Ik zak onderuit op het leer en bel een van de weinige mensen die bij mijn weten op dit uur nog op volle snelheid denken.
‘Hallo, kleintje,’ zegt mam als ze opneemt. ‘Wat heerlijk om je in mijn tijdzone te hebben.’
‘Toch praten we nog steeds midden in de nacht.’
‘Halftwaalf is niet midden in de nacht en sinds wanneer ben jij oud? Wacht even.’ Ik luister. ‘Het is Nan,’ hoor ik haar tegen pap zeggen. ‘Wie noem ik anders kleintje?’ Ze komt weer aan de lijn. ‘Volgens mij is hij stokdoof als hij met zijn linkeroor op het kussen ligt.’
‘Dus.’ Ik frummel aan het zwarte stiksel op de armleuning. ‘Ik heb vrijdag een mogelijk griezelig gesprek.’
‘Met een nieuwe cliënt?’
‘Ja,’ zeg ik. Het is niet echt gelogen. Oud, nieuw, wat maakt het uit?
‘Nan, wat goed! Ik wist wel dat je bedrijfje van de grond zou komen.’
‘Maar weet je…’ Ik zet het raampje een stukje open om de nachtlucht binnen te laten en probeer intussen te bedenken wát aan het idee van een weerzien met Mrs. X me nu precies het klamme zweet doet uitbreken. ‘Ik ken die cliënt via mijn werk als nanny van vroeger en ik zou een paar bekende gezichten kunnen tegenkomen…’
‘Ik weet precies wat jij nodig hebt! Ik stuur het nu meteen naar je iTunes-account.’
‘iTunes? Niets zeggen, heb je een “Say No to Say Yes”- dance remix voor me?’
Ze lacht. ‘Nog beter. Een van mijn cliënten heeft me er een paar jaar geleden op gewezen en nu geef ik het aan iedereen met een ex die met zijn bonnen voor de daklozenopvang knoeit. Komen Ryan en jij vrijdag nog bij ons eten? Ik zat aan Chinees te denken.’
‘Chinees is goed en laten we hopen dat Ryan tegen die tijd weer terug is.’ Ik voel aan de gouden hanger in de vorm van een lotusbloem die hij me voor Valentijnsdag heeft gegeven en die nu warm tussen mijn sleutelbeenderen ligt.
‘Wordt het een beetje eenzaam daar? Zullen pap en ik bij je komen logeren?’
‘Eh, nee,’ zeg ik met een lach. ‘Maar toch bedankt.’
‘Je hoeft het maar te vragen. Tot vrijdag.’
‘Tot vrijdag. Dag.’
4
‘Zo, ik weet niet wat je precies voor ogen staat, maar ik heb een paar dingen voor je op het bed gelegd,’ zegt oma die vrijdag. De podcast om gescheiden vrouwen moed in te spreken die mijn moeder me had aangeraden was niets voor mij, en nu loop ik achter oma aan haar loft binnen en zie een waaier stomerijhoezen in de middagzon bakken. ‘Je moeder gelooft dat het bij confrontaties voldoende is om de zuiverheid van je intenties te bewaren, maar ik vind dat je dat beter in een Chanel kunt doen!’ Ze pakt een lichtroze tweedjasje met de kenmerkende gouden knopen van het bed, de wapenrusting van de buurt, zoals ik aan Citrine heb gezien. ‘Zijn die nieuwe cliënten net zoals die mensen bij wie je als student hebt gewerkt?’
‘Ja,’ zeg ik. Ik voel me extra rot nu ik ook tegen haar jok, maar ik moet deze dag gewoon door zien te komen. Jaren later kan ik het aan iedereen vertellen, als het gewoon een fantastische, menslievende daad van me is, en niet meer de stommiteit die ik nu op het punt sta te begaan.
‘Ik heb het rokje niet gepakt, want ik vind dat je het beter kunt combineren met die frisse spijkerbroek die je nu aanhebt, dan ziet het er niet uit alsof je je best doet. Hier.’ Ze geeft me een grote, donkerblauwe Jimmy Choo-tas die de blauwe stippels in het tweed ophaalt. ‘En…’ Ze maakt een schoenendoos open met een paar maagdelijke donkerblauwe Chanel-ballerina’s erin. ‘Die mag je houden. Ik heb ze nooit gedragen. Ik heb ze in een truttige impuls gekocht. En dit.’ Ze maakt een rood Cartier-doosje op het bed open en trekt er een parelcollier uit. ‘Die parels heb ik van je grootvader gekregen toen we twintig jaar getrouwd waren. Je vader heeft ze een keer voor een zakje wiet geruild, maar we hebben ze teruggekregen. Zo. Probeer dat maar eens met dat splinternieuwe T-shirt, vers uit de verpakking.’ Ik pak het T-shirt dat ik in opdracht van haar bij de American Apparel op de hoek heb gekocht. ‘Zo kun je de deur uit.’ Ze laat de koele parels als een slang in mijn hand zakken.
‘Oma, hoe kan ik je bedanken? Dit is fantastisch.’
‘Ik ben blij dat je me hebt gebeld.’ Ze pakt me bij de schouders. ‘Ik weet wel dat jij weet hoe je drinkbaar water kunt maken in de woestijn en hoe je een hut van takken kunt bouwen, maar dit is een andere jungle en Manhattan is geen plek voor naaktslakken.’
‘Mag ik dat citeren?’
‘Als ik het niet als titel voor mijn memoires gebruik,’ zegt ze, en ze maakt een weids gebaar met de mouw van haar kimono.