‘Van Erik?’ riep ik uit.
Lian drukte haar handen tegen haar wangen, als om de schaamte die ze voelde te verbergen.
‘Het is allemaal mijn schuld. Het is mijn schuld dat Danny dood is, en alsof dat nog niet erg genoeg is, heb ik ook nog mijn baby weggegeven. Nu heb ik niets meer.’ Ongegeneerd veegde ze met de punt van het laken haar neus af.
‘Jij zat niet achter het stuur…’
‘Je snapt er ook echt helemaal niks van,’ zei ze boos. ‘Door mij ging hij die avond naar het café, door mij zocht hij ruzie met Erik.
Als dat niet was gebeurd, was hij niet in de auto gestapt.’ Ze zwoegde om lucht binnen te krijgen. ‘Danny heeft het die avond uitgemaakt. Daarom hadden we ruzie, buiten de caravan. Hij vond het stom dat ik in al die maanden dat we verkering hadden geen seks meer met hem wilde. Hij hield heus van me, zei hij, maar… nou ja…’ Ze schokschouderde. Plotseling voelde ik me stokoud. Op mijn zestiende droomde ik nog van mijn eerste zoen, die ik niet veel later van Nick zou krijgen, en seks was nog een ver-van-mijn-bed-show.
‘Het was niet dat ik niet wilde, maar ik durfde niet. Mijn dikke buik, snap je? Hij zou onmiddellijk zien wat er aan de hand was. Ik wist niet meer wat ik moest doen en heb hem verteld dat ik zwanger was, van Erik. Ik smeekte hem om het niet tegen Erik te zeggen, maar hij stormde weg. Ik wist dat hij naar het café ging.’ Haar stem was hees van alle ingehouden emoties.
‘Meisje toch.’ Ik ging op het bed zitten en nam haar in mijn armen.
‘Ik had het allemaal zo mooi uitgedacht,’ zei ze langzaam, alsof ze de woorden voor het eerst proefde.
‘Wat had je mooi uitgedacht?’
‘Hoe het zou moeten gaan.’ Ze vertelde hoe ze, kort nadat het uit was gegaan met Erik en ze verkering kreeg met Danny, erachter was gekomen dat ze zwanger was. Ze was bij een kliniek geweest, maar voor de ingreep was toestemming van een meerderjarige nodig. ‘Ik besloot het kind dan maar te krijgen. Stiekem. Daarna zou ik verdergaan met mijn leven. Met Danny. Zonder dat iemand er iets van had gemerkt.’ Met haar hoofd tegen mijn schouder deed ze de rest van het verhaal. Ze begon ruimvallende kleding te dragen, om haar groeiende buik te verbergen, en at zo min mogelijk. Ook zat ze veel op haar kamer, bang als ze was dat het iemand zou opvallen. Het verlies van Danny greep ze aan om in bed te blijven liggen. Niemand zocht er iets achter. Een paar dagen na Danny’s begrafenis waren de weeën begonnen. Ze had begrepen dat ze niet thuis kon bevallen en had in paniek Melanie gebeld. Die zei haar naar de kerk te komen. Daarna was ze weer naar huis gegaan, had ze gedoucht en was ze in bed gekropen. Alsof er niets was gebeurd.
Hete tranen drupten in mijn nek. Ik maakte een washandje nat en veegde Lians gezicht schoon. Ze trok het laken beschermend om zich heen. Af en toe keek ze steels naar de deur, alsof ze bang was dat er iemand binnen zou komen.
‘Je moet je ouders vertellen wat er gebeurd is, Lian.’
‘Jij weet het nu. Kan jij dat niet doen? Alsjeblieft?’
‘Dat moet je zelf doen.’
‘Wil je er dan bij zijn? Ze worden vast en zeker niet zo boos op me als jij er bent.’
Daar was ik niet zo zeker van, maar ik zei niets. Na een paar minuten vielen Lians ogen weer dicht. Uitgeput zeeg ik neer op de stoel en masseerde mijn slapen. De deur ging open en iemand zei zachtjes mijn naam. Ik keek op. Het was Nick. Hij knielde naast me neer en trok me in zijn armen.
‘Wat heb je tegen Michiel gezegd?’ Riks vinger zwiepte voor mijn neus heen en weer.
‘Dag Liv. Mag ik even binnenkomen? Ik wil iets met je bespreken. Tuurlijk mag dat, Rik. Kom verder.’ Ik liet de voordeur openstaan en draaide me om. Er zat voor Rik niks anders op dan me te volgen. De deur werd met veel geweld dichtgegooid. Zo kalm mogelijk nam ik weer plaats op de bank en legde het tijdschrift weg dat ik aan het lezen was op het moment dat Rik op het raam stond te bonzen. Zijn lange gestalte torende boven me uit en ik had spijt dat ik was gaan zitten. Ik moest naar hem opkijken en dat bracht me meteen in het nadeel.
‘Hoor je nu niet bij je dochter te zijn?’
‘Jij hoeft me niet te vertellen wat ik moet doen.’
‘Feitelijk gezien heb ik niks tegen Michiel gezegd. Ik zei dat hij op jullie moest wachten, terwijl ik meeging met de ambulance.’
‘Daar heb ik het niet over, en dat weet je heel goed. Michiel kwam gisteren totaal overstuur thuis. Hij had met jou gepraat, zei hij, maar dat was ook het enige wat ik uit hem kreeg. Pas op het moment dat ik Nora sprak, werd me duidelijk wat er aan de hand was. Zij vertelde dat jij onze kinderen beschuldigt van betrokkenheid bij een serie inbraken.’
‘Ik beschuldig ze nergens van,’ zei ik, maar Rik hoorde me niet.