Ik geef haar een zoen en ga naar de badkamer om mijn slakkenhuis aan te trekken.
En dan beland ik opeens, door een combinatie van de ondergrondse en de ene voet voor de andere zetten, onder de grijze luifel. De portier zwaait de deur voor me open. ‘Hallo, ik ben Nan Hutchinson. Ik heb een afspraak met Grayer X,’ zeg ik terwijl ik hoop dat zijn moeder zo suf is als hij heeft beloofd. En dat ze op Tahiti zit.
‘Hij verwacht u.’ De portier wijst. ‘De linker lift.’ En de bloembak met het spotje staat rechts – ja, ik weet het.
Ik loop de hoek om, stap in de lift en druk op acht. En dan op tien – Citrine zou me eerst een whisky en een valium kunnen geven. We kunnen allemaal onder de tranquillizers zitten! God, dat is wat er ontbrak aan mijn periode hier – eenzijdige versuffing.
Maar wanneer de liftdeur openglijdt, stap ik gedwee uit. De deur sluit zich achter me en ik haal diep adem en druk op de bel.
‘Ik ko-ho-hom al!’ Ik hoor een kinderstem met dopplereffect de deur naderen, afbuigen en weer terugkomen. Dan zwaait de deur open en staat er een jongen met zwart haar en diepgroene ogen voor me. Hij leunt in een indrukwekkende boog op de knop, waardoor hij maar tot mijn ribben reikt, maar dan veert hij terug. ‘Ik ben Stilton. Jij moet Nan-níé zijn!’ Hij geeft de tweede lettergreep een flamencoachtige zwier.
‘Zeg maar Nan, alsjeblieft, en ik vind het leuk je te ontmoeten.’ Ik reik hem de hand en hij neemt hem aan.
‘Nan. Fijn dat je bent gekomen.’ Stilton kijkt stralend naar me op. ‘Grayer had gezegd dat je perfect was, en dat ben je ook.’
Ik bloos ervan.
‘Ik heb niet gezegd dat ze perfect was.’ Grayer komt vanuit de keuken de hoek om, met zijn overhemd open, zijn Haverhilldas los en een zilveren theeservies op een dienblad in zijn handen. ‘Hé.’
‘Hallo.’
Ik zie hem de bocht naar de woonkamer nemen en zonder dienblad terugkomen. ‘Zet je tas maar in de garderobekast.’ Grayer wijst nodeloos naar de deur waarachter vroeger zijn opgeklapte buggy stond.
‘Zo, waar is jullie moe…’ Ik word onderbroken door de zoemer in de keuken. De jongens kijken elkaar aan.
‘Ik leer het kookkanaal en ik kijk dolgraag Frans,’ ratelt Stilton. ‘Ik bedoel, oeps.’ Hij slaat met zijn hand tegen zijn voorhoofd.
‘Stilton.’ Grayer pakt zijn broertje stevig bij de schouders. ‘Doe je schoenen uit en trek een baantje.’
‘Nu?’ vraagt Stilton ongelovig.
‘Eentje maar. Daar word je helder van.’
‘Mr. Grayer, uw gast is hier,’ roept een vrouw met een Zuid-Amerikaans accent vanuit de keuken.
‘Dank je, Rosa!’
Stilton knikt ernstig, schuift zijn instappers van zijn voeten, trekt zijn ellebogen naar achter en schaatst in hoog tempo op zijn kousenvoeten over het marmer van de entree. Ik stap opzij als hij langs de in velours gedrapeerde tafel komt, die er nog hetzelfde uitziet zodat ik half-en-half verwacht mijn eigen handafdrukken op het glas van het blad te zien.
‘Het ziet er nog precies zo uit als ik het me herinner,’ zeg ik tegen Grayer, die zijn boordknoopje dicht heeft gemaakt en nu geconcentreerd zijn stropdas met embleem strikt.
‘Ja.’ Grayer gooit Stiltons instappers naar hem toe. Hij heeft rode wangen en een ontspannen gezicht. Ik glimlach naar Grayer en doe mijn mond al open om hem te complimenteren met zijn vaardigheden als grote broer. ‘Alsjeblieft?’ Hij steekt zichtbaar gefrustreerd zijn hand uit voor mijn tas en gooit hem in de garderobekast. ‘Zet je schrap,’ zegt hij gebiedend terwijl hij in een enkele beweging zijn blazer met een gekromde vinger van de bank grist en aanschiet. ‘Alles kits, Stil?’ Hij streelt geruststellend over Stiltons pony.
‘Ja.’ Stilton, die nog op adem moet komen, knikt.
‘Wij zijn cool, kalm, beheerst en slim,’ zegt Grayer terwijl hij zijn broer strak aankijkt, en Stilton zegt het hem na.
De bel gaat, en op een teken van Grayer stapt Stilton naar voren en maakt zonder enige zwier de deur open. ‘Hallo, ik ben Stilton X, fijn dat u er bent.’
‘Hallo, ik ben Chester Dobson.’ De man, die halverwege de veertig is, pakt een kaartje uit de zak van zijn ribcolbert en geeft het aan Stilton. ‘Fijn dat je me wilt ontvangen.’ Hij buigt iets voorover om Stilton een hand te geven. Het licht van de kroonluchter beschijnt de kale plek op zijn hoofd.
‘Dit is mijn broer Grayer.’
‘Hallo.’ Grayer zet een pas naar voren. ‘Nogmaals bedankt dat u een uitzondering op het aanmeldingsschema wilde maken, Mr. Dobson. Ik weet dat het erg op het laatste moment is, maar mijn grootvader gaf altijd hoog op van zijn tijd op uw instituut.’ Grayer geeft de man ook een hand en maakt fatsoenlijk oogcontact met hem. Goed, dit gaat super.