‘Het is een meisje, toch?’ vroeg Nora.
‘We hebben haar Mirjam genoemd.’
‘Waar is ze?’
‘Ze is ondergebracht bij pleegouders.’
‘Mogen we haar zien?’
‘Dat weet ik niet. Dat moet de rechter bepalen.’
Ontzet keek ze me aan. ‘Lian heeft toch niets misdaan?’
‘Wettelijk gezien heeft ze een overtreding begaan. Ze heeft haar kind in de steek gelaten en dat is verboden.’
Nora veerde omhoog. ‘Bestaat er een kans dat ze haar kind door deze actie kwijt is?’
‘Ik weet het niet.’
‘Rik zal heel kwaad zijn.’
‘Je had geen enkel vermoeden?’
Nora hief haar handen. ‘Helemaal niet. Waarom zou ik ook? Ze at niet meer dan normaal. Natuurlijk zag ik wel dat ze wat dikker werd, maar…’ Ze zweeg. ‘Jezus Liv, ik begon ook uit te dijen toen ik zo oud was als zij. Tot standje mollig. Net zoals duizenden andere pubermeisjes. Ze gebruikte ook gewoon maandverband. Iedere maand kocht ik nieuw.’ Met haar vingers masseerde ze haar slapen.
‘Was ze aan de pil?’
Nora knikte. ‘Dat was mijn idee, zodra ze met Erik ging. Ik zag het al helemaal gebeuren.’ Ze zweeg abrupt zodra ze zich realiseerde wat ze zojuist had gezegd. ‘Wat zullen ze hiervan smullen in het dorp. Weer iets om over te roddelen.’ Uit haar tas pakte ze een pakje sigaretten en een aansteker. ‘Ik moet even roken,’ kondigde ze aan. Voor zover ik wist was Nora twee jaar geleden gestopt. Op dat moment verscheen de verpleegster met het rode haar.
‘Er mag één iemand tegelijk bij haar.’
‘Ga maar gauw,’ zei ik. ‘Ik wacht hier.’ Nora hield me kort in een knellende omhelzing.
Op de grond speelden een jongetje en meisje met een paar blokken. Ze wilden allebei dezelfde en kregen ruzie. Kwaad gooide het jongetje de blokjes tegen de muur. ‘Als papa dit ziet, wordt hij niet beter,’ viel hun moeder uit. Sip keek hij haar aan.
Nora tikte op mijn schouder. Haar ogen waren roodomrand. Ik schoot overeind.
‘Hoe is het met haar?’ vroeg ik.
‘Ze slaapt.’ Ze keek op haar horloge. ‘Ik ga snel even naar huis om wat spullen voor Lian op te halen. Een nachthemd, tandenborstel, dat soort dingen.’
‘Laat mij dat anders doen.’
‘Nee. Michiel… Ik wil Michiel zelf vertellen wat er is gebeurd. Hij zal zich rotgeschrokken zijn. Mama is bij hem, zij weet waarschijnlijk ook nog niks. Wil jij bij Lian blijven? Ik wil niet dat ze alleen is wanneer ze wakker wordt.’ Een traan rolde van haar wang. Ze snoof. Ik sloeg mijn arm om haar heen.
‘Het komt allemaal goed.’ Ik wist niets beters te verzinnen.
‘Na Michiel dacht ik dat ik dit stomme rotziekenhuis voorlopig niet weer zou zien. Hoe moeten we dit in godsnaam oplossen, Liv? Moeten we de baby afstaan voor adoptie? Lian is zelf nog een kind. Of moeten wij de baby in huis nemen? Haar hele toekomst… Waarom heb ik het niet gezien? Waarom is ze niet naar me toe gekomen? Dan hadden we eerder…’ Verward schudde ze haar hoofd.
‘Haal eerst eens een paar keer rustig adem. Stap dan in de auto en ga naar huis en geef je man en zoon een knuffel. Dan ga je wat eten, jezelf opfrissen en daarna kom je weer terug. Meer hoef je vandaag niet te doen. De rest is van later zorg.’
Nora liet zich wegsturen. Ik ging Lians kamer binnen. Ze lag op haar zij, met haar rug naar de deur. Haar knieën had ze opgetrokken. De bleekheid op haar gezicht was verdwenen en had plaatsgemaakt voor een net zo ongezonde, hoogrode kleur. Af en toe kreunde ze. Mijn lieve, kleine nichtje. Wanneer was ze groot geworden? Ik ging op de stoel naast haar bed zitten. Het was benauwd in de kamer.
‘Mam?’ klonk het schor.
‘Je moeder is even naar huis. Ze komt zo weer.’
‘Ik heb zo’n dorst.’
‘Ik pak een glas water voor je.’ In de aangrenzende badkamer vond ik een beker, die ik vulde. Terug in de kamer deed ik het bed wat omhoog. Lian vertrok haar gezicht toen ze probeerde overeind te gaan zitten. Mijn helpende hand weerde ze af. Ze dronk gulzig.
‘Heb je veel pijn?’
‘Gaat wel.’ Haar handen speelden met het blauwe ziekenhuishemd. ‘Wat is dit voor lelijks? Kun je mama even bellen om te vragen of ze m’n eigen nachthemd meeneemt?’
‘Dat doet ze al. Je hebt ons flink laten schrikken.’
Een snik ontsnapte aan haar keel. Ik aaide over haar haren.
‘Wist Danny dat je zwanger was?’ vroeg ik.
‘Nee. Ja, later pas,’ zei ze verward.
‘Ik begrijp het niet. Waarom wilde je je zwangerschap per se verborgen houden?’
Ze slikte hoorbaar. ‘Hallo? Danny zou me onmiddellijk dumpen als hij erachter kwam dat ik zwanger was van Erik.’