechelend aan het haar van haar vader te trekken.
‘Ja hoor.’ Hij biedt Pepper zijn hoofd aan. ‘Het is alle hens aan dek. Jen is gewoon blij dat ze bij de winnaars hoort.’
Net als de bel gaat, duikt oma met een dienblad vol van haar beroemde gevulde eieren met truffel op vanachter het geëmailleerde scherm dat haar keuken afbakent. ‘Nan, doe jij even open?’