Er volgde een rits namen van vrouwen in de omgeving die hetzelfde hadden meegemaakt. De rest van de visite luisterde aandachtig en begon zich ermee te bemoeien. Ongeloof vulde de kamer. Maar je wordt toch niet meer ongesteld, je buik wordt dikker, al die kwaaltjes, er beweegt iets in je, harde buiken – hoe kun je nou niet weten dat je zwanger bent? Alex reikte me een nieuw glas wijn aan. Ineens, alsof ik tijdens een autorit op de passagiersstoel in slaap was gevallen en kilometers verderop wakker schrok, ging het gesprek over mijn broer.
‘Je hoort altijd dat zoiets in het westen gebeurt, maar hier?’ zei iemand, alsof het een virus betrof dat oprukte.
‘Ik geloof niet dat Ron het heeft gedaan,’ zei ik overmoedig.
De gesprekken om me heen verstomden. Iedereen staarde naar me, behalve Nora, die wegkeek. Ergens in mijn brein registreerde ik dat ze zich voor me schaamde.
‘Mijn broer zou zoiets nooit doen,’ zei ik opnieuw, zwakker dit keer. Ik wendde me tot Rik. ‘Rik, als jij je gezin om zou brengen, hoe zou je dat dan doen?’
Rik keek van mij naar Nora en probeerde zich er met een grapje vanaf te maken. ‘Ik denk dat Nora eerder genoeg van mij krijgt dan andersom.’
Alsof hij niets had gezegd, ging ik verder: ‘Oké, ik kan me voorstellen dat je Nora kwaad wilt doen, maar je kinderen? En zou je die niet zo zachtaardig mogelijk willen laten sterven? Zou je ze vastbinden in het ouderlijk bed en ze verstikken met een kussen? Terwijl je ze hoort gillen, terwijl je ze ziet spartelen? Nee toch?’
Ik goot het laatste restje drank naar binnen. Ik kwam overeind en wilde de fles die op tafel stond pakken om mijn glas opnieuw te vullen, maar Alex’ hand sloot zich om de mijne.
‘Ik denk dat jij wel genoeg hebt gehad voor vanavond.’ Voor deze ene keer vervloekte ik zijn kalmte.
Alle ogen waren op mij gericht. Sascha bracht redding door overeind te springen en te vragen of iemand zin had in bitterballen. Nora liep direct achter haar aan. Zachtjes kwamen de gesprekken weer op gang. Toen we op het punt kwamen dat de nieuwe ziektegevallen in het dorp werden behandeld, besloot ik dat het tijd werd om naar huis te gaan. In de gang kwam ik Nora tegen, met een schaal bitterballen in haar handen.
‘Nora…’ begon ik.
‘We hebben het er later wel over,’ zei ze hoofdschuddend. Haar gezicht stond hard. ‘Nee, wacht. Wat is er met die ruzie tussen Lian en Danny? Nick schijnt te denken dat Danny daarom ruzie ging zoeken met Erik. Hij blijft er maar over jammeren, ook tegen Rik en mij. Het onderzoek is gesloten, zei jij toch? Zeg dat hij op moet houden.’ Ze toverde een glimlach op haar gezicht en ging de kamer binnen.
Ik wenste iedereen welterusten. Sascha liep niet met me mee naar de voordeur en dat zei me genoeg. Buiten was het onverwacht koud. Thuis nam ik nog een glas wijn, van de fles die ik de dag tevoren had geopend, maar het bracht me niet in de rozige, slaperige stemming die ik had gewenst. Ik hing nog wat voor de tv, pakte een boek, liep naar de keuken voor een tweede glas – of was het mijn zesde van die avond – ging met een jas aan in de tuin zitten, keek naar de sterren en besloot uiteindelijk dat een warme douche me misschien zou helpen. Terwijl de hete stralen mijn rug geselden, probeerde ik niet te denken aan alles wat me dwarszat. Het lukte me niet. Even later kroop ik onder de dekens. Omdat ik het ineens koud had, trok ik een pyjama aan. Om het compleet te maken, ontbraken ook de sokken niet. Midden in de nacht werd ik badend in het zweet wakker en trok alles weer uit. Telkens als ik me omdraaide, kraakte het bed en ik vroeg me af of de buren het konden horen.
Ik werd wakker van een kort, maar hevig kabaal dat van beneden kwam. Verschrikt schoot ik overeind en bleef doodstil zitten om te achterhalen waar het geluid vandaan kwam, maar ik hoorde niets meer. Ik ademde zo zachtjes in en uit dat ik het er benauwd van kreeg. Vast een van de katten die iets heeft omgegooid, zei ik tegen mezelf, maar die gedachte stelde me nauwelijks gerust. Zo zacht mogelijk liep ik de trap af. Ik was nog niet helemaal gewend aan het huis en vergat dat tree nummer vier van beneden kraakte. Mijn lichaam verkrampte, alsof ik daarmee het geluid wilde absorberen. Ik haalde een paar keer diep adem en verzamelde moed om de woonkamer binnen te gaan. Beelden van enge films flitsten door mijn hoofd. Het duurde even voordat mijn ogen aan het donker gewend waren, maar toen zag ik het: in het raam van de woonkamer zat een gat ter grootte van een opengeslagen boek en op de grond, net voor de tafel, lag een baksteen. Zonder nadenken liep ik ernaartoe en vergat dat de vloer bezaaid was met kapot glas. Een scherf boorde zich in mijn voetzool en hinkend liet ik me op de bank vallen. Behoedzaam peuterde ik het stuk glas eruit. Bloed sijpelde uit de wond. Omdat ik niet wist waar de pleisters lagen, als Ida die al had, pakte ik een rol wc-papier en wikkelde dat rond mijn voet. Daarna belde ik de politie. Ik kreeg een vrouw aan de telefoon en vertelde wat er aan de hand was.