‘Ga weg.’ Het was de stem van Michiel.
‘Ik heb een vreselijk smerig stuk zelfgebakken taart van je moeder moeten eten. Alleen al daarom verdien ik het om binnengelaten te worden.’
‘Ga weg.’ Dat was Lian.
‘Prima. Maar dan stuur ik je moeder naar boven.’
Er werd op zachte toon gepraat. Michiel deed de deur open en ging weer naast zijn zus op het bed zitten. Hij sloeg zijn goede arm om haar heen, zij legde haar hoofd op zijn schouder. Lian zag nog bleker dan de vorige keer dat ik hier was. Donkere wallen ontsierden haar gezicht, haar wangen waren ingevallen. De dikke trui en joggingbroek hadden plaatsgemaakt voor een pyjama met duster, inclusief dikke sokken. Het viel me op dat ze de fotolijstjes had weggehaald.
‘Ze doet haar best,’ zei ik, nadat ik op een stoel was gaan zitten. De kamer zag er niet veel beter uit dan de vorige keer. De luxaflex zat nog altijd dicht, het beddengoed lag op een bult en kleding vormde een piramide. Aan mijn voeten stond een stapeltje vieze borden en glazen.
‘Daar had ze eerder mee moeten beginnen,’ zei Lian hardvochtig. Ze deed me denken aan Nora op die leeftijd. Mijn moeder en Nora lagen voortdurend met elkaar in de clinch. Dag in dag uit passeerden de meest futiele meningsverschillen op hartstochtelijke wijze de revue. Na de uitputtende ruzies met Ron, de venijnige woordenwisselingen met Nora en de slepende stiltes met mij was mijn moeder moegestreden. Daar had Sascha de vruchten van geplukt.
‘Lian,’ zei Michiel bestraffend.
‘Er waren veel mensen om je te zien,’ zei ik tegen hem.
‘Daar heb ik niet om gevraagd. De helft ken ik niet eens.’
‘Was Melanie er ook?’ wilde Lian weten.
‘Niet gezien,’ mompelde Michiel.
‘Komen jullie nog even mee naar beneden?’
‘Ik duik zo m’n bed in,’ zei Michiel.
‘Heb je al een aspirine geslikt?’
‘Doe ik zo.’
Er viel een stilte.
‘Erik is gearresteerd,’ zei ik.
‘Ja, da’s mooi.’
Voor iemand die sinds het ongeluk niets anders had gedaan dan roepen dat het Eriks schuld was, leek hij niet erg blij, en dat zei ik ook tegen hem.
‘Danny komt er niet door terug,’ zei hij wijs.
‘Je hebt geluk gehad,’ ging ik verder.
‘Hoe bedoel je?’
‘Wie had gedacht dat het feit dat je geen gordel droeg je leven zou redden? Daardoor zat je niet in de auto toen Erik er benzine over gooide en hem in de brand stak.’
‘Ik weet het,’ luidde het nietszeggende antwoord.
‘Vraag het haar nou,’ zei Lian, en ze stootte hem aan.
Vragend keek ik naar Michiel.
‘Hoe staat het verder met het onderzoek?’
‘Dat is afgesloten met Eriks arrestatie. Waarom vraag je dat?’
‘Omdat die vent van de politie steeds blijft vragen waar die ruzie over ging. Hoe heet ie ook alweer?’ vroeg Michiel.
‘Nick,’ zei ik, alhoewel ik vermoedde dat hij precies wist wat zijn naam was. ‘Ik denk dat hij nog wat losse eindjes aan elkaar wil knopen. De ruzie moet erg zijn geweest, aangezien Danny zo kwaad was dat hij naar het café stormde.’
‘Jij mocht ons niks vragen, hè? Omdat we familie zijn. Hij is hier ook geweest,’ knikte Lian.
‘En wat heb je tegen hem gezegd?’
‘Ik weet het niet meer,’ zei Lian.
‘Weet je niet meer wat je hem hebt verteld, of waar de ruzie over ging?’
‘Dat laatste.’
‘En jij, Michiel? Weet jij het ook niet meer? Dat zou wel heel toevallig zijn.’
Michiel werd rood. ‘Danny dronk nogal veel die avond. Hij was boos op Lian omdat hij vond dat ze daarover zat te zeuren.’ Ze keken elkaar aan. Lian knikte hem bemoedigend toe.
‘En omdat jij zat te zaniken, besloot Danny naar het café te rijden om Erik te sarren,’ zei ik. ‘Dat verband begrijp ik niet helemaal.’
‘Ze zat hem te jennen. Zei dat Erik nooit zoveel dronk.’
‘Waarom heb je dit niet meteen tegen me gezegd, Lian? Toen ik de vorige keer hier was zei je dat Danny naar het café ging omdat ze het stom vonden dat ze er niet mochten komen. En dit kun je toch ook gewoon tegen Nick zeggen?’
‘Natuurlijk niet,’ riep Michiel uit. ‘Het was gewoon een geintje. Hem een beetje uitdagen. Ruzie zoeken. Wisten wij veel dat Erik achter ons aan zou komen met z’n auto.’
Lian drukte haar handen tegen haar oren. ‘Hou op, ik wil er niks meer over horen. Ophouden. Ophouden,’ jammerde ze.
Michiel trok haar dicht tegen zich aan en aaide over haar hoofd. Ik voelde dat ik te veel was en verliet stilletjes de kamer. Terwijl ik de trap af liep, ging de deurbel.
‘Liv, doe jij even open?’ riep Nora vanuit de keuken.