Mijn hand vliegt naar mijn hart.
‘En!’ Hij stapt naar me toe en draait me met mijn gezicht naar de woonkamer. Hij wiebelt met zijn wenkbrauwen, steekt zijn hand om de hoek van de deur en laat de lamp op de schoorsteenmantel zijn gele gloed verspreiden.
Mijn andere hand vliegt naar de eerste. ‘Heb je boven ook gewerkt?’ vraag ik ademloos.
Hij knikt, zo trots als een pauw.
‘Mr. Hutchinson,’ hijg ik, ‘broek uit.’
‘Het staat nu vast,’ zeg ik tegen het door kaarsen verlichte plafond van de slaapkamer terwijl Ryan met zijn wijsvinger lome cirkeltjes op mijn buik trekt. ‘Jij plus dit huis is gelijk aan avontuur. Jíj bent het geheime ingrediënt, en zonder jou heb ik het gevoel dat ik word gefilmd door de gebroeders Maysles.’
‘Ik weet niet, misschien zou je er wel snoezig uitzien met een rok op je hoofd.’ Hij rolt op zijn zij in de warboel die we van de lakens hebben gemaakt.
‘Als ik verder niets aanhad.’ Ik leg mijn hoofd op zijn warme borst.
‘Ja, wat wil je daarmee zeggen?’ Hij slaat zijn armen om me heen, draait zich op zijn rug en trekt me op zich. ‘Zo, hoe was je dag, schat?’
‘Dit is een tien met een griffel. Dat we weer stroom hebben, een tien met twee griffels. Maar de rest… bizar.’ Ik probeer tijd te rekken, want ik ben er nog niet aan toe iets te vertellen wat ik nog niet eens voor mezelf op een rijtje heb gezet. ‘Zullen we eten laten bezorgen?’ Ik ga rechtop zitten.
‘Lekker. Ik heb zin in Spaans. Hoezo, bizar?’ Hij richt zich op zijn ellebogen op en ik geef hem een zoen op zijn voorhoofd voordat ik van hem af klim.
‘Herinner je je Grayer X nog? Die, eh, je weet wel, die jongen die ik in mijn laatste jaar onder mijn hoede had?’ Ik trek Ryans trui aan.
Hij houdt zijn hoofd schuin en kijkt me ironisch aan. ‘Eh, ja, die herinner ik me wel zo’n beetje.’
‘Nou, dus…’ vervolg ik. Ik laat mijn haar tussen ons in vallen bij het aantrekken van een van zijn pyjamabroeken. ‘Hij kwam pas langs, zeg maar, en hij leek het zwaar te hebben. En ik voelde me schuldig en hij vroeg me hem met iets te helpen, dus heb ik dat gedaan. En dat was mijn dag! Wil je gebakken banaan?’
‘Ho eens even.’ Hij gaat rechtop zitten. ‘Even terugspoelen. Is Grayer X híér geweest?’ Hij wijst naar de vloer.
‘Ja.’
‘Hoe wist hij…’
‘Hij had die nannycam-video gevonden die ik voor zijn ouders had achtergelaten. Hij heeft hem gezien en toen heeft hij me gegoogeld. Het is nog steeds een slim joch.’
‘Wauw. Hoe oud is hij nu?’
‘Zestien. En hij heeft een broertje van zeven.’
Ik merk dat ik met ingehouden adem op Ryans oordeel wacht. Hij zwaait zijn benen uit bed en trekt zijn voetbalshort aan. ‘Dus hij is hier geweest?’
‘Ja.’
Hij staat op. ‘Om jou om hulp te vragen.’
‘Ik denk dat hij hier kwam om te zien wie ik was. Dat gezin, en dat bedoel ik in de ruimste zin des woords, heeft ongeveer zo’n funeste invloed op hem gehad als ik vreesde.’
‘Wat voor hulp wilde hij precies van je?’
‘Een toelatingsgesprek voor kostschool voor zijn broertje. Het stelde niet veel voor, ik moest gewoon daar thuis een beetje steun bieden tijdens het huisbezoek van de school.’
‘Ben jij bij die mensen geweest? In het flatgebouw waar ik je zo ongeveer alleen met een pistool tegen je hoofd naar binnen kon krijgen?’
‘Ja, maar…’
‘Om dát mens te helpen. Dat enge mens.’
‘Ik heb haar niet geholpen, ik deed het voor Grayer.’
‘Is dat…’ Hij harkt met zijn hand door zijn haar en weer terug. ‘Is dat een goed idee?’
‘Een goed idee,’ herhaal ik vanuit de deuropening, en ik sla mijn armen over elkaar.
Hij legt zijn ene hand op de andere schouder om die te masseren. ‘Nan…’
Ik kijk hem aan. Mijn hart bonst afwerend terwijl ik van ijsschots naar ijsschots spring in de stroom van mijn onzekerheid. ‘Hoor eens, hij is nog maar een kind. En ik heb hem deze ene keer geholpen om er voor mezelf een punt achter te kunnen zetten en dat is dat.’
Hij schokschoudert. ‘Oké, goed. Nou, ik ben blij voor je.’
‘Hij stond hier op de stoep en hij had het zo moeilijk… Ik vond gewoon dat ik het hem verplicht was. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik hem iets schuldig was, dat weet je.’ Hij knikt. ‘Ik wilde gewoon contact met hem, dat hij me zou vergeven, denk ik.’
‘En heeft hij dat gedaan?’
Ik klem mijn lippen op elkaar. ‘Het is niet ter sprake gekomen.’ We kijken elkaar aan in het flakkerende licht. Grace, die vlakbij ligt, klopt met haar staart op de vloer.