‘Dat is fijn om te horen,’ zegt Chester gevleid. ‘Je grootvader schijnt een uitzonderlijk man te zijn geweest, eerst hoofd van de klassenvertegenwoordigers en toen, veertig jaar later, voorzitter van het bestuur. Jammer dat ik hem niet heb gekend.’
Stilton schraapt zijn keel. ‘Ik wil echt heel graag naar uw school. Het zou mijn grootvader heel trots hebben gemaakt.’ Hij zegt het met een intense overtuiging. Dan richt hij zich tot mij. ‘En dit is mijn moeder.’ Ik schrik en kijk in een reflex achter me – waar niemand staat. ‘Mam?’
‘Eh, ja,’ stamel ik. ‘Ik ben zijn moeder.’ Mijn stem schiet bij elke lettergreep verder omhoog. ‘Hun moeder.’ In een poging me te vermannen geef ik Chester een hand, waarbij ik moederlijke warmte uitstraal vanuit de zolen van mijn ballerina’s, terwijl ik me afvraag of dit het begin is van het verhaal over hoe ik mijn goede naam verspeelde.
‘U ziet er heel jong uit om al twee van zulke flinke zoons te hebben.’
Ik lach ingetogen, de afwezige gastheer in gedachten roepend. ‘Als je vroeg met botox begint, hoef je geen rimpels weg te werken.’ Ik probeer mijn voorhoofd zo glad te maken dat het verlamd lijkt. ‘Komt u toch binnen.’
Grayer loopt voorop en ik volg, zodat ik me een compleet niet-gebotoxte gezichtsuitdrukking kan veroorloven. O, mijn god! Dus als ze straks thuiskomt, ziet ze dat ik voor háár speel? Is er een ergere manier om dat mens terug te zien? Hoeveel tijd hebben we eigenlijk? De jongens moeten er rekening mee hebben gehouden. Waarschijnlijk hebben ze haar een dagje in het beautycentrum cadeau gedaan. Op de drempel van de woonkamer blijf ik staan. Nee toch? Ik moet een toelatingsgesprek voeren in diezelfde woonkamer, waar, afgezien van het theeservies op de salontafel, helemaal niets is veranderd? Nog geen kussentje op de bank.
Ik voel dat het kettinkje in de voering van oma’s Chanel me met beide benen op de grond houdt, loop langs de wandtafel en zet mijn onverstoorbare gezicht weer op. ‘Zo, Chester, wat kunnen we voor je betekenen?’ Ik volg het voorbeeld van Grayer en Stilton en ga tegenover Chester zitten, op de bank waar ik volgens mij vroeger geen bil op mocht laten zakken.
‘Wachten we op Mr. X?’ vraagt Chester.
‘Jammer genoeg,’ zegt Grayer snel, ‘moet onze vader vandaag een deal sluiten en kan hij niet bij dit gesprek aanwezig zijn. Ik hoop dat u het Stilton niet zult aanrekenen.’ Hij legt een hand op de schouder van zijn broertje en Stilton, die op de vloer zat te tikken, houdt zijn voet stil.
‘Nee, natuurlijk niet,’ zegt Chester, maar zijn toon zegt: ja, natuurlijk wel. ‘Goed.’ Hij zet zijn bruinleren koffertje op het dikke glas van de tafel en klikt het open. ‘U begrijpt vast wel waarom scholen tegenwoordig zoveel waarde hechten aan het huisbezoek.’
Ik heb geen flauwe idee. ‘Zeker. Thee?’ zeg ik.
Hij knikt en ik leun naar voren om thee te schenken en een zandkoekje op het vliesdunne schoteltje te leggen terwijl hij vervolgt: ‘Ik bedoel, wat er vorig jaar op Cleveland-Ashcroft is gebeurd, is de ergste nachtmerrie van elke school.’
Ik kijk vragend naar Grayer, die rechtop zit, met zijn knieën tegen elkaar en zijn hand nog op Stiltons stramme schouder. ‘Er zijn drie leerlingen omgekomen. Dat weet je toch nog wel, mam?’
‘O, natuurlijk.’ Ik reik Chester het kopje aan. ‘Was dat op Cleveland-Ashcroft?’
‘Nou, maar dat is uitstekend,’ zegt Chester, die zijn hele koekje in zijn mond propt. ‘Dat hoopt natuurlijk elke school, dat de mensen het vergeten, dat de naam van de school niet voorgoed is bezoedeld.’
‘Vast wel. Wat was er ook alweer precies gebeurd?’ vraag ik terwijl ik een kop thee aan Stilton geef, die hem doorgeeft aan Grayer, die hem weer op het glas naast het servies zet.
Chester slikt. ‘Twee leerlingen pleegden zelfmoord toen ze werden afgewezen door de universiteit waarvoor ze zich hadden aangemeld en een derde stierf aan een overdosis drugs.’
‘Ja, nu weet ik het weer,’ zeg ik knikkend. ‘Wat een tragedie voor die ouders.’ Chester knikt niet terug. ‘En voor de school natuurlijk,’ voeg ik eraan toe, en ik word alsnog met een knikje beloond.
‘U begrijpt dus wel dat we ons ervan willen verzekeren dat de leerlingen allemaal een stabiele thuisomgeving hebben waar ze steun krijgen. Dat geldt zeker voor een school als de onze, die naar het voorbeeld van de zusterschool in Engeland leerlingen vanaf acht jaar opneemt. Dat is de Britse norm, weet u.’
‘Ik heb het gelezen, ja.’ Ik sla een arm om Stilton, die houterig tegen me aan leunt. Ik kijk om me heen en zie dat ik me heb vergist wat de inrichting betreft: wat vroeger bruin was, is nu beige, wat vroeger beige was, is nu roomwit en wat vroeger latwerk was, is nu damast. Zelfs de omstreden gedrapeerde gordijnen van achtduizend dollar van vroeger zijn weliswaar nog van dezelfde paddenstoelkleurige zijde, maar hebben net iets andere ruches. Het zijn subtiele veranderingen, maar ik weet zeker dat er veel tijd aan is besteed.