Voordat Nick iets kon zeggen, klonk er luid getoeter. Een auto kwam het erf op rijden. Sascha’s hoofd stak uit het raam. Ze had haar haren in twee staartjes en droeg een grote zonnebril. Nog voordat de auto stilstond, had ze het portier al open.
‘Wat vind je van mijn nieuwe auto? Vanochtend gekocht.’ Het was een donkergrijze Ford Ka. We maakten de geluiden van bewondering die van ons verwacht werden en bekeken de auto van alle kanten, binnen en buiten.
‘We gaan naar het strand. Ga je mee?’ vroeg Sascha.
‘Ik heb geen bikini.’
‘Geen zorgen, zusjelief, ik heb er twee bij me. Ik kon niet kiezen,’ lachte ze. ‘Kom op, we hebben zowat dezelfde maat.’ Ze diepte een tas op van de achterbank en gooide me een bikini toe die zo klein was dat ik me afvroeg wat hij eigenlijk moest bedekken. ‘Hup, naar binnen en omkleden.’
Het vooruitzicht om me een paar uren lang te gedragen zoals leeftijdgenoten lonkte.
‘Nick, jij gaat ook mee,’ besloot Sascha.
‘Geen zwembroek. Tenzij Alex er ook twee heeft,’ knipoogde Nick.
‘Volgens mij ligt er nog wel een short van Ron binnen. Kom,’ zei mijn zus. Voordat Nick kon protesteren, trok ze hem mee naar binnen. Ik overhandigde de slang aan Alex, die met een bedenkelijk gezicht de tuin bekeek, en slenterde achter ze aan. Op mijn slaapkamer kleedde ik me om. Snel inspecteerde ik mijn benen. Het kon ermee door. Er werd getoeterd. Een tas, handdoek en ik was klaar om te gaan. Op de achterbank liet ik me naast Nick neerploffen. Sascha reed hard, veel te hard. Alle raampjes waren open en de wind voelde aangenaam koel aan op mijn huid. De radio stond aan en Alex en Sascha zongen luidkeels mee.
‘Hoe ging het met Erik gisteren?’ informeerde Nick.
Ik gaf een korte samenvatting van het gesprek. Even twijfelde ik of ik hem over de ruzie tussen Danny en Lian moest vertellen, maar besloot het niet te doen. Over de reden daarvoor wilde ik liever niet te veel nadenken.
Na een kwartiertje rijden tuimelden we de auto uit. Er werden zoveel spullen uit de kofferbak gehaald dat het leek alsof we een week gingen kamperen. Tassen, een windscherm, stoeltjes, een luchtkussen, een strandbal, een badmintonset en een koelbox vol eten.
‘Ik snap dat jullie gezelschap wilden. Al die troep hadden jullie nooit met z’n tweeën kunnen sjouwen,’ wees ik naar de uitgestalde rotzooi.
Mijn opmerking werd begroet met het nodige commentaar en ik werd meteen behangen met tassen.
Op het strand was het zo druk dat ik me afvroeg of er nog wel een plekje was voor al onze spullen. Alex trok zich nergens wat van aan en plofte neer in het zand. De mensen achter ons keken niet blij toen ze hun uitzicht zagen verdwijnen. In sneltreinvaart werden de handdoeken uitgespreid, het luchtbed opgeblazen, de lijven ingesmeerd met zonnebrandolie en het windscherm neergezet. Verlangend keek ik naar de zee. Een jong stelletje liep hand in hand het water in. Zij vond het koud en hield angstvallig haar vrije hand boven het water. Hij liet haar los en dook erin. Ze wendde zich half van hem af alsof ze daarmee kon voorkomen dat het opspattende water haar bereikte. Hij kwam weer boven en trok haar mee. Heftig schudde ze haar hoofd, maar toen liet ze zich gaan en stortte zich lachend boven op hem. Aan de rand van de zee was een meisje bezig een zandkasteel te bouwen. Geconcentreerd schepte ze haar emmertje vol met zand. Een eindje verderop keek haar moeder toe. Af en toe maakte ze een foto van haar dochter, die ze meteen aan haar man liet zien. Overal lagen mensen te zonnen, de een nog bruiner dan de ander. Weer anderen aten, dronken, praatten en lachten. Alles klopte. De zon scheen, iedereen was vrolijk. Het voelde alsof mijn hart uit mijn borstkas knalde. Het duurde drie seconden voordat het gemis van Ron weer de kop opstak.
Nick liep voor me uit, met het luchtbed op zijn hoofd. Net als de jongen eerder rende hij meteen het water in, terwijl ik voetje voor voetje de zee in waadde. Vanaf het luchtbed keek Nick me spottend aan. Ik haalde diep adem en dook onder het luchtbed door. Proestend kwam ik weer boven en wreef het water uit mijn ogen. Met een duw werkte ik Nick van het luchtbed.
‘Laat mij eens liggen, luilak.’
Zodra ik op het luchtbed probeerde te klauteren, trok hij het weer onder me vandaan. Ik drukte hem kopje-onder en zwom snel weg. Hij pakte me bij mijn enkel en sleurde me zonder pardon terug.
Prompt vergat ik mijn adem in te houden en ik slikte een golf water in. Hoestend kwam ik overeind en zwoegde om lucht binnen te krijgen. Nick keek me bezorgd aan, terwijl hij me zachtjes op mijn rug klopte. Een stel jongens zwom wild spetterend voorbij en Nick ging beschermend voor me staan. Het was zo lief dat ik bijna moest huilen en dat besef maakte me nog triester. Ik had er genoeg van dat ik altijd alles alleen moest doen. Ik wilde iemand die meeging naar feestjes, trouwerijen, die niet hoefde te werken wanneer er meubels afgeleverd werden of als er geverfd moest worden in het nieuwe huis. Ik was het zat om te wachten op het leven van een ander zodat ik door kon gaan met het mijne.