‘En daarop besloot hij Ron uit de weg te ruimen.’
‘Het werd hem te heet onder de voeten,’ beaamde Nick. ‘Hij ging naar het huis waar Susan inmiddels alleen met de kinderen woonde.’
‘Stop,’ zei ik. Wilde ik dit wel horen? We verlieten het asfalt, klommen over nog een hek en wandelden over het gras. Er liepen brede, modderige trekkersporen.
‘Heeft Alex verteld wat hij –’ ik slikte en dwong mezelf de woorden te zeggen ‘– precies heeft gedaan?’
Nick knikte. ‘Ik vrees van wel.’ Na een korte aarzeling begon hij te vertellen. Snel, alsof hij, nu hij eenmaal had besloten het hele verhaal uit de doeken te doen, het zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben. Alex was die avond, tegen een uur of elf, toen het donker was, naar Susans huis gegaan. Zijn auto had hij aan de andere kant van de zeedijk geparkeerd, zodat niemand het voertuig vanaf de weg kon zien. Susan liet Alex nietsvermoedend binnen, nadat hij had aangegeven dat hij met haar over Ron wilde praten. Eenmaal binnen dwong Alex haar, onder bedreiging van een pistool, om Ron te bellen.
‘Ik dacht dat politiemensen hun pistool aan het eind van hun dienst weer moesten inleveren.’
‘Dat is ook zo. Dit was geen politiewapen, maar onderdeel van de roofbuit,’ verklaarde Nick. ‘Volgens Alex had hij Susan opdracht gegeven om iets te zeggen in de trant van “dat ze met hem wilde praten over de hele situatie.” Ron hield de boot af, vond dat het kon wachten tot de volgende dag, maar ze wist hem over te halen door te zeggen dat het nu of nooit was. En Ron kwam.’ De kinderen, die op dat moment in bed lagen, werden door Susan, op de voet gevolgd door Alex, naar beneden gehaald, waar ze wachtten op de komst van Ron. Nadat Ron was gearriveerd, moest hij van Alex de telefoonlijn doorsnijden en de mobiele telefoons onklaar maken. Daarna dwong hij Ron om Susan in Merels kamer aan een stoel vast te binden en de kinderen op het ouderlijk bed. ‘Vandaar dat we Rons haren en huidschilfers hebben aangetroffen. Alex heeft overal aan gedacht. Hij liet Ron zelfs de kussens van Susans bed vastpakken.’
‘Waarom niet allemaal bij elkaar? Waarom zijn ze niet op dezelfde manier gedood?’ vroeg ik.
‘Alex heeft verteld dat hij de situatie van een gezinsdrama elders in het land heeft gekopieerd, om het zo echt mogelijk te laten lijken. In dat geval had de man zijn vrouw in de kamer van hun ene dochter vastgebonden en de kinderen op het ouderlijk bed. Dat soort details staat niet in de krant, maar via het circuit hoor je weleens wat.’
‘Het circuit?’
‘Politiemensen onder elkaar. We praten ook over ons werk,’ zei Nick quasiluchtig. ‘In dat geval werd vermoed dat de man zijn kinderen zo min mogelijk wilde laten lijden door ze samen te verstikken, bang als hij was dat een van de twee wakker zou worden en zou zien dat hij het zusje met een kussen probeerde te doden. En om dezelfde reden moet hij de vrouw naar de andere kamer gebracht hebben. De man kon het niet meer vertellen, maar gedacht werd dat hij zijn ex met een mes om het leven bracht om haar te straffen. Hij wilde haar pijn doen, zoals zij hem pijn had gedaan.’
Nick keek zijdelings naar mij, als om zich ervan te vergewissen dat ik dit aankon.
‘Ga verder,’ zei ik dus maar. Schiet op, voordat ik het niet meer wil horen.
‘In dit geval had het ook een praktische kant. Alex durfde het drietal niet bij elkaar te zetten, uit angst dat ze de touwen zouden loskrijgen, of op de een of andere manier konden ontsnappen. Hij dreigde Susan dood te schieten als de kinderen iets zouden uithalen en hij dreigde de kinderen te doden als Susan iets zou proberen. En zo zaten ze daar dus in afzonderlijke kamers, te bang om ook maar te bewegen.’
Een felle, onverklaarbare woede jegens mijn broer deed me wankelen op mijn benen. ‘Waarom? Waarom heeft hij dat gedaan?
Waarom heeft hij niet geprobeerd zich te verzetten, te vechten? “Sodemieter op,” had ik gezegd. Hij moet toch hebben geweten dat Alex’ plannetje zo in duigen zou vallen?’
Nick keek weg.
‘Wat? Wat is er?’
‘Dat heeft hij ook gezegd. Alex zei hem te doen wat hij vroeg, dan zouden Susan en de kinderen een zachte dood sterven. Zo niet… En Ron wist wat Alex met Thomas had gedaan.’
Nick hield stil en nam mijn gezicht tussen zijn handen. ‘Gaat het?’
‘Nee.’
‘Wil je dat ik verderga?’
‘Ja.’
Nick schraapte zijn keel. ‘Alex droeg Ron op zijn polsen door te snijden. Volgens Alex stribbelde hij niet tegen. Mijn god, Liv, als ik het was geweest, dan had ik dat ook niet gedaan. Dan zou ik willen sterven. En snel. Nadat Ron bewusteloos was geraakt en… was gestorven, is Alex naar boven gegaan om het karwei af te maken.’