‘Oké… klaar,’ zegt hij met schorre stem, en ik hijs hem overeind. Zijn lijf, dat een penetrante alcohol- en nicotinegeur uitwasemt, is zo slap als een lappenpop. Hij veegt met de mouwen van zijn jas over zijn gezicht, wankelt achteruit en leunt tegen de dichte deur, waarachter Grace staat te grommen. Zijn blik lijkt weer scherp te worden.
‘Je bent langer dan ik,’ is het enige wat ik kan uitbrengen. Het dringt nu pas tot me door dat het allemaal echt gebeurt.
‘Heb je een pitbull binnen of zo?’
‘Een golden retriever.’
‘Ik heb een hond gehad… Ik was allergisch… als kind… Hij moest weg.’ Zijn ogen rollen achterover in hun kassen.
‘Je kunt maar beter binnenkomen.’ Ik gebaar naar de deurknop. Hij knikt en richt zich op, en ik manoeuvreer me onhandig langs hem heen om de deur open te doen. Grace pakt haar touw en springt op om ons te begroeten.
‘Hoho. Hé.’ Grayer geeft haar een klopje op haar kop, reikt met zijn andere hand naar de trapleuning en landt met een wijde boog op de onderste tree. Ik sluit de deur weer af en kijk naar Grayer in het licht van de straatlantaarn dat door het glas-in-loodraam boven de deur valt.
‘Grayer…’ stamel ik, mijn hersens pijnigend om de toespraak te vinden die ik ooit voor dit moment heb opgesteld. ‘Ik ben zo, zó…’
Hij laat zijn hoofd tegen de muur rusten. ‘Ben je een heks?’ vraagt hij.
‘Hè? Nee, ik…’
‘Heb je een drugslab?’
‘Zeg, ik sta niet kotsend bij jóú op de stoep.’
‘Nee, maar…’ Hij gebaart naar de vervallen hal, wat Grace opvat als een uitnodiging om kwispelstaartend naar hem toe te lopen en de resten van zijn ongelukje van zijn jas te likken.
‘Ik, eh, mijn man en ik zijn aan het opknappen.’ Ik sla mijn armen over elkaar op Ryans sweater. ‘Hoe heb je me gevonden?’
‘De dossiers van mijn moeder. Wat aantekeningen over de Hutchinsons en toen, je weet wel, Google.’
Het blijk van zijn slimheid maakt me onverwacht trots, maar dat gevoel zakt snel als ik hem een pakje sigaretten uit zijn zak zie vissen. ‘Nee.’ Grace deinst achteruit en trekt haar kop in. ‘Sorry, maar nee, je mag binnen niet roken.’
‘Noem je dit binnen?’ Hij houdt het pakje met twee handen vast. ‘Is dit niet de wachtkamer van de mutantengevangenis en komen die deuren niet uit op de dikste man van de wereld?’
‘Nee, dit is… Het heeft veel mogelijkheden.’
‘Ahá.’ Zijn ogen zakken dicht en de sigaretten glippen uit zijn hand.
‘Grayer…’
‘Ja.’
‘Wat kom je hier doen?’
‘Jou vertellen dat je dood kunt vallen.’ Hij snuift twee keer snel, met zijn ogen nog dicht.
Mijn maag verkrampt. ‘Oké.’
Zijn ogen gaan knipperend open en zoeken de mijne in het zwakke licht. ‘Oké?’
‘Ja, ik bedoel, ik begrijp het wel. Ik…’
‘Oké?’ Hij steekt zijn handen uit en schokt naar voren. Zijn ellebogen landen op zijn knieën. ‘Super! Dat is echt super! Want, weet je, je hebt wel veel praatjes voor iemand die ik verdomme moet googelen. Je wilde dat ze me aardig zouden vinden, hè? Maar je hebt me net zo in de steek gelaten als de rest, dus val dood.’ Hij laat zijn hoofd zakken en legt zijn handen in zijn nek.
‘Grayer.’ Ik steek mijn hand uit, maar hij wendt zich met een ruk af.
‘Wat nou,’ zegt hij met verstikte stem. O, mijn god, hij huilt. Ik zak door mijn knieën en probeer hem aan te kijken, maar zijn lange pony hangt als een gordijn tussen ons in. ‘Shit, wat ben ik ook een watje.’ Hij drukt zijn handen tegen zijn ogen. ‘We zijn gisteren teruggekomen van vakantie en hij is weggegaan, nu echt weg, en zij zocht het op om het als bewijsmateriaal te gebruiken en ik keek ernaar en weet je, weet je… Ik kén je niet eens.’ Hij stopt een hand in zijn jaszak en wurmt er iets uit. Als het loskomt, schiet zijn hand uit en raakt mijn wang zo hard dat het me duizelt. ‘Jezus… sorry. Ik wilde niet…’ Hij laat de videoband los, die op de gebarsten tegels tussen ons in klettert. Ik druk mijn ene hand tegen mijn wang en raap met mijn andere de band op. Ik hou hem schuin in de bundel gekleurd licht en zie het verbleekte ‘Nanny’ in haar beheerste handschrift op het etiket staan.
De nannycam-video. Ze heeft hem gezien… bewaard…
‘De dingen die je zei, en… weet ik veel…’ mompelt hij, en ik kniel, sla mijn armen om zijn volwassen lijf en trek hem tegen me aan. ‘Ik ken je niet.’
‘Ik ben Nanny, Grove, ik ben het, Nanny.’ En hij zakt bewusteloos tegen me aan.