Ze knikte beleefd en in een flits zag ik voor me hoe ze haar cliënten behandelde. Wees begripvol. Geef ze niet het gevoel dat ze gek zijn. Probeer ze gerust te stellen.
‘Je hebt nogal veel meegemaakt de laatste tijd. Als je een paar vrije dagen wilt…’
‘Waarvoor?’
Ik greep naar mijn mok en deed alsof het me verraste dat die leeg was. Ik duwde mijn stoel achteruit en liep naar het koffiezetapparaat. De koffie was op, wat me een goed excuus verschafte om me op iets anders te concentreren dan haar woorden. Water. Koffiefilter. Vier schepjes.
‘Om alles een beetje op een rijtje te zetten.’
‘Dat is erg aardig van je, maar het gaat prima met me.’
Met haar hoofd schuin keek ze me aan. ‘Natuurlijk,’ zei ze.
‘Waar gaat dit precies om? Doe ik mijn werk soms niet goed?’
Normaal gesproken hadden de handelingen iets geruststellends, maar deze keer kalmeerden ze me niet. Het apparaat begon te pruttelen. Bernadette zat nog altijd op het puntje van mijn bureau. Ze was net een terriër die naar je enkel bleef bijten. Alleen had ik het lef niet om haar een schop te geven. Veel liever voerde ik dit gesprek in haar kantoor, zodat ik kon weglopen wanneer ik wilde. Er kwam een collega binnen en ze keek van Bernadette naar mij. Het was alsof ze de spanning tussen ons voelde en ze maakte zich met een smoesje uit de voeten. Ik ging weer achter mijn computer zitten.
‘Ik denk dat het verstandig is dat je een paar dagen vrij neemt,’ zei ze.
‘Ik zal erover nadenken.’
In haar kantoor rinkelde de telefoon en na enige aarzeling liep ze ernaartoe. Alhoewel er een crisis was afgewend, voelde ik me er allerminst gerust op. Ik had een punt gescoord, maar de wedstrijd was nog niet gespeeld.
Er hing een muffe geur in Ida’s huis en ik zette een paar ramen open. Dizzy kwam naar me toe drentelen, maar Moos bleef zoals gewoonlijk vanaf een afstandje toekijken. Ik strooide een ruime hoeveelheid brokjes in hun bakken en ze vielen aan alsof ze al dagen niet hadden gegeten. Mijn maag begon te rommelen. In de koelkast lag weinig eetbaars meer en ik inspecteerde de voorraad van Ida. Er stond een blik soep in een van de kastjes dat een maand over de houdbaarheidsdatum was, maar ik nam het risico. Ik roosterde wat oud brood, installeerde mezelf voor de televisie en at zonder iets te proeven. Na een kwartier had ik alweer honger en ik herinnerde me Alex’ aanbod om te komen eten. Zo voelde het dus om met jezelf te moeten leuren. Tijdens mijn relatie met Ben at ik vaak genoeg alleen omdat hij aan het werk was, maar toch voelde dit anders. Morgenavond zou ik hier weer precies zo zitten. En de dag daarna.
De paar honderd meter naar Sascha’s huis legde ik te voet af. Ze woonde in een rustig straatje. De bewoners waren een mengelmoes van alleenstaanden, bejaarden en stelletjes met of zonder kinderen. Huizen stonden netjes in rijtjes van vier, inclusief voor- en achtertuin. Bij het huis van Sascha liep ik achterom, zoals ik gewend was te doen. Het was een van de laatste mooie dagen van de zomer, met een aangename temperatuur, maar zodra de zon zakte, nam die snel af. Toch zaten Sascha en Alex buiten te eten, al was het met hun jassen aan. Ik probeerde het ongemakkelijke gevoel dat werd veroorzaakt door mijn gedrag op het feestje van me af te schudden.
‘Was het nog gezellig gisteren?’ vroeg ik.
‘We hebben ons prima vermaakt,’ zei Sascha.
Ik glimlachte naar Sascha en zij glimlachte terug, wat zoveel betekende als dat ik me verontschuldigde en zij me vergaf. Alex wees naar de halfleeggegeten schaal op tafel. ‘We hadden je niet meer verwacht.’
‘Laat geworden op het werk,’ loog ik en ik vroeg me af waarom ik niet gewoon zei dat ik had getwijfeld om de uitnodiging aan te nemen. Misschien omdat ik niet precies wist waarom ik twijfelde. Alex stond op om een tuinstoel uit het schuurtje te halen en zette die voor me neer. Sascha pakte een bord en bestek uit de keuken. De koude pasta met tonijn, feta, rucola en zongedroogde tomaatjes smaakte naar lange, zwoele nazomeravonden, witte wijn en goed gezelschap, en even leek mijn leven volkomen normaal.
Sascha was degene die me weer aan de werkelijkheid herinnerde. ‘Hoe was je dag?’
Ik keek naar Alex, die met zijn hoofd schudde. Hij had haar dus niets verteld. Had de politie ook zoiets als beroepsgeheim?
‘Druk,’ zei ik vaag.
Alex hing onderuit in zijn stoel en wreef over zijn buik. Sascha ging staan, kroop op zijn schoot en gaf hem een klapzoen op zijn mond. Als reactie trok hij haar naar zich toe. Lachend maakte ze zich van hem los en begon de tafel af te ruimen, geholpen door Alex. Al stoeiend liepen ze naar de keuken. Ik zat er een beetje schutterig bij.
‘Vraag eens hoe mijn dag was,’ riep Sascha vanuit de keuken.
Braaf deed ik wat ze vroeg.
‘We gaan samenwonen.’ Sascha blikte zwaar verliefd opzij. Met de nodige krachtsinspanning wist ik een glimlach op mijn gezicht te toveren. Hoe lang kenden ze elkaar? Krap een maand?