Peter zette zijn bril af en wreef met zijn duim en wijsvinger over zijn neusbrug. ‘Hoor je wat je zegt? Je beschuldigt jongens van zestien jaar, zeventien jaar…’
‘Danny was negentien.’
‘… ervan een compleet gezin op beestachtige wijze om te hebben gebracht. Enkel en alleen om te voorkomen dat ze zouden worden ontmaskerd.’ Hij schudde vertwijfeld zijn hoofd. ‘Dat van die inbraken, daar kan ik nog in meegaan en dat gaan we ook zeker onderzoeken, je hebt mijn woord, maar niet meer dan dat. Zeg jij er eens wat van, Nick.’ Toen Nick bleef zwijgen, ging hij verder: ‘En ik heb het je vaker gevraagd: waarom is dan niet alleen Ron vermoord, maar ook zijn hele gezin? Vertel me dat eens.’
‘Misschien waren ze bang dat Lucas zou gaan kletsen tegen zijn vader.’
‘En Susan en Merel waren dan collateral damage ?’
Ik reageerde niet.
‘Precies. Laat het politiewerk nou maar aan ons over.’ Hij leunde zo ver achterover in zijn bureaustoel dat ik me afvroeg wanneer de rugleuning het zou begeven. ‘Je ziet dingen die er niet zijn.’ Het klonk oprecht bezorgd.
Ik stak mijn hand op om te protesteren. ‘Dus als ik voor jou in de levens van die tieners moet gaan wroeten om de exacte toedracht van een auto-ongeluk te achterhalen ben ik goed genoeg, maar als het op Ron aankomt ineens niet meer?’
‘Ik bedoel te zeggen dat je er emotioneel te betrokken bij bent. Ron is je broer,’ probeerde hij te sussen.
‘Vanmiddag krijg je dat kloterapport van me, en dan hoop ik je nooit meer te spreken,’ beet ik hem toe. Voordat Peter nog iets kon zeggen, liep ik de kamer uit. In de deuropening botste ik tegen Alex op. Tranen vertroebelden mijn zicht. Nick riep me, maar ik stopte niet. Naar buiten. Weg. Frisse lucht. Nee, warme lucht. Verstikkend warm. Diep ademhalen. Lukt niet. Rustig, kalm blijven. Steken in mijn zij. Stop. Even rusten. Ik leunde tegen de zijkant van het gebouw, in de schaduw, met onder mijn vingers de verkoelende stenen. Ik was er zo van overtuigd geweest dat ik het bij het juiste eind had. Ik moest iets over het hoofd zien, maar wat? Ik voelde me een bergbeklimmer die in de mist naar de top loopt. Ik wist dat de top er was, ik kon die alleen niet zien.
14
De dag eindigde nog rampzaliger dan hij begonnen was. Nadat ik het rapport had afgemaakt en aan Peter had gemaild, kreeg ik een telefoontje van Sascha met de vraag of ik zin had om een hapje te gaan eten in het enige restaurant dat het dorp rijk was. Ze moest mijn aarzeling hebben aangevoeld, want met een ‘ik trakteer’ trok ze me over de streep. Voordat ik me op het afgesproken tijdstip meldde, ging ik nog snel even langs de boerderij om me op te frissen en iets anders aan te trekken. Ik was laat en omdat ik niet nog later wilde zijn, nam ik de auto, al was het maar een klein stukje rijden.
Sascha had een tafeltje bij het raam gereserveerd. Ze droeg een hip, zwart halterjurkje, zonder bh, maar als iemand het kon hebben was zij het, en had haar haren opgestoken.
‘Jij hebt er werk van gemaakt,’ begroette ik haar. ‘En dat allemaal voor mij.’
‘Niet alleen voor jou,’ knipoogde ze. ‘We wachten nog op twee personen.’
‘Mam en Nora,’ gokte ik. Ik had de woorden nog niet uitgesproken of ik zag Alex en Nick buiten lopen.
Ik maakte mezelf klein. ‘Sas, dat meen je niet. Wat heb je gezegd?’ Het fiasco van die middag drong zich in alle hevigheid aan me op.
Sascha zette haar meest onschuldige gezicht op, wat inhield dat ze haar wenkbrauwen tot bijna aan haar haargrens optrok. ‘Niets, echt niet. Alex heeft hem uitgenodigd om samen wat te gaan eten.’
‘Dit is…’
‘Helemaal niet zo erg als je denkt. Je vindt hem leuk, of niet soms?’ zei Sascha monter.
Het was waar dat ik me tot Nick aangetrokken voelde – wat dat betreft was ik weer zestien jaar oud maar daar ging het niet om. Het ging erom dat ik zelf de beslissing wilde nemen om uit te zoeken of ik hem meer dan leuk vond, en me dat niet wilde laten opdringen door mijn bemoeizieke zus. En ik wilde al helemaal niet dat Nick zou denken dat ik hem leuk vond. Het was trouwens nog maar de vraag of hij geïnteresseerd was in mij. Mijn ego zag al behoorlijk blauw.
Het was te laat om ongezien weg te sluipen. Na Alex’ onvergetelijke woorden: ‘Goh, jullie hier ook,’ en Sascha’s even onvergetelijke reactie: ‘Schuif anders gezellig aan’ was de toon van de avond gezet. Alex wist het zo te manoeuvreren dat hij tegenover Sascha kwam te zitten, waardoor Nick gedwongen was om tegenover mij plaats te nemen. Uit de uitdrukking op Nicks gezicht maakte ik op dat hij zich net zo opgelaten voelde als ik. Ik kon alleen maar hopen dat hij niet dacht dat ik hier iets vanaf wist, maar de manier waarop hij mijn pogingen tot een gesprek ontweek voorspelde weinig goeds. Om mezelf een houding te geven, bestudeerde ik de kaart van het restaurant alsof het Anna Karenina van Tolstoj was. Het restaurant heette Van Gogh en serveerde maaltijden die de namen van verschillende beroemde kunstenaars hadden. Ik bestelde de maaltijdsalade ‘Picasso’. Volgens de kaart een ‘licht ontvlambare, doch verrassende combinatie van vormen, kleur en smaak’. Geen voorgerecht, ik wilde dit zo snel mogelijk achter de rug hebben. Sascha had overduidelijk iets anders in gedachten, want ze bestelde drie gangen.